Als een van de weinigen doet de Syrische Rami Jarrah nog verslag van de verwoestingen in zijn land. Met zijn camera wil hij laten zien wat de bommen en luchtaanvallen voor schade aanrichten in Aleppo, de stad waar hij vandaan komt. Ondanks alle gevaren die op de loer liggen.
Ook in Turkije, waar hij nu woont, is hij niet veilig. Media-activisten als Jarrah zijn een geliefd doelwit van Islamitische Staat.
"Een collega is hier laatst op klaarlichte dag doodgeschoten. Twee anderen zijn neergestoken, van wie er één is overleden", vertelt Jarrah. "Er zijn zelfs activisten onthoofd. We moeten dus voorzichtig zijn."
Ouders nemen afstand van hun kinderen, omdat ze bang zijn hen te verliezen.
Een interview met Jarrah moet daarom ook op neutraal terrein. Zijn adres moet uit veiligheidsoverwegingen geheim blijven. Nieuwsuur spreekt hem in een cocktailbar in de Turkse stad Gaziantep. Een groter contrast met de situatie in Aleppo, iets meer dan 100 kilometer verderop, lijkt niet mogelijk.
"Er zijn daar zo'n tien tot vijftien luchtaanvallen per dag, daarnaast een stuk of vijf, zes vatenbommen", vertelt Jarrah. "Een vatenbom kan 500 vierkante meter verwoesten. Alle gebouwen worden weggevaagd."
Het leven in Aleppo is een hel, zegt Jarrah. "Als je daar woont is het heel normaal dat je erachter komt dat je buurman gisteren is overleden of de winkelier verderop in de straat. Dat een vrouw op straat is doodgeschoten omdat ze te dicht bij de troepen van het regeringsleger kwam."
De enige manier voor inwoners om te overleven is door hun emoties uit te schakelen, vertelt Jarrah. "Het gebeurt vanzelf. Ouders nemen afstand van hun kinderen, omdat ze bang zijn dat ze hen ieder moment kunnen verliezen." Zulke veranderingen merkt hij zelf ook. "Mijn emoties zijn doodgemaakt."
De activist heeft zelf een kind van zes jaar. Toch blijft hij teruggaan naar Aleppo. Hij wil het verhaal van de achtergebleven inwoners blijven vertellen zodat het niet vergeten wordt. Ook al zitten ze daar al lang niet meer op te wachten.
Over de toekomst van Syrië is hij somber. "Iedere keer als je denkt dat het niet erger kan, wordt het erger. Ik denk dat het ergste nog moet komen. Er hangt nog genoeg koppigheid in de lucht."
