Met het vluchtelingenakkoord dat vandaag is ingegaan wil de EU vluchtelingen ontmoedigen om de oversteek van Turkije naar Europa te maken. En vluchtelingen die aankomen in Griekenland worden vanaf 4 april teruggestuurd.
In Istanbul wonen naar schatting al tegen de miljoen Syrische vluchtelingen. De jongens Alaa, Tawfik en Adel zijn er daar drie van. Correspondent Lucas Waagmeester zocht ze op. Hoe komt hun leven in Turkije op gang? En hoe ziet hun toekomst eruit?
Het zijn jongens vol energie en talent, ze horen tot de meest weerbare vluchtelingen. Ze kozen ervoor om niet naar Europa te gaan, maar in Istanbul te blijven.
"Ik hoorde dat ze geen Syriërs meer willen. Geen vluchtelingen voor Europa. Dat is triest", vertelt Alaa. Hij komt uit Aleppo en was daar professioneel bokser. Hij bokst weer in Istanbul, maar ziet weinig toekomst zonder verblijf- en werkvergunning.
"De Syriërs hier kunnen zonder werkvergunning niets legaal. Ze hebben geen andere keuze dan naar Europa gaan. Maar Europa wil niet dat we komen."
Ook Tawfik is actief aan de slag gegaan en heeft geprobeerd werk te vinden. Maar zonder werkvergunning kon dat alleen illegaal. "Je moet eerst een verblijfsvergunning hebben. Dat kost 550 euro. De meeste Syriërs hebben dat niet."
Het enige werk dat hij kon vinden, was in een van de kelders en werkplaatsen in de textielwijk, waar veel Syriërs werken. "We mochten niet praten. Ik mocht mijn koptelefoon niet op doen. Ik mocht niet roken, je mocht niks. Twaalf uur lang staan, niet zitten. De Turken mochten praten, deden gewoon alles. Maar de Syriërs niet."
Daarmee verdiende hij tweehonderd euro per maand. "Dat kan alleen omdat wij Syriërs zijn. We kunnen niet naar de politie gaan. We kunnen niets doen."
Als eerste stap naar een verblijfsvergunning vereist het Turkse systeem een officiële status van vluchteling. Maar dat is onder de jongens niet populair.
"We willen geen vluchteling zijn in een vreemd land. Als er dan problemen komen in Turkije, kun je hier net weg. Dat is mensen overkomen die ik ken. Ze wilden naar Europa, maar dat mocht niet meer", vertelt Adel.
De jongens lopen aan alle kanten tegen muren op. "Ik wil gewoon leven als een gewoon iemand. Een studiebeurs, studeren en werk. Dat is alles: gewoon leven zoals iedereen. Legaal."