Bol en Hassan willen geen twijfels na bizarre valpartijen: 'Nooit jezelf verliezen'
Láss Csodát! Het is dezer dagen in de straten van Boedapest vrijwel onmogelijk te ontkomen aan de Hongaarse slogan van de wereldkampioenschappen atletiek. Aanschouw het Wonder!
Een Nederlands mirakel, in tweevoud nog wel, leek op de eerste de beste avond van het toernooi inderdaad het aankijken meer dan waard. Maar op het tartan van het bij lange na niet uitverkochte stadion Nemzeti Atlétikai Központ bleken wonderen uiteindelijk toch niet te bestaan. Althans, niet voor vijf in oranje gehulde atleten.
Amper twintig minuten nadat een val op luttele meters van de verlossende eindstreep Sifan Hassan de vrijwel zekere wereldtitel op de 10.000 meter kostte, overkwam slotloopster Femke Bol hetzelfde op weg naar een wereldrecord op de gemengde 4 x 400 meter.
Geen WR, maar DNF
In plaats van de letters WR, goed voor een douceurtje van 100.000 dollar uit de kas van wereldbond World Athletics, zag het Nederlandse kwartet DNF verschijnen op het scorebord. Bol, die bij haar tuimeling het stokje liet vallen en de finish vervolgens met lege handen passeerde, stond erbij, keek ernaar en wist zich geen raad met de situatie.
Pijn had ze in ieder geval niet, was zo'n beetje het enige goede nieuws van de avond. Of beter gezegd: nog niet. "Dat ga ik morgenochtend pas meemaken."
In de catacomben van de immense arena klampte Bol zich tegen het middernachtelijk uur vast aan een strohalm, klein van stuk maar een meer dan welkome houvast. Eén keer eerder, tijdens de WK indoor van 2021 in Belgrado, was haar in de halve finale van de 400 meter hetzelfde overkomen.
"Toen viel ik precies op de finish. Dat was een iets betere planning. Destijds ben ik er ook goed vanaf gekomen. Dus wie weet."
De vraag hoe het kwam dat ze struikelde lag op ieders lippen bestorven. Verzuurden haar benen na pakweg 395 meter met vliegende start? Of schrok ze van de Amerikaanse Alexis Holmes, die haar letterlijk en figuurlijk akelig dicht op de hielen zat en uiteindelijk lachend passeerde?
Ik dacht niet van: dat ga ik even nadoen, of zo
Journalisten uit de gehele wereld verdrongen zich om het verlossende antwoord uit Bols mond op te tekenen. "Ik heb geen idee", klonk het. "Misschien schrok ik van haar."
"Op het einde van een race ben je altijd verzuurd. Ik kreeg mijn benen in ieder geval niet meer zo voor me uit als me normaal meestal wel lukt. Zoiets overkomt me wel vaker. Waarom ik in dit geval viel, weet ik echt nog niet." Met vertwijfeling in de stem: "Ik snap het niet. Ik voel me zó sterk. En dan gebeurt dit."
Op een televisiescherm in de voorstartruimte was ze er kort daarvoor getuige van geweest wat Sifan Hassan op de 10.000 meter overkwam. Met bijtend cynisme: "Ik dacht niet van: dat ga ik even nadoen, of zo."
Bol benadrukte, volledig ten overvloede, dat de twee voorvallen eens te meer bewezen dat zij en Hassan geen machines zijn die op bestelling overwinningen kunnen produceren. "We zijn allemaal mensen en maken allemaal fouten. Alleen wil je die natuurlijk niet maken op het hoogste niveau. En toch gebeurt het."
Ervaring
Misschien, zo opperde Bol, lag gebrek aan ervaring wel ten grondslag aan de val die met stip binnenkwam in de top-3 van meest memorabele struikelpartijen uit de geschiedenis van de vaderlandse atletiek. De andere twee staan, met de duikeling in de series van de olympische 1.500 meter van Tokio 2020 en die op de 10.000 meter van Boedapest 2023, op naam van Hassan.
"Ik wil niet opscheppen, maar zo vaak overkomt het me niet dat iemand vlak voor de finish langszij komt", zei Bol. "Normaal ben ik juist supersterk in die laatste meters. Ik weet niet waarom ik dat nu niet was. Ik zou het graag willen weten. Maar daar kom ik nog wel achter."
Het voelde voor Bol alsof ze haar ploeggenoten Liemarvin Bonevacia, Lieke Klaver en Isaya Klein Ikkink lelijk in de steek had gelaten. "Het is vreselijk wanneer zoiets gebeurt in een individuele race. Maar als dit je in een team overkomt, is het helemaal erg."
'Morgen nieuwe dag'
De logische vraag luidde hoe Bol denkt te voorkomen dat de knieval tussen haar oren gaat zitten, met de 400 meter horden in het verschiet. Of in het atletenhotel het klassieke recept van uithuilen en opnieuw beginnen van stal zou worden gehaald, durfde Bol niet te zeggen.
"Ik heb dit nog niet eerder bij de hand gehad, dus ik ga er vanzelf wel achter komen wat er gaat gebeuren. Ik moet proberen dit achter me neer zien te leggen. Morgen is er een nieuwe dag met nieuwe kansen."
Bol had haar relaas amper afgerond of de internationale pers stortte zich op die andere Nederlandse pechvogel. Van de Japanse tot de Noorse televisie, Hassan nam plaats voor iedere camera die op haar gericht werd om monter haar verhaal te vertellen.
Ze repte over het scenario van een slechte film waarin, volkomen ongevraagd, één van de twee hoofdrollen voor haar was weggelegd. Een titel voor het drama in twee delen had ze ook al: "Het is wat het is."
Het getuigt van discipline wanneer je als atleet tegenslag kunt accepteren
Regerend olympisch kampioene Hassan ontpopte zich in Boedapest als een positiviteitsgoeroe met een stichtelijke boodschap voor de wereld. Geen moment refereerde ze zelfs ook maar aan de touché met de latere winnares Gudaf Tsegay. Geen ogenblik sprak ze van een gemiste kans. Hassan droeg haar uiteindelijk elfde plaats met een waardigheid die in haar optiek navolging verdient.
Bekijk hier de reactie van analist Gregory Sedoc op de valpartijen:
"Het getuigt van discipline wanneer je als atleet tegenslag kunt accepteren", sprak ze. "Juichen om een overwinning is heel gemakkelijk. Waardig een nederlaag dragen is veel moeilijker."
Het vervulde Hassan met gepaste trots dat ze, met die houding, een lichtend voorbeeld voor de jeugd kan zijn. "Kinderen willen altijd alleen maar winnen. Maar dat is onmogelijk. Op moeilijke momenten als deze moeten we de jeugd leren dat je ook bij een nederlaag jezelf nooit mag verliezen."
