Verlost van handbal en ambities ademt Broch eindelijk het geluk
"Ik heb mijzelf de afgelopen jaren te veel gepusht. Mijn lichaam blokkeerde volledig, mijn geest wilde niet meer. Ik voelde me helemaal leeg en herkende mijn eigen lichaam niet meer. Ik ben veel te ver gegaan. Ik móést stoppen."
Het zijn de heftige woorden van Yvette Broch, de inmiddels ex-handbalster uit het Zuid-Hollandse Monster. Ze was op 27-jarige leeftijd een van de beste speelsters ter wereld en in de bloei van haar carrière. Niets leek een glansrijke toekomst, met grote prijzen met de Hongaarse topclub Györi en het Nederlands team, in de weg te staan.
Totdat het lichaam van Broch afgelopen zomer ineens niet meer verder wilde. De zo vaak om haar mentale kracht geroemde speelster voelde zichzelf in korte tijd verworden tot een zielig hoopje ellende. Al gauw kwam ze tot de conclusie dat het zo niet verder kon.
Op vrijdag 3 augustus maakte een emotionele Broch bekend te stoppen met de sport die haar roem, geluk en succes had gebracht. Haar verhaal is bijzonder. Hoe prestatiedrang en eerzucht een mens ertoe kunnen brengen de grenzen veel te ver op te rekken.
Yvette Broch is nog maar een tiener en speelster van HV Quintus als zij zich realiseert dat haar ambities veel verder reiken dan spelen voor de club uit Kwintsheul. Ze heeft maar één doel voor ogen: de beste handbalster op de cirkelpositie worden en spelen voor de grootste club ter wereld.
In de volle overtuiging dat niets haar gelukkiger kan maken dan dat, begint Broch aan een avontuur waarin zij al haar dromen verwezenlijkt. Via het Spaanse Alcobendas en het Franse Metz belandt zij in 2015, op 25-jarige leeftijd, bij de Europese topploeg Györi, haar droomclub.
De dolblije cirkelloopster heeft haar doel bereikt, maar haar ambities reiken alweer verder. Ze heeft alles op orde: een mooi appartement, een leuke auto voor de deur en een goed salaris. Maar het vuur dat in haar brandt, is niet onder controle te krijgen als de Champions League en de Olympische Spelen voorbijkomen.
Kom op, Yv. Kun je dit nou niet aan? Kun je niet nog twee jaar doorgaan?
De prestatiedrang in Broch pusht haar tot het uiterste en daar voorbij. "Doorgaan, Yv. Je wil toch de beste ter wereld blijven?", zegt een stemmetje in haar hoofd vaak.
Het gaat zelfs zo ver, dat Broch zich afsluit voor liefdesrelaties. Die kunnen je alleen maar in de weg zitten, denkt ze. En Broch wil niet afhankelijk zijn van iets of iemand. Afhankelijkheid is een teken van zwakte. En dat mag je niet tonen in de top, is ze van mening.
IJzeren regime
Ze voelt zich in eerste instantie heerlijk onder het ijzeren regime van Györi, waar ieder jaar wordt verwacht dat grote prijzen worden veroverd. Broch accepteert de gigantische druk die er op de schouders van de speelsters wordt gelegd. En met succes: landstitels en bekers worden binnengesleept en in 2017 en 2018 wordt de belangrijkste clubprijs gewonnen, de Champions League.
Broch heeft er dan al uitzonderlijk zware jaren op zitten. Sinds haar transfer naar Hongarije speelt ze lange seizoenen op de cirkel, de positie in het handbal waar de meeste en zwaarste gevechten plaatsvinden. Bovendien zijn de eindrondes met Oranje zeer succesvol. Met de nationale ploeg reikt Broch in twee jaar tijd, op vier toernooien op rij, tot de laatste vier.
Het lichaam van de 118-voudig international is aan het eind van vorig seizoen dan ook compleet gesloopt. Maar dat beseft Broch nog niet, wanneer zij in juni voor een vakantie van slechts twee weken naar Griekenland gaat. Terug in de fitnessruimte in Hongarije, waar zij weer fit wil worden voor opnieuw een zwaar seizoen, zegt haar lichaam ineens 'nee'.
Ik ben blij dat ik hier niet meer hoef te zijn. Ik heb de juiste keuze gemaakt.
Al na tien minuten op de loopband moet ze opgeven. Bekaf is ze. Ook op de toestellen in de sportschool lukt niets. Broch heeft meer tijd nodig om zich op te laden, de club geeft haar daar alle gelegenheid toe. Maar hoeveel rust zij ook neemt, lichaam en geest blijven dienst weigeren.
Broch praat veel met familie en vrienden, onder wie haar beste maatje en ploeggenote Nycke Groot. En neemt dan een besluit dat in de handbalwereld met een grote schok en vol ongeloof wordt ontvangen, maar wat haar zelf intens gelukkig maakt. Het is genoeg zo.
Bijna vier maanden na die emotionele persconferentie zit Broch beter in haar vel dan ooit. Ze doet nu dingen waar ze echt blij van wordt, die passen bij de persoon die zij is. Hoe ze dat omschrijft? "Ik heb nu gekozen voor geluk."
Lange tijd werd ze gekweld door de gedachte dat ze had gefaald. "Kom op, Yv. Kun je dit nou niet aan? Kun je niet nog twee jaar doorgaan?", zei ze tegen zichzelf. Maar de leegte die ze in zich voelde, zei genoeg. Ze wordt er gewoon niet meer blij van.
Alles is anders
Nu is alles anders in het leven van Broch. Sinds kort heeft ze zelfs een relatie. Tegen hem durft ze nu "ik mis je" en "ik hou van je" te zeggen. Iets wat ze zich jarenlang niet kon voorstellen. Het voelt dan ook nog ongemakkelijk, maar ze wíl het in ieder geval zeggen. Een enorm verschil met de Yvette van nog geen jaar geleden.
Een week geleden was ze voor een paar dagen terug bij Györi om te ervaren of ze de juiste keuze heeft gemaakt. Groot pikte haar op van het vliegveld. Bij het inrijden van de parkeergarage van het appartementencomplex waar ze tot voor kort woonde, wist Broch het zeker. "Ik ben blij dat ik hier niet meer hoef te zijn. Ik heb de juiste keuze gemaakt."
En ook toen ze stond te kijken bij de trainingen van haar oud-ploeggenoten, sprong er geen vonkje over. "Als ik die meiden dan zie gaan, kan ik me niet voorstellen dat ik ook zo was", zegt ze nu. "Dat is zó confronterend."
Maar waarom heeft ze zichzelf dan al die jaren afgebeuld? Het antwoord: prestatiedrang. De ongekende hunkering naar succes en presteren zit diep in het dna van Broch. Ze wil zichzelf constant bewijzen. Tegenover haarzelf en haar familie. Ze kan er niets aan doen, zegt ze. Het zit in haar bloed.
Die prestatiedrang zorgde ervoor dat alle dromen die ze als jonge handbalster had uitkwamen. Maar ook het vervullen van je allergrootste dromen maakt je niet altijd gelukkig, heeft Broch ontdekt. Zonder die dromen is Yvette Broch zelfs gelukkiger dan ooit.
