Eindelijk heeft Roche zijn opvolger in 'bovenmenselijke' Pogacar: 'Het kan dus tóch'
Zondag 29 september 2024 gaat de boeken in als een historische wielerdag. Wat iedereen verwachtte, kwam uit. Maar de manier waarop Tadej Pogacar naar de wereldtitel reed, roept in de hele wereld ontzag op.
Ook bij Stephen Roche, die aan de finish in Zürich genoot van het machtsvertoon. Sinds zondag bestaat de club van (mannelijke) wielrenners die de Giro, de Tour en het WK in één jaar op hun naam schreven namelijk uit drie.
Dankbaar verwelkomde Roche zijn opvolger in de club. "Het is nu 37 jaar geleden sinds ik het voor elkaar kreeg. En Eddy Merckx lukte het dertien jaar daarvoor. Al die jaren heb ik moeten aanhoren dat zoiets in deze tijden onmogelijk zou zijn. Maar het kan dus tóch. Dat het Pogacar gelukt is, maakt onze prestatie menselijker. Maar daar was wel een bovenmenselijke prestatie voor nodig."
Met Annemiek van Vleuten (die in 2022 Giro, Tour, WK én Vuelta won) kunnen Merckx, Pogacar en Roche voortaan een klaverjasclub vormen. "Ik houd niet zo van kaarten", lacht Roche.
"Maar Pogacar is van harte welkom in ons clubje. Liefst wil ik hem zelf welkom heten. Als dat kan."
Hulk
De historische dag begon op een parkeerplaats in het Zwitserse Winterthur. Schuin tegenover de Nederlanders hebben drommen mensen zich verzameld rond de teambus van UAE-Emirates. Buiten staat de veelkleurige fiets - een ode aan de leiderstruien die hij ooit droeg - met sticker van de groene stripheld Hulk te wachten op zijn in Sloveens groen gehulde eigenaar.
Mauro Gianetti, manager van de commerciële ploeg van Pogacar, slaat het allemaal met genoegen gade. Wordt het een historische dag vandaag?
"Het zou kunnen", grijnst de niet onomstreden oud-prof. "Maar een WK winnen is ontzettend moeilijk. In 1996 kreeg ik de kans om wereldkampioen te worden. In Lugano, mijn eigen stad. Het waren mijn vrienden die dat WK organiseerden en die het parcours uitgetekend hadden. Ook dat was een zwaar parcours met veel hoogtemeters, wat op mijn maat gesneden was. Toch werd ik geklopt door een man die specialist was in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Johan Museeuw."
De ogen van de Zwitser lichten op als er gejuich opklinkt vanuit de menigte bij zijn bus. De eerste Sloveen die uit de deuropening stapt is Domen Novak, al het hele jaar de trouwe adjudant van Pogacar.
Ook hij heeft een sticker op zijn stuur: geen held met superkrachten, maar het hondje Chase uit de kinderserie 'Paw Patrol'.
Dan zwelt het geluid weer aan, een stuk luider dan eerder. Pogacar zwaait naar het publiek, maakt tijd voor wat selfies en begeeft zich dan naar het startpodium. De topfavoriet oogt ontspannen.
Zelfmoord
Achtervolgen hoeft Novak niet te doen. Zijn taak is om de aanval van zijn kopman in te leiden op de steile Zürichbergstrasse. De aanval, die beslissend zou blijken. Er zijn dan nog 102 kilometer te gaan.
De demarrage van Pogacar laat de andere favorieten in verbijstering achter. "Het leek mij dat hij zijn kansen aan het vergooien was", zou Mathieu van der Poel later zeggen. En Remco Evenepoel: "Ik zei meteen tegen Mathieu: dit is zelfmoord"
Bekijk hieronder de samenvatting van de wegwedstrijd voor mannen bij het WK wielrennen in Zürich.
Ook Pogacar noemde het een impulsieve aanval, maar daar leek het niet op. Op het juiste moment laat ploeggenoot Jan Tratnik zich uitzakken uit de kopgroep en rijdt zijn kopman in een mum van tijd naar die kopgroep. Even later gaat Pogacar zelf.
Enkel de Franse Rus Pavel Sivakov duldt hij nog even in het wiel, toevallig (of niet) een ploeggenoot bij UAE. Sivakov kan zo nog een half rondje meehelpen om de intussen met man en macht achtervolgende Belgen op afstand te houden.
Dan legt Pogacar al zijn kaarten op tafel. Hij moet nog 51 kilometer in zijn eentje, maar toch lijkt de uitkomst zeker.
Alleen een fameuze hongerklop, zoals in de Tour de France toen hij in de sprint geklopt werd door Jonas Vingegaard, zou het nog spannend kunnen maken. En, warempel, bij de ravitaillering op het plateau van Witikon grijpt Pogacar naast zijn bidon.
Zou het dan toch nog mis kunnen gaan?
Fenomenaal
Met nog 15 kilometer te gaan staart een andere oud-wereldkampioen op het grote scherm bij de finish naar de nieuwe. Oscar Freire, specialist in wereldtitels (de Spanjaard verzamelde er liefst drie), zit op zijn gemak tegen het hek met zijn rug naar het parcours en de fans.
De voorsprong van Pogacar op zijn achtervolgers schommelt op dat moment rond de 40 seconden. Hij oogt wat vermoeid. "Ik denk dat hij het gaat halen", zegt Freire, die jarenlang voor Rabobank koerste en kampioen werd in Verona (1999), Lissabon (2001) en wederom Verona (2004).
"Bij mijn wereldtitels reed ik maar een paar meter op kop, alleen de eerste keer was dat een paar honderd meter. Pogacar gaat gewoon op 100 kilometer. Dit is echt ongekend. Fenomenaal."
Is de Sloveen nu de beste wielrenner aller tijden? "Je kunt verschillende tijdperken niet vergelijken. Eddy Merckx won nog meer dan hij, maar we zullen nooit weten of Merckx in de huidige tijd er ook zo bovenuit zou steken. Maar als je het mij vraagt, dan zeg ik Merckx."
Missie geslaagd
Pogacar houdt stand. Op de finish wordt hij opgewacht door zijn Sloveense ploeggenoten en op de schouders genomen, zoals we kennen van wielerhelden uit vervlogen tijden.
Een zo'n legende bekijkt het tafereel met een glimlach. "Ik zit nu in de sandwich tussen Eddy Merckx en Tadej Pogacar en dat is helemaal niet erg. Hopelijk kan ik Pogacar zo nog even zien om hem persoonlijk de sleutels van de 'Triple Crown of Cycling'-club te overhandigen."
Eerder deze week wilde Pogacar zelf nog niets weten van dat exclusieve clubje. Maar een paar minuten na het gesprek met Roche, komt een bericht binnen op de telefoon. Het is een foto van Roche met Pogacar, beiden breed lachend.
Een foto voor de eeuwigheid.
