Belgen domineren tijdrit in Parijs: goud Evenepoel, Van Aert gokt en wint brons

Remco Evenepoel is in de stromende regen in Parijs olympisch kampioen tijdrijden geworden. De Belgische wereldkampioen, die zes dagen geleden als derde eindigde in de Tour de France, was op het spekgladde parcours van start tot finish de snelste.

Met een gemiddelde van 53,698 kilometer per uur over 32,4 kilometer reed hij een foutloze tijdrit. Evenepoel was een kleine 15 seconden sneller dan de nummer twee, de Italiaan Filippo Ganna.

Wout van Aert gokte met een dicht voorwiel - iets dat in het wegwielrennen zelden gebruikt wordt - en werd beloond met het brons. Joshua Tarling strandde op twee tellen van het podium.

Hoole zeventiende

Daan Hoole, de enige Nederlandse deelnemer in de olympische tijdrit, was op voorhand bescheiden in zijn doelstellingen. De nationaal kampioen, vooral geselecteerd met het oog op een dienende rol in de wegwedstrijd, mikte op een plek bij de eerste twaalf.

Hij werd uiteindelijk zeventiende, maar daar kon hij best tevreden mee zijn. "Het ging best wel goed in superlastige omstandigheden. Je moet de limieten opzoeken van hoe hard je door de bochten kan. Eng wil ik het niet noemen, maar je moet heel gefocust zijn. Ik denk dat ik niet veel harder had kunnen rijden."

De verkenning eerder deze week leerde dat het slechte en hobbelige wegdek een verraderlijke factor vormde in het rondje van 32,4 kilometer van de Dome des Invalides, via de Place de la Bastille naar de wielerbaan in het Bois de Vincennes, waar Jan Janssen in 1968 in de slottijdrit de Tour de France won.

In de praktijk bleek de regen, die voor spekgladde wegen zorgde, van grotere invloed. Bij de vrouwen regende het valpartijen, bij de mannen viel de schade gelukkig mee.

Opvallende afwezigen

Titelverdediger Primoz Roglic, die in Tokio de ultieme comeback van Tom Dumoulin voorkwam door Limburger naar de tweede plaats te verwijzen, schittert in Parijs door afwezigheid. Niet eens de gebroken ruggenwervel waardoor hij de Tour de France voortijdig moest verlaten was daar de reden voor, Roglic was niet geselecteerd door de Sloveense bondscoach.

Hetzelfde gold voor Urska Zigart, de verloofde van Tadej Pogacar. En al was dat niet de hoofdreden, het speelde wel een rol in de afzegging van Giro- en Tour-winnaar Pogacar eerder deze week.

Op het laatste moment kwamen er nog twee opvallende afzeggingen bij: de Brit Ethan Hayter besloot op het laatste moment zich te willen focussen op het baanwielrennen. Daar zal hij een geduchte concurrent worden van Jan-Willem van Schip en Yoeri Havik.

De Colombiaan Dani Martinez, de nummer twee van de afgelopen Giro d'Italia, miste de tijdrit dan weer vanwege problemen met zijn visum. Hij hoopt het papierwerk deze week op te lossen, zodat hij wel in de wegwedstrijd kan starten.

Van Aert met twee dichte wielen

Zonder al die grote namen werd vooral gekeken naar de mannen die vorig jaar op het podium van het WK in Schotland stonden. Evenepoel versloeg die dag tweevoudig wereldkampioen Ganna en de nog altijd pas 19-jarige Welshman Joshua Tarling.

De laatste dagen ging het echter vooral over het voornemen van Van Aert om met een dicht voor- en achterwiel te rijden. Het aerodynamisch voordeel van een dicht voorwiel zou een verschil kunnen maken, maar met zo'n wiel is het sturen met name in de wind een stuk lastiger.

Met die wind viel het mee vandaag, maar met de gladde bochten was de keuze toch zeer gewaagd. Maar Van Aert - en zijn begeleider Mathieu Heijboer van Visma-Lease a Bike - gingen ervoor.

Daarmee trad de Belg in de voetsporen van Laurent Fignon die met twee dichte wielen in 1989 de Tour de France verloor in de slottijdrit in Parijs.

De Australische Shara Gillow was bij de Spelen in Londen in 2012 de laatste die het probeerde. Haar 13de plaats gaf evenmin aanleiding voor een revolutie in het wielrennen.

Pech voor Tarling

Bij het eerste meetpunt bleek de keuze van Van Aert toch een goede: hij was na 13,1 kilometer 3 seconden sneller dan Magnus Sheffield, die op dat moment de snelste tijd had genoteerd.

Sheffield ging even later echter onderuit en kon een medaille daardoor vergeten. Dat schoot ongetwijfeld ook door het hoofd van Tarling, die met een lekke band van de fiets moest en kostbare seconden verloor met een fietswissel.

Bij het eerste tussenpunt bleek de schade voor Tarling mee te vallen. Wereldkampioen Evenepoel bleek na 13,1 kilometer de snelste, maar het verschil met Tarling was slechts 13 seconden.

Ganna was zeven tellen trager dan de Belg, Van Aert tien en Tarling slechts dertien. Dat beloofde een zenuwslopende apotheose van deze tijdrit.

Bij het tweede meetpunt was Van Aert al opgeklommen naar de tweede plaats op een kleine 12 seconden van zijn jongere landgenoot. Ganna moest daar al 16 seconden toegeven en vlak daarna moest de Italiaan al zijn stuurmanskunsten inzetten om op de been te blijven.

Ganna reed echter een ijzersterk slot, maakte 15 seconden goed in de laatste tien kilometer en was uiteindelijk nog 10 seconden sneller dan Van Aert. Tegen de foutloze Evenepoel was echter geen kruid gewassen.