Roeikampioenen zien nageslacht naar Spelen gaan: 'Probeer niet te belerend te zijn'

• Anne van Eijk

  Volgt in Parijs de Olympische Spelen

1988, de Olympische Spelen van Seoul. Roeiers Ronald Florijn en Nico Rienks vliegen over het water en pakken olympisch goud in de dubbeltwee. Nu, 36 jaar later, zitten de volgende generaties van de families Florijn en Rienks in de olympische roeiselectie.

In Parijs gaan zowel de zoons van Nico Rienks (Rik en Ralf) als de zoon en dochter van Ronald Florijn (Finn en Karolien) proberen in de voetsporen van hun vaders te treden. "We kennen elkaar van jongs af aan natuurlijk, omdat onze vaders samen roeiden", vertelt Finn Florijn (24) over de band tussen beide roeifamilies.

"Iedereen heeft plezier in wat hij of zij doet en is daardoor goed geworden. Natuurlijk is het wel bijzonder dat we nu met zijn allen naar de Spelen gaan, maar we hebben het er nooit echt over dat we allemaal kinderen van een olympisch kampioen zijn. Het is leuk dat je vader goede resultaten heeft behaald, maar dat moet niet leidend zijn."

Volgens Finn Florijn, die bij de vorige Spelen uit de competitie werd gehaald vanwege een positieve coronatest, leggen ze zichzelf dan ook geen extra druk op. "We zijn daar alle vier niet echt mee bezig. Ieder van ons doet zijn eigen ding en wil zijn eigen resultaten opbouwen."

Verschillende wegen leiden naar Parijs

De weg van de vier naar Parijs verliep totaal verschillend. Finn en Karolien Florijn (26) stapten al op jonge leeftijd in de roeiboot en dat was liefde op het eerste gezicht. Ralf (26) en Rik (29) Rienks ontdekten de roeiboot pas op latere leeftijd.

Rienks senior: "Ze voetbalden en tennisten allebei. Eerlijk gezegd dacht ik: dat roeien gaat niet meer gebeuren. Ze gingen weleens mee naar de roeibaan, maar ze kwamen dan niet verder dan een beetje spelen in het water en op hun kop staan in de skiff. Dat konden ze allebei wel, balans houden in het bootje. Maar echt hard roeien, meer dan tien halen achter elkaar, dat hebben ze in hun jeugd nooit gedaan."

Pas in hun studententijd ontdekten Ralf en Rik het roeien en werden ze fanatiek. De reden dat ze zijn gaan roeien, verbaasde vader Rienks enigszins. "Dat was niet omdat ze er talent voor hadden of olympisch kampioen wilden worden. Nee, het was omdat ze aan ons als ouders (moeder Harriet van Ettekoven is ook een voormalig olympisch roeier, red.) zagen dat wij leuke vrienden hadden en in een fijne omgeving vertoefden tussen de roeiers."

"Dus zij dachten: dat is misschien ook wel iets voor ons. Het had dus niets met medailles of iets dergelijks te maken, maar met het deel uitmaken van een gemeenschap waarin je je thuis voelt."

Op afstand

In de corona-periode ging vader Rienks weleens met zijn zoons mee naar de roeibaan. "Ik probeer niet te belerend te zijn, maar als ze vragen wat ik ervan vind, dan zeg ik natuurlijk wel wat." Over het algemeen houdt Nico Rienks zich op de vlakte. "Ze hebben hun eigen coach en zitten bij andere jongens in de boot. Als ze met zijn tweeën in een boot zouden zitten, zou ik wat opener durven zijn."

Vader Florijn bemoeit zich nóg een stuk minder met zijn roeiende kinderen. "Mijn vader probeert er niks mee te maken te hebben, want hij wordt anders veel te enthousiast en te actief, een soort voetbalvader", lacht Finn Florijn. "Ik ben heel blij dat hij dat van zichzelf weet en dat hij zich ver buiten het roeien van Karolien en mij houdt."

"Ronald kan de spanning niet aan", weet ook vriend en oud-roeipartner Nico Rienks. "Dat was vroeger ook al zo. Zijn vader mocht nooit komen van hem. Die stond dan wel stiekem ergens te kijken, hoor. Zonder dat Ronald het zag."

Nico Rienks moet in Parijs twee verschillende boten aanmoedigen, want zijn zoons zitten dit jaar voor het eerst niet bij elkaar in de boot. "Ik zou het ook wel grappig vinden als ze een keer met zijn tweeën mee kunnen doen. Ze zijn elkaars beste vriend, net als Ronald en ik toen."