Team Hollywood. Het is de weinig vleiende bijnaam die de Nederlandse hockeysters eind 2010 krijgen wanneer de ploeg na het WK in het Argentijnse Rosario met zilver teleurgesteld huiswaarts keert. Gemakzucht was in de ploeg geslopen en kostte Oranje het goud.
"Er werd gesproken over nagellakparty's die op de hotelkamers van de speelsters werden georganiseerd", herinnert aanvoerder Maartje Paumen zich. Er was sprake van schromelijke overschatting, zegt Kim Lammers nu. "We vonden onszelf heel fantastisch."
De nieuwe bondscoach Max Caldas moet het tij anderhalf jaar voor de Olympische Spelen van Londen keren. Francesco Wessels, een militair bij de landmacht die net een paar maanden daarvoor terug is gekeerd uit Afghanistan, springt in. Wat volgt is een ongekend zwaar trainingskamp, dat nu nog nadreunt.
In Andere Tijden Sport zien we hoe een gewaagd experiment tot goud leidde.
Shoppen in Londen
De speelsters reageren verheugd als ze van Caldas een uitnodiging ontvangen om zich begin januari 2012, bij wijze van aftrap van het olympisch jaar, op Schiphol te melden. Hockeykleding en sticks mogen thuisgelaten worden, het bijgevoegde adres van een vijfsterrenhotel in Londen lijkt de bestemming te verraden.
Een paar daagjes shoppen en een musical bezoeken? Dat lijkt de hockeysters wel wat.
Groot is de verbazing dan ook wanneer blijkt dat de vlucht niet naar Londen gaat, maar naar Alicante. Nog groter is de verwarring wanneer de speelsters hun telefoons moeten inleveren met de toezegging dat ze die pas drie dagen later terugkrijgen.
En niet Caldas, maar Wessels heeft het ineens voor het zeggen wanneer de ploeg in het zuiden van Spanje arriveert. Een man die een kwart eeuw beroepsmilitair is geweest en zich in die hoedanigheid als lid van de luchtmobiele brigade in Afghanistan tussen de vijandelijke linies heeft begeven.
Wessels is door toenmalig technisch directeur Maurits Hendriks van NOC*NSF aangesteld als prestatiemanager van de sportkoepel. Onder zijn aanvoering worden de hockeysters eerst gehuld in een overall en vervolgens gedirigeerd naar de top van een berg. Daar wacht de ploeg een scala aan ontberingen.
Doelstelling van de missie, volgens Caldas: "De ploeg blootstellen aan de meest veilige vorm van maximale stress. De speelsters moesten elkaar uitdagen. Het had te maken met hen als persoon. Hoe ervaar je dit allemaal?"
Spanning loopt hoog op
Bij de hockeysters is geen onverdeeld enthousiasme over het project. Ze moeten bij een temperatuur van zeven graden onder nul in een tentje slapen, met stukken rots sjouwen, langs ravijnen lopen en ze worden boven op een bergtop in een kring gezet en geblinddoekt.
De spanning loopt soms hoog op. Willemijn Bos wordt op de glibberige bergpaden zo bevangen door hoogtevrees dat ze lichamelijk volledig verstijft.
"Ik kwam letterlijk niet meer vooruit", weet ze nog. "Ik had echt iets van: als een weigering om mee te doen de reden is dat ik straks niet meega naar de Olympische Spelen, dan is dat maar zo. Ik had mijn grens bereikt."
Ook ploeggenoot Marilyn Agliotti lijdt zichtbaar. "De enige keer in mijn leven dat ik gebroken ben, was daar in Alicante. Het heeft mijn individuele waarden geraakt."
Lammers komt evenmin ongeschonden uit de strijd. "Ik brak echt." Achteraf kan ze in ieder geval één ding concluderen. "Team Hollywood was heel ver te zoeken."
Poort open
Uiteindelijk weerstaan de speelsters de ontberingen. Caldas kijkt toe en ziet dat het goed is. "De poort gaat nu open, zei Wessels toen het erop zat. We zijn klaar voor de Spelen."
De garantie voor een voorspoedig verloop van het olympisch hockeytoernooi blijkt het, ruim een half jaar later, niet bepaald. Oranje komt met moeite door de poulefase en plaatst zich uiteindelijk pas na shoot-outs tegen Nieuw-Zeeland voor de finale.
De speelsters hebben onderling een codewoord afgesproken om elkaar er in momenten van tegenspoed doorheen te slepen. 'Alicante!', klinkt het meermaals over het veld tijdens de worsteling met de Kiwi's.
Voor de eindstrijd, wederom tegen aartsrivaal Argentinië, valt het A-woord opnieuw. Voordat het eerste fluitsignaal klinkt, staan de speelsters in een kring op het veld. Captain Paumen heeft aan zes woorden genoeg om haar ploeggenoten op scherp te zetten. "Dit is niks vergeleken bij Alicante."
Paumen, die Caldas na de gewonnen finale als aandenken een stuk steen uit Alicante geeft met het opschrift Team Succes Door Jouw Inzet, kijkt met ambivalente gevoelens terug op het avontuur. "Voor toen was het goed. Maar achteraf gezien zijn we grenzen overgegaan."
Twee jaar later stonden de militairen klaar om de speelsters in Papendal weer onder handen te nemen ter voorbereiding op het WK van 2014. Paumen en haar teamgenoten weigeren.
