Van Hooydonck na hartstilstand: 'Mijn terugkeer in peloton is te gevaarlijk'
Hij is blij dat hij er nog is. En dat is niet zomaar een cliché dat Nathan Van Hooydonck bezigt, anderhalve maand na zijn ongeval. De 28-jarige Belg van Jumbo-Visma beseft dat hij bijna dood was.
"Ik heb alle geluk van de wereld gehad."
Zijn hart stond op dinsdagochtend 12 september opeens stil. Zonder dat hij ooit ook maar één aanwijzing had gekregen dat er iets mis was. Hij was een topsporter, een helper van Wout van Aert en Jonas Vingegaard, won al twee keer de Tour de France met zijn ploeg Jumbo-Visma en hij dacht bovenal kerngezond te zijn.
Totdat hij zijn bewustzijn verloor achter het stuur van zijn auto, met zijn hoogzwangere vrouw naast hem. Ze waren op weg naar de gynaecoloog. Het feit dat het gebeurde vlakbij een politiebureau, heeft zijn leven gered.
Godsgeschenk
Politieagenten hoorden de gierende banden en de klappen die gebruikelijk zijn bij een aanrijding en stormden naar buiten.
"Alle mensen die er moesten zijn om mij in leven te houden, die waren er. De een ging een AED halen, iemand anders deed de hartmassage en nog iemand anders gaf mond-op-mond-beademing. Als een van die drie hulpverleners een dag vrij had genomen die dag, dan had het er zomaar anders uit kunnen zien."
Hij vertelt het alsof hij het bewust meemaakte, maar de waarheid is dat hij geen enkele herinnering heeft aan die dag. Het laatste dat hij nog weet, is dat hij de maandag ervoor terugkwam van de Ronde van Groot-Brittannië, waarin hij Olav Kooij en Wout van Aert aan zeges had geholpen. En hij weet nog dat hij 's avonds uit eten is gegaan.
Maar de eerstvolgende herinnering daarna is er één waarbij hij zijn vrouw en zijn ouders aan zijn ziekenhuisbed ziet staan.
Zij praatte hem bij. Over het ongeval en ook over wat zij zelf te horen had gekregen voordat hij in de ambulance werd gedragen. "Ze moest maar nergens meer op hopen."
Zo ernstig bleek het later in het ziekenhuis gelukkig niet. Van Hooydonck bevond zich enige tijd in een kunstmatige coma, maar ontwaakte nog diezelfde dag. Fysiek houdt hij niets over aan zijn hartstilstand.
Mijn hart is te groot. Hoe dat ontstaan is, is een raadsel.
Eenmaal ontwaakt, had hij de reflex die elke renner heeft na een ongeval of valpartij. "Kan ik nog fietsen? Ik kon mijn armen bewegen, ik kon mijn benen bewegen. Ik vroeg het aan mijn vader, doorgaans een hele positieve man, en hij zei: dat zullen we wel zien. Toen wist ik al genoeg."
Het is tegenwoordig de voornaamste angst die leeft in het peloton: dat het leven van het ene op het andere moment zomaar kan veranderen. Door iets ongrijpbaars als het functioneren van een hart.
Van Hooydonck komt ongewild in een steeds langer wordend rijtje met namen als Sonny Colbrelli, Sep Vanmarcke, Heinrich Haussler - renners die recent door hartafwijkingen hun carrière moesten beëindigen. Maar hoe de kwalen ontstaan? De medici weten het niet.
De directe aanleiding voor de hartstilstand van Van Hooydonck is, hoe ironisch ook, een te grote rechterhartkamer. De man die in de volksmond al jarenlang een groot hart heeft door zich weg te cijferen voor zijn kopmannen, heeft er nu letterlijk één.
"Daardoor is er een hartritmestoornis ontstaan. Terwijl ik in december nog gekeurd ben door de ploeg en toen was er niets te zien. Hoe dat kan ontstaan in acht maanden tijd, daar kunnen ze geen antwoord op geven."
Het is frustrerend. "Misschien heb ik te hard getraind?", vraagt Van Hooydonck zich hardop af. "Ik heb altijd veel van mezelf gevraagd. Maar ik denk niet dat dat de reden is. Het is zo dat er na de covid-stop een andere manier van koersen is. De finales beginnen vroeger, we koersen soms onder loeizware omstandigheden. Veertig graden en wij rijden gewoon door. Dat is niet gezond."
Als ik val, is het direct gevaarlijk voor renners om mij heen. Op een voetbalveld val je alleen.
Maar Van Hooydonck weet het simpelweg niet. "Het is het waard om dat goed te onderzoeken. Ik zou het graag willen weten, vooral voor mijn ploegmaten en andere mensen die aan topsport doen. Dat ze weten: dit kan er gebeuren als je dit of dit doet. Het is nu een raadsel."
Defibrillator
Net als bij andere bekende sporters de laatste jaren, is er bij Van Hooydonck een defibrillator geplaatst. "Dat is mijn verzekering. Als het ooit nog eens fout gaat, grijpt dat kastje in."
Maar in tegenstelling tot voetballers als Daley Blind en Christian Eriksen, kan Van Hooydonck er geen topsport mee bedrijven.
"Als er met mij iets gebeurt in een peloton op een hectisch moment en ik val, dan is het direct gevaarlijk voor renners om mij heen. Op een voetbalveld val je alleen. In het wielrennen heb je de omstandigheden niet onder controle. Daar is regelgeving voor."
Bovendien, zo weet Van Hooydonck, zal hij ook geen proflicentie meer krijgen. "Met dit kastje gaat een cardioloog mij nooit goedkeuren."
En de vrouw van Van Hooydonck? Zij hield niets over aan het ongeval en tien dagen later, op de dag dat hij ontslagen werd uit het ziekenhuis, beviel zij van zoontje Alessio.
"Het grote geluk lag een paar uur later in onze armen. Hij kon op geen beter moment komen. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik maar heel weinig verdrietig ben geweest. Onbeschrijfelijk wat zo'n klein mannetje met je doet."
