In Van Vleutens 'magische plek' in Italiaanse Alpen staat op het asfalt: 'Vollering!'

Schaatser Shani Davis had een foto van Erben Wennemars op zijn koelkast hangen. Basketballegende Michael Jordan koos elke wedstrijd een persoonlijke vijand uit, om het beste uit zichzelf te halen: "Let's make it personal."

Annemiek van Vleuten heeft dat allemaal niet nodig. Geef haar een slaapplek in de bergen en de rest komt vanzelf. "Die motivatie komt altijd echt uit mezelf. Ik wil het beste uit mezelf halen."

Al tien jaar is Van Vleuten kind aan huis in Hotel Interalpen, op 2.300 meter hoogte, even buiten het Italiaanse skidorp Livigno. Bij het ontbijt krijgt ze automatisch een schaaltje aardbeien, naast haar broodje en haar koffie.

"Ik heb hier denk ik al 300 nachten geslapen", vertelt ze. "Voor mij is het een magical place. Er gebeurde hier altijd iets bijzonders. Ik heb al mijn grote wedstrijden hier voorbereid en kwam altijd goed terug."

Zweten in de kelder

In het familiehotel heeft ze zelfs de sleutels tot de kelder. Daar staat namelijk de kleine sauna, waarin ze in 2021 trainde voor de olympische tijdrit in het hete en vochtige Japan. Twee jaar later past de tijdritfiets er nog steeds in, al kan er geen muisje meer bij.

"Hier lag ik op de tijdritfiets, twaalf sessies van 45 minuten. Dan gooide ik wat water erop en dan lekker stomen en zweten. De mensen van het hotel dachten: 'Waar is zij mee bezig?' Maar meestal was ik zo'n twee à drie liter lichter als ik eruit kwam. En ik kwam met een gouden medaille terug."

In haar laatste seizoen als prof is ze terug in de Italiaanse Alpen, in voorbereiding op de Giro d'Italia, de Tour de France en daarna de wereldkampioenschappen in Glasgow. En dan komt het goed uit dat befaamde beklimmingen als de Gavia, de Stelvio en de Mortirolo om de hoek liggen.

Na dertien jaar kent Van Vleuten er elk centimetertje asfalt. Om elke bocht ligt een herinnering. Zoals die aan de Torri di Fraele, haar favoriete trainingsklim.

In de Giro van 2011 reed ze daar voor het eerst naar boven. "Het was een regenachtige dag en we reden op een soort gravel naar de finish. In de resultaten zag ik later dat Anna van der Breggen en ik beiden op 20 minuten van de winnaar waren gefinisht."

Lachend steekt ze een Italiaans cakeje in haar mond. "Tijden kunnen veranderen."

In 2019 besliste ze juist op deze 'spaghettiklim' de Giro in haar voordeel. "We zouden eigenlijk finishen op de Gavia, maar die lag vol met sneeuw. Dus toen werd het deze. Maar deze klim is maar twintig minuten en dus moest ik van onderaf aangaan."

Met het uithoudingsvermogen zit het wel goed, want als ze de klim vier heeft ze adem over om herinneringen op te halen. Een goed teken, na een tegenvallend voorjaar. Nog één keer had ze extra getraind op explosiviteit, maar in de voorjaarsklassiekers kwam ze er niet aan te pas.

"Dat heeft niet helemaal gewerkt", concludeert Van Vleuten nuchter. "Maar voor de Tour en de Giro heb ik dat ook minder nodig. Nu gaat het meer om inhoud. En ik probeer te profiteren van trainen op hoogte en zo mijn capaciteit te vergroten. Want dat ga ik nodig hebben op de Tourmalet en in de tijdrit."

'Ik ga het zeker missen'

Volgende week begint het laatste blok in de roemrijke loopbaan van de inmiddels 40-jarige kampioene. Ze begint met de Nederlandse kampioenschappen, waarna de Giro Donne (30 juni - 9 juli) en de Tour de France Femmes (23 juli - 30 juli) volgen. Op 13 augustus verdedigt ze haar wereldtitel op de weg bij de WK in Glasgow.

Haar laatste wedstrijd is waarschijnlijk de Simac Ladies Tour, al is dat nog niet zeker. Gaat ze het missen? "Ja, ik ga het zeker missen. En ik weet zeker dat er wel wat traantjes gaan vloeien als het zover is".

Voor het eerst in lange tijd start Van Vleuten niet als favoriete aan de belangrijkste grote rondes van het jaar. Hoewel, in de Vuelta slaagde ze erin om Demi Vollering te verslaan. Op hangen en wurgen, weliswaar.

Bekijk hieronder de zinderende ontknoping van de Vuelta a España.

"In het voorjaar was ze sowieso beter dan ik", erkent Van Vleuten. "Maar het is niet zo dat het me motiveert om haar te verslaan. Die motivatie komt echt uit mezelf."

Voor Van Vleuten hoeft het niet persoonlijk te worden. Maar helemaal ontkomt ze er niet aan. "Vollering!", leest ze op het asfalt van de Torri di Fraele. "Het staat hier gewoon op de grond."