Drie NK-titels, maar Roest hoopt dat de puzzelstukjes ook op WK in elkaar vallen
De kracht van Patrick Roest? Die viel de afgelopen drie dagen, tijdens de NK afstanden in Heerenveen, uiteraard eerst en vooral af te lezen van de uitslagenlijsten. Zegevieren op de 1.500, 5.000 en de 10.000 meter - alleen Sven Kramer was daar eerder toe in staat gebleken.
Toch waren het vooral statistische feiten op twee van die drie afstanden die de prestaties van de boerenzoon uit Lekkerkerk in perspectief plaatsten.
Op de 1.500 meter slaagde Roest er zaterdag tot zijn spijt niet in om in de drie volle ronden louter 26'ers op de klokken te krijgen. Hij perste er de reeks 26,33-26,66-27,01 uit en kwam twee honderdsten tekort om zijn doel te verwezenlijken.
Toch was die slotronde (uitmondend in een eindtijd van 1.44,55) er eentje die de boeken in ging. Nooit eerder werd er op zeeniveau een snellere laatste omloop genoteerd op de schaatsmijl. Met 27,21 had hij dat officieuze record overigens al sinds de wereldbeker van december 2018 in handen.
Om zijn kracht op 1.500 meter nog maar eens te benadrukken: in totaal staan de zes snelste laatste slotrondes op een laaglandbaan achter zijn naam. Het lijkt slechts een kwestie van tijd voor de 27,41 van de Italiaan Enrico Fabris, gereden op 13 januari 2008 tijdens de EK in het Russische Kolomna, uit de top-10 van snelste slotronden aller tijden verdwijnt.
Vier rondjes onder de 29,0
De tien kilometer van Roest was een dag later ook al voer voor cijferfetisjisten. Nooit eerder lukte het een schaatser om de langste afstand af te sluiten met vier ronden onder de 29 seconden. Vijf jaar geleden was het import-Canadees Ted-Jan Bloemen geweest die de 10.000 meter afrondde met drie 28'ers.
"Mooi meegenomen", noemde Roest die bonus bij zijn eerste nationale titel op de tien kilometer. Grootspraak was hem ook nu vreemd. Maar misschien, zo klonk het bescheiden uit de mond van de drievoudig nationaal kampioen, was de 'triple' wel een indicatie voor zijn huidige vorm, een maand voor de WK afstanden in hetzelfde Thialf.
Een garantie voor succes is dat overigens niet; Roest was de eerste om het te erkennen. Op zijn erelijst vormen individuele wereldtitels per afstand immers een pijnlijk hiaat.
2023 moet het jaar worden waarin hij afrekent met het stigma dat hij niet levert wanneer het gaat om de écht grote mondiale hoofdprijzen. Roest zet volgende maand in eigen huis zijn kaarten vooral op de 5.000 meter. Die afstand raffelde hij vrijdag af in 6.08,77, bijna vier seconden sneller dan de nummer twee, ploeggenoot Marcel Bosker.
Tijdens de WK afstanden van 2019, in Inzell, moest Roest op de vijf kilometer zijn meerdere erkennen in de Noor Sverre Lunde Pedersen. Een jaar later, op The Fastest Ice on Earth in Salt Lake City, was er een diskwalificatie omdat hij vergat het bandje om zijn bovenarm te doen.
In 2021 was Nils van der Poel tijdens de strijd om de individuele wereldtitels een maatje te groot op het ijs van Thialf. Zoiets overkwam Roest vorig jaar ook al toen er in Peking werd gestreden om olympisch goud over twaalf en een halve ronde.
Wanneer je voor de tien kilometer gaat, moet je dat voor de volle honderd procent doen.
De editie van 2023 wordt bovendien een uitgave waarin hij zijn kansen kan spreiden. Roest verzamelde in Heerenveen drie startbewijzen voor de WK afstanden, maar zal het ticket voor de 1.500 meter met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid afstaan aan teammaat Wesly Dijs. Het programma van de WK afstanden, met op de slotdag slechts anderhalf uur tijd tussen de 1.500 en 10.000 meter, laat Roest nu eenmaal geen andere keuze.
'1.500 meter past er niet bij'
Hij vond het zondag te vroeg om er definitief een klap op te geven. Tussen de regels door viel echter duidelijk op te maken dat Roest zijn keuze al heeft gemaakt. "Wanneer je voor de tien kilometer gaat, moet je dat voor de volle honderd procent doen. Daar past geen 1.500 meter op dezelfde dag bij. Doe je dat wel, dan sta je bij voorbaat al met 1-0 achter tegen de echte specialisten."
De 'tien' van zondag maakte bovendien duidelijk dat Roest op die afstand over uitstekende papieren beschikt. De rechtstreekse confrontatie met Jorrit Bergsma, stayer pur sang, ontaardde in een partijtje spierballen rollen dat in het voordeel van Roest werd afgesloten: 12.47,22 om 12.50,88.
"Het is een afstand die ik eindelijk onder controle heb." Een kwestie van ervaring, noemde Roest het. "En van vertrouwen hebben in de laatste ronden, waarin ik vroeger nog wel eens op een hoop ging."
Na zeven jaar onder Jac Orie, bij zijn vorige werkgever Jumbo-Visma, was het voor Roest aan het begin van dit seizoen vooral spannend hoe in de kleuren van Reggeborgh de aanpak van zijn huidige coach Robin Derks zou uitwerken. Anders dan voorheen lastte Roest na de Europese titelstrijd in Hamar een rustperiode in, waar hij onder Orie vaak doortrainde en om die reden soms vermoeid aan de start verscheen.
'Ik deed vaak veel te gek'
"Dat was deels ook eigen schuld", haastte hij zich daaraan toe te voegen. "Ik deed vaak ook veel te gek tijdens de trainingen."
Fitter aan de tweede seizoenshelft beginnen is het halve werk, wilde Roest er maar mee zeggen. Het is, zo klonk het nog maar weer eens ten overvloede, evenwel geen enkele garantie voor het slotakkoord van het schaatsseizoen.
"Ik hoop alleen dat de puzzelstukjes in elkaar blijven vallen. Het is veel te vaak gebeurd dat ik op de WK afstanden niet goed genoeg was." Daarom sprak Roest zondagmiddag die ene wens uit. "Ik hoop dat ik volgende maand over dezelfde vorm beschik."
