Na zilver op zinderend allroundtoernooi stapt Eitrem alsnog uit zijn comfortzone
Het ongeloof is van zijn gezicht af te lezen. Hij schudt zijn hoofd, spreidt zijn armen, lacht breeduit van verbazing. Wat heb ik hier gedaan?, straalt het gezicht van Sander Eitrem uit na zijn winst op de 1.500 meter.
Hij kan de eerste Europese allroundkampioen uit Noorwegen worden in meer dan dertig jaar. Maar terwijl het publiek begint te geloven dat Johann Olav Koss eindelijk een opvolger kan krijgen, biedt Eitrem Patrick Roest zijn excuses aan.
Moeilijke kruising, Roest houdt in
De twee kwamen even daarvoor in de laatste ronde naast elkaar de kruising op. Roest moest Eitrem, die vanuit de buitenbocht kwam, voorrang verlenen. Hij verloor een hoop snelheid en daarmee de leiding in het klassement voor de afsluitende tien kilometer.
Maar waarom zou Eitrem daar zijn excuses voor aanbieden? Hij had het volste recht daar voorrang te nemen.
De 20-jarige uitdager van de uiteindelijke kampioen Roest is een verlegen man. Een comfortzone heet niet voor niets een comfortzone, zal hij redeneren.
Verzoeken voor een televisie-interview wijst hij voorafgaand en tijdens het toernooi met een vriendelijke glimlach af. In het Engels de pers te woord staan, kost hem veel energie.
Liever niet. Misschien later.
"Hij is er een beetje bang voor. Hij komt heel snel op als topatleet en is het niet gewend. Ik denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft", zegt zijn coach Bjarne Rykkje.
Dankzij die ijzersterke 1.500 meter begint EK-debutant Eitrem en niet drievoudig wereldkampioen Roest als klassementsleider aan de tien kilometer. Hij oogt rustig, waar Roest zichzelf nog eens op de bovenbenen slaat. Als teken aan zichzelf: nú moet het gebeuren.
1,78 seconden moet hij goedmaken op de Noor en vanaf de eerste ronde pakt Roest een voorsprong. Soms wat groter, soms wat kleiner dan de benodigde marge.
Vlaggen, truien, maar lang niet vol
Zo vol als het eens was, is het Vikingskipet geen moment tijdens de Europese kampioenschappen, bij sprint- noch allroundtoernooi. Noorse vlaggen, Noorse truien, ze zijn wel te zien, maar kolken doet het stadion niet.
Wel zo subtiel is daardoor het geluid als Eitrem, zo halverwege de race, een paar rondes achter elkaar sneller is in de rondetijd. Hij rijdt weliswaar op achterstand, maar loopt steeds iets in.
Wat door de hal gaat is een hoopvol gezoem, met een interval van tussen de 31,2 en 31,5 seconden. Ook tegen het einde van de slotafstand is schaatseditie zoveel van Noorwegen-Nederland nog niet beslist.
Voor de neutrale kijker was dit fantastisch en voor de Nederlandse kijker helemaal.
En dan versnelt Roest. Maar Eitrem ook. "Ik had het gevoel dat ze een beetje op elkaar aan het wachten waren, maar uiteindelijk was Roest net iets frisser aan het einde", aldus Rykkje.
Roest gaat van rondjes 31 naar 30'ers naar vier 29'ers op rij. Eitrem pareert, wordt door Rykkje met vuistjes en duimpjes naar voren gestuwd, maar kan er slechts één 29'er uitpersen. Pas na 9.200 meter is wel duidelijk dat Roest zijn titel gaat prolongeren.
Rykkje: "Het was intens, zowel bij de mannen als de vrouwen", vergeet hij ook Ragne Wiklund niet, de eerste Noorse vrouw ooit op het podium van een EK allround. "Voor de neutrale kijker was dit fantastisch en voor de Nederlandse kijker helemaal."
Die Nederlandse kijker hoort Roest zeggen dat die tien kilometer voor iedereen leuk was, behalve voor hemzelf en Eitrem. Maar wat vindt de Noorse hoofdrolspeler daar zelf van? Wil hij daar op camera aan het einde van het toernooi niet toch wat over vertellen?
Een laatste poging. Als alle huldigingen er al op zitten, het Wilhelmus voor de derde en vierde keer in het weekeinde heeft geklonken en Roest en Antoinette Rijpma-de Jong met een lauwerkrans over het middenterrein lopen.
Opgetogen ondanks de nederlaag
Eitrem staat ondanks het verlies opgetogen met het zilver om zijn nek tussen de bankjes waar de rijders zich omkleden. Hij gaat op de foto met zijn coaches.
Of hij niet toch, na zo'n zinderende strijd, een reactie wil geven?
Met twee schaatsen, twee bosjes Noorse tulpen en een flesje water in de hand, loopt Eitrem mee richting de interviewpositie. Nog steeds aarzelend, het zit nu eenmaal niet in zijn natuur, maar Eitrem overwint zijn zenuwen.
"Ik ben heel blij met al mijn races, vooral de tien kilometer. Het is mijn thuisbaan en het publiek was geweldig, ik denk dat dat veel geholpen heeft."
"Het was een zware wedstrijd, maar het was mooi dat Roest reageerde op mijn versnelling en ook harder ging rijden. Het was een mooie strijd, maar hij is gewoon sterker."
Eitrem weet: Roest was dan wel topfavoriet, maar de Nederlander moest er alle registers voor opentrekken. En dat zal de komende jaren zo blijven, als het aan de Noor ligt.
"Ik ben nog maar twintig jaar. Ik hoop dat ik een lange carrière heb en nog tien jaar aan de start kan staan."
