Helse buikpijn weerhoudt Van Klinken ervan 'bange haasjes op te vreten'
Op het allerhoogste podium tot de beste prestatie uit je jonge carrière komen terwijl je helse pijnen hebt. "Dat het lijkt alsof je organen uit je lijf worden getrokken." Discuswerpster Jorinde van Klinken had zich veel voorgesteld van haar debuut op de wereldkampioenschappen atletiek. Maar dit? Nee.
Dat de WK-debutante een middag lijden uiteindelijk afsloot met de vierde plaats, mocht weinig minder dan een mirakel heten. Natuurlijk had ze stiekem gehoopt dat ze verder was gekomen dan die 64,97 meter, nota bene met een worp die in eerste instantie als ongeldig werd aangemerkt.
Uiteraard had ze liever gezien dat ze niet zoveel had hoeven toegeven op de Chinese Feng Bin, met 69,12 meter de verrassende winnares van het goud. "Maar met 22 jaar nummer vier van de wereld worden, dat is echt bizar."
Wet van Murphy
Het optreden in het Hayward Field Stadium was het welhaast onvermijdelijke slotstuk van een kleine maand die in het teken stond van de Wet van Murphy. Van Klinken stapelde de laatste weken tegenslag op tegenslag. "Er ging zelfs zó veel mis, dat het verloop van deze finale me eigenlijk niets uitmaakte."
Eerst hoorde de in de Verenigde Staten studerende Van Klinken dat ze haar plek op de Arizona State University moet opgeven. Ofschoon ze het in Tempe uitstekend naar haar zin heeft, staat een verhuizing op stapel. Trainer Brian Blutreich, een voormalig discuswerper die tijdens de Olympische Spelen van 1992 in Barcelona als 25ste eindigde, kondigde recent zijn vertrek aan.
En dus verkast Van Klinken met hem mee. "Dat lijdt geen enkele twijfel", zei de studente Global Management resoluut. "Hij heeft me naar zo'n hoog niveau gebracht dat ik niet met iemand anders wil werken."
Aanvankelijk zouden coach en pupil naar Tennessee vertrekken, maar die overstap werd eerder deze week onzeker. Randolph Ross, de zoon van de hoofdcoach atletiek in Tennessee, miste recent een dopingcontrole en daarmee staat de positie van senior op de tocht.
"Dat kon er ook nog wel bij", verzuchtte Van Klinken. Want afgelopen maand zag het er naar uit dat Van Klinken in de Verenigde Staten als illegale vreemdeling zou worden aangemerkt. Na het afronden van haar studie dreigde ze er door bureaucratische beslommeringen niet tijdig in te slagen haar studentenvisum te verlengen.
"Hoeveel e-mails ik ook stuurde, het ging telkens mis. Ik ben het maximale aantal van zestig dagen bezig geweest om alles in orde te krijgen. Uiteindelijk kwam alles op de laatste dag in orde. Maar daar wil je twee weken voor een WK natuurlijk niet mee bezig zijn."
Het was in diezelfde periode dat ze een dijbeenblessure opliep die zowel in de kwalificatie als in de eindstrijd na een aantal worpen opspeelde. Met de vierde plaats op zak kon ze er uiteindelijk lachen om hetgeen ze meemaakte. "Elke dag is voor mij een verrassing geweest."
Ik ben het maximale aantal van zestig dagen bezig geweest om alles in orde te krijgen.
Ondertussen maakt Van Klinken snel naam in de mondiale top van het discuswerpen. Nadat ze in januari 2021 de plas was overgestoken om haar geluk te beproeven in de Verenigde Staten, wierp ze de één kilogram zware schijf in een half jaar tijd negen meter verder.
Met een lengte van 1,81 meter en een spanwijdte van 1,83 beschikt ze niet over de 'chimpansee-armen' die nodig heten te zijn om mee te draaien op het allerhoogste niveau. Van Klinken stapte in opdracht van Blutreich over van de klassieke blokafworp naar de modernere sprongafworp, waarbij ze een extra pirouette maakt wanneer de discus de hand verlaat.
Het resulteerde in mei 2021 in een Nederlands record van 70,22 meter. Dat stond tot 2016 op naam van Ria Stalman, wier worp van 71,22 door de Atletiekunie uit de boeken werd geschrapt na Stalmans dopingbekentenis.
Snelheid, explosiviteit
In een sport waar de toptien van de eeuwige ranglijst volledig wordt gevuld door atleten uit het voormalige Oostblok (met het wereldrecord van 76,80 meter op naam van DDR-werpster Gabriele Reinsch als bedenkelijk relikwie uit het dopingverleden), moet Van Klinken het hebben snelheid, explosiviteit en atletisch vermogen.
Haar reputatie als onbevangen en succesvol jonkie is haar inmiddels vooruitgesneld, zo merkte ze voor de finale in Eugene. "Ik zag die andere meiden als bange haasjes naar me kijken." Ze noemde het illustratief voor haar wereldje. Waar atleten uit andere onderdelen vaak vriendschappelijk met elkaar omgaan, is daar in haar discipline geen sprake van.
Haat en nijd
"Het is allemaal haat en nijd. Onderling is niemand blij met de prestatie van een ander. Ze willen elkaar het liefst opvreten."
Vermoedelijk, zo zei ze, komt het gedrag van haar concurrenten puur voort uit onzekerheid. "Anders ben je toch niet bang voor een tegenstander?"
Zelf zal Van Klinken zich van dergelijke onhebbelijkheden blijven distantiëren, klonk het stellig. Is de sport eindelijk bevrijd van dopingperikelen, dan krijg je dit, wilde ze maar zeggen. "Ik snap het niet. Je hoeft een tegenstander die beter is toch niets te misgunnen?"
