'Zwaar leermoment' in New York bezorgde Nageeye zege in Rotterdam
Het is zondagmiddag 7 november 2021 als een tengere Oost-Afrikaanse atleet aan de rand van Central Park in hartje New York gefrustreerd zijn hotelkamer opzoekt. Terwijl hij op de lift staat te wachten, echoot die ene vraag als een mantra door zijn hoofd.
Waarom? Waarom dit? Waarom nu? Waarom hier? Waarom ik?
Hij voelt nog maar eens aan zijn pijnlijke hamstrings en trekkebeent door de gang van het hotel. Niet vreemd, weet hij na het voltooien van zijn veertiende marathon. En toch is alles anders.
Drie maanden eerder verovert Abdi Nageeye in Japan nog olympisch zilver op de klassieke 42.195 meter. Geen centje pijn. Nu moet hij, als gedoodverfde winnaar op 's werelds meest prestigieuze stadsmarathon, genoegen nemen met een teleurstellende vijfde plaats. Die hamstrings. Altijd maar weer die hamstrings. Denkt hij.
Misschien brengt een warme douche de verlichting waar hij zo naarstig naar op zoek is. Hij draait de kraan vol open en stapt met zijn tanige, vermoeide lijf onder de verlossende straal.
Hij voelt nog eens aan zijn hamstrings, terwijl het water over hem heen klettert. Hij knijpt, kneedt, duwt in zijn bovenbenen. Rekt en strekt zijn ledematen. Dan komt hij tot een opmerkelijke conclusie.
Fris
Geen centje pijn. Sterker, zelfs zijn achillespezen doen totaal geen pijn. Eigenlijk, zo concludeert hij, heeft hij zich na een marathon nog nooit zo fris gevoeld. Ineens weet hij wat hij eerder die dag in de straten van New York voelde: het was angst. Angst om geblesseerd te raken.
Nageye (33), afgelopen zondag glorieus winnaar van de marathon van Rotterdam in een Nederlands record van 2.04.56, moet lachen als hij vertelt over het voorval. Daar, in The Big Apple, leert hij een wijze les die hem in de Maasstad helpt aan de eerste Nederlandse overwinning uit de historie.
Mentaal probleem
"Het is wonderlijk hoe het hoofd het lijf kan laten verzuren. Die vermeende hamstringblessure van New York was voor tachtig procent een mentaal probleem."
Nageeye voelt pijn die er in werkelijkheid niet is. "Bij het taperen, de laatste fase van de voorbereiding waarin je extreem uitrust, voel je ineens alles wat er in je lichaam gebeurt. Je vangt alle signalen van je lijf op. Dat was alles."
"Het was echt niet normaal hoe die hamstrings in New York door mijn hoofd spookten. Ik was nergens anders mee bezig. Mijn gedachten deden mijn benen verzuren. In dat opzicht is New York een leermoment geweest. Of beter: een zwaar leermoment."
De mislukte missie in de Verenigde Staten doet Nageeye besluiten de gang naar de sportpsycholoog te maken. Het doet hem goed om af en toe zijn gedachten en (vermeende) angsten te delen, zo merkt hij.
Valkuilen
"Ik heb het soms echt gewoon nodig om alles van me af te praten. Want hoe goed je je ook voelt, op de marathon liggen altijd valkuilen waar je in kunt lopen."
Het lopen van een marathon, zo luidt Nageeye's filosofie, is een teamsport. Niet voor niets trok hij in de aanloop naar Rotterdam wekenlang intensief op met Bashir Abdi, een Belg wiens wieg net als in zijn geval in de Somalische hoofdstad Mogadishu stond.
Sinds de een de ander in het Japanse Sapporo aan het brons op de olympische marathon hielp, is de band tussen beide boezemvrienden onverbrekelijk.
In Ethiopië, op 2.700 meter hoogte, kopieerden Abdi & Abdi, zoals ze inmiddels liefkozend worden genoemd, de voorbije twee maanden de voorbereiding op de Olympische Spelen. Ze trainen in Yaya Village, het trainingscentrum dat in 2009 werd gesticht door legende Haile Gebrselassie.
Daar krijgen de twee gezelschap van Mo Farah, een andere Somaliër die de wijk nam naar Europa. De viervoudig olympisch kampioen, die voor Groot-Brittannië uitkomt, werkt op de Ethiopische hoogvlakte aan zijn herstel na een ernstige voetblessure.
Tegenpolen
"We hebben elkaar echt nodig", zegt Nageeye over Abdi. Hij, de flegmatieke loper die een rotsvast vertrouwen heeft in zijn eindsprint, leert veel van Abdi, de toegewijde atleet voor wie trainingsschema's heilig zijn. Het is zo'n typisch voorbeeld van tegenpolen die elkaar aantrekken. "We vullen elkaar op werkelijk alle vlakken aan. In mijn eentje was ik nooit zo ver gekomen."
Ze delen bovendien een droom die voor beiden in Rotterdam bewaarheid is geworden. "In 2010 stond ik voor een keuze", haalt Nageeye in de herinnering. "Richt ik me op een vervolgopleiding, of zet ik alles op de atletiek? Ik ben naar Kenia vertrokken en besloot te kijken waar het schip zou stranden. En kijk eens waar ik nu sta."
Hij wil met zijn zege in Rotterdam eigenlijk maar dit zeggen. "Blijf dromen. En blijf in jezelf geloven."
