'Flying Dutchman' sprong beter dan Eddie the Eagle, maar mocht niet naar de Spelen

Bijzonder weinig Nederlanders kennen het gevoel dat een skispringer heeft als hij een paar seconden in de lucht hangt. Gerrit-Jan Konijnenberg is één van hen. Eind jaren tachtig besluit de student dat hij niet alleen als eerste Nederlander de beroemde Vierschansentournee wil voltooien, hij wil ook vliegen op de Olympische Spelen.

Maar in tegenstelling tot antiheld Eddie the Eagle - zijn lotgenoot uit een land zonder bergen - haalt Konijnenberg het allerhoogste podium niet door de strenge eisen van de Nederlandse sportkoepel.

"Gerrit was een veel betere springer, maar Eddie was meer de showman", zegt olympisch medaillewinnaar Pavel Ploc in een nieuwe uitzending van Andere Tijden Sport.

Konijnenberg begint zijn skiloopbaan op een borstelbaan in Soesterberg. Samen met vrienden bouwt hij een kleine schans, maar die lijkt in de verste verte niet op de grote schansen waar hij op televisie mannen vanaf ziet springen.

Dat wil de 19-jarige Konijnenberg, die in zijn jeugd aan turnen had gedaan, ook. Meteen na zijn eerste sprong is hij verliefd. "De sensatie is dat je enorm lang in de lucht bent. Dat gevoel is geweldig, vlinders in je buik."

Konijnenberg bijt zich vast in de sport met een duidelijk doel voor ogen: hij wil in 1992 naar de Olympische Winterspelen in het Franse Albertville.

Hereniging met Eddie the Eagle

Terwijl de jonge Nederlander duizenden kilometers rijdt om van verschillende schansen te kunnen springen, doet een stukadoor uit het Britse Cheltenham hetzelfde. Eddie Edwards komt net als Konijnenberg uit een land zonder schansen en skispringcultuur. De twee krijgen een band.

"Het was fijn om een lotgenoot te hebben. Het maakte alles veel fijner voor me. We hadden ook veel plezier samen", vertelt Eddy the Eagle zo'n 35 jaar later.

Konijnenberg en Edwards ontmoetten elkaar na al die jaren weer voor de camera van Andere Tijden Sport. Bekijk het moment hieronder.

Op nieuwjaarsdag 1987 springt Konijnenberg voor het eerst van de beroemde schans van Garmisch-Partenkirchen. Een jaar later voltooit hij als eerste Nederlander ooit de Vierschansentournee.

Maar het niveau van de twee buitenbeentjes is niet om over naar huis te schrijven. "Nu komt een van de probleemkandidaten", zo luidt het commentaar op de Duitse televisie terwijl Konijnenberg zich klaarmaakt. "Ze (Konijnenberg en Edwards) horen niet op dit niveau thuis."

Zo denkt het Nederlands Olympisch Comité in die tijd ook over de prestaties van Konijnenberg, maar in Engeland durven ze het wel aan.

Edwards mag in 1988 zijn land vertegenwoordigen op de Winterspelen van Calgary, waar hij uitgroeit tot publiekslieveling. Niemand heeft het over de medaillewinnaars, de flamboyante Eddie the Eagle geeft de sport over de hele wereld kleur en bekendheid.

Toch op de Spelen

Konijnenberg maakt het allemaal van dichtbij mee. Niet als actief atleet, maar als 'voorspringer'. Voordat de wedstrijdspringers van de schans gaan, maakt hij het spoor in het ijs. Voor de openingsceremonie moet Konijnenberg wel een kaartje kopen

"Dat vond ik ook allemaal niet zo erg hoor, ik had het zelf georganiseerd. Dan moet je niet zeuren dat je niet met de ploeg mee kon. Mijn doel lag vier jaar daarna."

Konijnenberg traint ondertussen hard om te voldoen aan de strenge eisen van het NOC. Samen met de directeur van de Nederlandse skivereniging spreekt hij een alternatieve eis af, die realistischer is om te behalen. Konijnenberg werkt met een ervaren trainer, gaat steeds beter springen én haalt de internationale limieten voor Albertville.

Maar het NOC is niet onder de indruk. "Ik denk dat het proces van besluitvorming van het NOC niet fair is geweest", kijkt Konijnenberg nu terug. "De Nederlandse skivereniging had de afstanden die ik moest springen in 1990 al neergelegd. Toen is nooit gezegd: dat vinden we niks. Eigenlijk hadden ze meteen moeten zeggen: jongens, dit gaat hem niet worden, laat maar zitten."

Konijnenberg geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij zamelt geld in voor een officiële enquête. Het Nederlandse volk stemt in met zijn afvaardiging, maar het NOC blijft bij het besluit: het gaat om de prestaties. Ook een aanbevelingsbrief van de internationale skifederatie verandert daar niets aan.

"Dan denk je toch wel: nu hebben we alles gedaan. Nog steeds lukte het niet om naar de Spelen te gaan", verzucht Konijnenberg jaren later, terwijl hij naar een foto wijst waarop hij door de lucht zweeft.

"Ik denk dat je het met me eens bent dat dit geen Eddie-sprongetje is. Dit is vliegen, dit is skispringen."