Nuis met schrik vrij op NK sprint: 'Kan moeilijk in een doos met watten gaan liggen'
Met ontbloot bovenlijf en een zak ijs op het gekwetste rechterdijbeen stapte Kjeld Nuis zaterdagmiddag in de catacomben van Thialf op een hometrainer. Nee, de NK sprint in Heerenveen was niet de generale repetitie voor Peking zoals hij die voor ogen had gezien, zo gebood de eerlijkheid hem te erkennen nadat hij bij de start van zijn eerste 500 meter een dijbeenblessure had opgelopen.
Nadat hij van de fiets was gestapt had Nuis aan twee getallen genoeg om aan te geven dat de schade alleszins wel meeviel. "Er is nul gevaar dat dit van invloed gaat zijn op mijn Olympische Spelen. Honderd procent zeker weten."
Aan motivatie had het hem voor de start niet ontbroken. "Ik voelde me de hele week al goed en wilde hier wat moois laten zien. Ik bedoel, er staat natuurlijk wel een mooie prijs op het spel. Anders had ik komende week wel een of andere ballenwedstrijd kunnen rijden."
De praktijk bleek weerbarstiger. "In plaats van hier met een goed gevoel van het ijs te stappen in de aanloop naar Peking, rijd ik me hier in de vernieling. En daar ben ik natuurlijk niet voor gekomen."
Optimist
Vier dagen voor hij in het vliegtuig stapt richting China telde Nuis uiteindelijk maar zijn zegeningen. De man die op vrijdag 4 februari tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen geacht wordt de Nederlandse driekleur te dragen en vier dagen daarna aan de start staat van de 1.500 meter, toonde zich een onverbeterlijke optimist.
Meer dan "een optater", zoals hij het zelf omschreef, bleek de kwetsuur na een eerste onderzoek door de fysiotherapeut van de ploeg niet te zijn. Het feit dat hij niet naar het ziekenhuis hoefde te worden vervoerd om een echografie van zijn been te laten maken, deed hem een zucht van verlichting slaken.
"Het doet nu alleen nog maar pijn als ik met mijn vinger op mijn dijbeen druk. Dit wordt hooguit een blauwe plek, straks. Misschien ben ik hier een paar dagen zoet mee. Over hooguit een week moet het over zijn. Morgen een dagje met het pootje omhoog en dan aan de bak om te herstellen."
Een meter of twintig, langer duurde de nationale titelstrijd niet voor het boegbeeld van Team Reggeborgh. Nuis was pas enkele passen op weg toen hij een lelijke misslag maakte. Hij voelde het in zijn dijbeen schieten en probeerde desondanks nog een eerste bocht te lopen. Nog voor hij op de kruising kwam, zag hij het heilloze van zijn missie in.
Nuis schrok zich wezenloos, maar opmerkelijk genoeg waren het niet de Olympische Spelen die in eerste instantie door zijn hoofd schoten toen hij de pijnscheut voelde.
"Peking is natuurlijk heel belangrijk, maar Ik ben naar dit NK gekomen om te winnen. 'Shit, nu maak ik het mijn tegenstanders wel erg makkelijk om hier te winnen', was het eerste dat ik dacht."
Het was uitgerekend Van Velde, de olympisch kampioen op de 1.000 meter van twee decennia geleden, die het euvel in het juiste perspectief plaatste, zei Nuis. "Wat kan jou dat NK schelen, zei Gerard. Over een paar weken moet het gebeuren."
Toch was Nuis van mening dat hij geen groot risico te nemen door vlak voor vertrek naar Peking nog een NK te rijden. Waar bij de mannen de rest van de olympiërs het sprinttoernooi links lieten liggen, verscheen Nuis met de gretigheid van een jonge hond aan de start.
"Of dit, achteraf gezien, onverstandig is geweest? Nee, dat denk ik niet. Zoiets kan je ook tijdens een onbenullig wedstrijdje overkomen. Of bij een training in Peking. Als je geen enkel risico wilt lopen, moet je na het OKT lekker in een doos met watten gaan liggen. En dat kan natuurlijk ook niet."
