Van der Haar is koning van de vuilnisbelt: 'Niet nadenken, maar rijden'
Een wielrenner verliest in zijn loopbaan ontelbare malen vaker dan hij wint. Breek veldrijder Lars van der Haar, prof sinds 2011, er de bek niet over open.
Tien jaar lang maakt hij deel uit van het peloton, maar zelden slaagt de 30-jarige coureur erin een aansprekende overwinning te boeken. Een constante factor in het veld, zonder enorme uitschieters. Tot vandaag: hij is Europees kampioen.
In 2015, tijdens de eerste editie van de Europese titelstrijd cyclo-cross in Huijbergen, had hij voor de eerste (en laatste) maal beet op een internationaal kampioenschap. 'VdH' zorgde in Brabant voor een primeur door een wedstrijd die nog aan aanzien moest winnen op zijn naam te schrijven. Hij zegevierde door de rijzende ster Wout van Aert achter zich te laten.
Schier onmogelijk
Zes jaar lang moest Van der Haar wachten op een nieuwe titel. In het Drentse land, op een vuilnisbelt van 48 meter hoogte even buiten Wijster die luistert naar de naam Col du VAM, maakte hij het schier onmogelijke waar.
Met één indrukwekkende versnelling slaagde hij er als enige in om optimaal te profiteren van de afwezigheid van een drietal grote namen. Voor drievoudig laureaat Mathieu van der Poel, de Brit Tom Pidcock en Wout van Aert paste de titelstrijd niet in de kalender van jaargang 2021-2022. Voor Van der Haar des te meer.
Dat hij naast het podium zijn eigen kampioenstrui moest aantrekken en de gouden medaille zelf om de nek moest hangen, deed weinig af aan de vreugde. De huldiging, hoe knullig ook, voelde onwerkelijk. "Ik kan het niet geloven", stamelde de winnaar aanvankelijk.
Twee jaar geleden, in de Woerdense nachtcross, boekte hij zijn laatste overwinning. En nu stond hij hier, op de bovenste trede van het ereschavot en geflankeerd door Hermans en Vanthourenhout. Als koning van de vuilnisbelt.
Animositeit
'VdH' dankte de Belgen voor het feit dat zij er niet in slaagden een eenheid te vormen. Het gevolg van de traditionele animositeit was een koers die onnodig hard werd gemaakt. "En dat was precies wat ik wilde."
Als er één dag was waarop hij kon toeslaan, dan was het zondag wel. "Ik ben in de beste vorm in jaren", klonk het. "Ik voelde me echt heel erg goed. Dat het parkoers zo zwaar was en er zo hard werd gereden, was ontegenzeggelijk in mijn voordeel."
Zijn eerste Europese titel, die van Huijbergen, kon niet in de schaduw staan van zijn zege op de VAM-berg. Op 42 meter boven Normaal Amsterdams Peil steeg hij tot grote hoogte. "Ik heb jarenlang niet kunnen winnen. Als je dan in eigen land op zo'n manier een Europese titel kunt grijpen, is dat extra mooi."
Wachten loont, wilde Van der Haar er maar mee zeggen. En: wielrennen hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Het geheim van een overwinning kan in iets heel simpels schuilen, doceerde hij. "Soms moet je niet nadenken, maar gewoon rijden."
