De Leidse hockeytweeling die historie schrijft met gouden generatie Fransen
Ze beleven bijna hun hele jeugd opnieuw, als de hockeyers Pieter en Niels van Straaten na lange tijd weer eens samen door Leiderdorp wandelen. Dan blijven ze ineens staan bij een lullig bruggetje, dat hun oude wijk met het sportpark van Alecto verbindt.
"Hier stond pap altijd te bulderen, iedereen in de omgeving kon hem horen", schiet Pieter in de lach. "Of we eindelijk eens kwamen eten."
De tweeling was altijd op de hockeyclub te vinden tijdens hun onbezorgde jeugd. Als zoons van een Franse moeder, die met een bloementuin zelfs een stukje van haar geboorteland naar Nederland meenam. En een Nederlandse vader, die zijn bedrijf verkocht om er altijd voor de kinderen te kunnen zijn.
Ze noemen ons niet voor niets de pitbulls.
Pieter en Niels van Straaten komen uit een warm nest. Maar op het veld zijn de 28-jarigen wat minder vriendelijk.
"Ze noemen ons niet voor niets de pitbulls", zegt Pieter, als hockeyer bij Royal Antwerp weer herenigd met zijn broer Niels. Bij deze tweeling is één plus één namelijk drie. Dat hadden ze ook al snel in de gaten toen er in Frankrijk een ambitieus project werd opgezet.
Als tieners kozen de Van Straatens voor het land van hun moeder, waar ze zich met trots hockeypioniers mogen noemen. Deelgenoot van een lichting die Frankrijk op de Olympische Spelen van 2024 in Parijs een medaille moet opleveren. Om het hockey daar definitief op de kaart te zetten.
"Er is gereedschap. En wij zijn de gouden generatie", gelooft Pieter. "Die Spelen, daar hopen we samen bij te zijn. We zijn als gastland in elk geval al automatisch geplaatst", zegt Niels, die geen deel uitmaakt van de Franse selectie voor het aankomende EK.
Want ondanks de gunfactor die ze vanwege hun staat van dienst hebben opgebouwd, gelden de harde wetten van de topsport nu al.
Bondscoach Delmee nam mentaliteit mee
Daar heeft Jeroen Delmee een groot aandeel in, de bondscoach die na de zomer bij de Nederlandse hockeyploeg aan de slag gaat. Hij bracht volgens de Van Straatens de mentaliteit mee naar de Franse ploeg om dat laatste stapje in de ontwikkeling te zetten, wat al bijna lukte.
Zo miste Frankrijk deelname aan de Spelen in Tokio op één wedstrijd, tegen Spanje. Pieter: "De grootste teleurstelling in mijn leven."
Want wat hebben ze er ongelofelijk veel voor over gehad om hier te komen. Dan denken ze terug aan die ochtenden dat ze om 5.00 uur 's ochtends op station Amsterdam Sloterdijk stonden om daar de Thalys naar Parijs te nemen. Voor weer een trainingskamp.
"Ik baal natuurlijk dat ik er op het EK niet bij ben, maar ik voel totaal geen rancune", zegt Niels. "Ik zal de grootste supporter zijn van de ploeg en van Pieter."
Trainingsbeesten
Hoewel ze als tweeling in veel opzichten behoorlijk op elkaar lijken, zijn ze als hockeyers ook weer heel erg verschillend. "Niels was in de jeugd het grote talent, maar uiteindelijk heb ik veel meer interlands achter mijn naam. Dan ben ik toch de laatbloeier", denkt Pieter.
Wel zijn het allebei trainingsbeesten. Pieter heeft zich zowat aan een Spartaans regime onderworpen in voorbereiding op het EK. Het individuele oefenschema van de Franse internationals liegt er al niet om, maar daar doet hij nog een schepje bovenop.
Niels kan het even wat rustiger aan doen. Met hockey dan, want de twee zitten nooit stil.
Pieter rondde naast het hockey het Conservatorium af, vanwege zijn passie voor elektronische muziek. Niels behaalde op zijn beurt zijn master in de bedrijfskunde, ondernemend als hij is in zijn vrije uurtjes. Zo heeft hij meteen alweer nieuwe doelen voor zichzelf gesteld tijdens de hockeyloze zomer.
Ze kunnen wel degelijk zonder elkaar, zo bleek toen Pieter op avontuur ging bij Waterloo Ducks en prompt het hoogtepunt in zijn clubloopbaan beleefde. Hij droeg zijn steentje bij aan de eerste Belgische zege ooit van de EHL. "Zeg maar de Champions League van het hockey", glundert Pieter. "En ik speelde daar een belangrijke rol in."
Een scharminkel met een brilletje.
Dat hij het zo ver zou schoppen, had hij als kind niet durven dromen. Het grote talent van hun eerste club Alecto was de paar jaar jongere Jorrit Croon, nu tegenstander in de eerste groepswedstrijd.
"Een scharminkel met een brilletje", herinnert Pieter zich zijn aankomende tegenstander als kind. "Maar al wel met heel veel flair in zijn spel."
Croon mocht al snel met de grote jongens meedoen, de Van Straatens ontfermden zich al snel over het talent. Ze pasten op hem, trainden hem. En brachten hem een beetje mentaliteit bij, de gedrevenheid van de hockeytweeling werkt immers aanstekelijk. Pieter: "Daar heeft hij zeker wat van meegekregen in zijn jonge jaren."
Nederland of Frankrijk, waar ligt bij de Van Straatens nou hun hart? "We hebben een beetje de flexibiliteit om te kiezen", zegt Niels. "Maar tijdens het hockeyen zijn we echt twee Fransen. Toen ik voor het eerst met de nationale ploeg op het veld stond, gaf dat echt een vertrouwd gevoel dat ik nog nooit eerder zo had."
Helemaal eerlijk is de verdeling thuis ook niet in het gemengde gezin. Pieter: "Onze vader is echt een francofiel."
Rijk worden ze niet van het hockey, maar gedreven door een onvoorwaardelijke trots blijven de twee hun grenzen verleggen. Met de hele familie naar het WK in het hockeygekke India. De beide broers in de Franse selectie, de rest op de tribune. Dat zijn de momenten waarvoor ze het doen, de onbetaalbaar mooie emoties van de sport.
Hockeyende zus
Ze hebben overigens nog een oudere zus. Ook hockeyster, op een lager niveau actief in Brussel. De naam van de club schiet ze in eerste instantie niet eens te binnen.
"Ze speelt wel in het eerste team", zegt Niels dan, trots op haar gedrevenheid. Zij het in een bescheiden competitie. Want het vrouwenhockey heeft in België nog niet de vlucht gemaakt die de mannen daar aflegden. De Van Straatens spelen namelijk in het land van de wereldkampioen, in een sterke competitie.
"Ik wil nog zo lang mogelijk blijven hockeyen", zegt Niels, vastberaden zich terug te vechten in de ploeg onder de nader te benoemen nieuwe bondscoach. Pieter kijkt vooral naar die Spelen in Parijs. "Dan zijn we bijna 32. Maar ik wil zeker nog wel een paar jaar spelen."
Het traject is nog niet afgerond. Realistisch gezien speelt Frankrijk om de vijfde plek op het EK, maar de doelstelling is om de halve finales te halen. Dan moet er tegen Duitsland óf Nederland worden gestunt.
Pieter staat er de komende weken even alleen voor in de Franse nationale ploeg, al zal Niels hem wel komen aanmoedigen.
"We kunnen elkaar versterken als we samen zijn. Maar het gevaar is dat je afhankelijk van elkaar wordt, dat willen we ook niet", zegt Pieter. En er is meer dan hockey, ook al kunnen ze het er eindeloos over hebben. Thuisblijver Niels knipoogt: "Ik ben wat dat betreft wel blij dat Pieter even weg is."
