Het verdriet achter de dodencijfers, 'Mijn moeder knapte op, mijn vader niet'

Het herhaalde zich maandenlang elke dag: de update van het RIVM met daarin het aantal nieuwe coronadoden. Op het dieptepunt van de crisis waren het er soms meer dan 200. Vandaag meldt het RIVM voor het eerst sinds het uitbreken van de coronacrisis in Nederland nul geregistreerde doden. Achter al die cijfers schuilt veel verdriet.

Jordy de Breet verloor zijn vader Hans (62) op 17 april.

"Op 18 maart was mijn vader jarig, een dag later werd hij ziek. Ook mijn moeder voelde zich niet goed. Mijn ouders hebben een week lang bijna alleen maar samen in bed gelegen. Achteraf vind ik dat heel speciaal. Mijn moeder knapte op, mijn vader niet. Na drie dagen op een normale afdeling in het ziekenhuis, werd hij naar de intensive care verplaatst. De dokters dachten allemaal dat hij erbovenop zou komen; dat hij in dat ziekenhuis de eerste coronapatiënt zou zijn die van de IC werd ontslagen."

Maar Jordy's vader kwam niet bij. En na dagen van tegenstrijdige berichten over zijn gezondheid werd duidelijk dat Hans nooit meer wakker zou worden. "In beschermende pakken mochten we bij hem en toen heeft de arts de slang losgekoppeld. Ik zag de hartslag van mijn vader naar beneden gaan. Ik zei: 'ga maar papa, het is goed'. Hij is in onze handen overleden."

Familieleden, vrienden en kennissen vormden een erehaag om afscheid te nemen van Hans. "Het was bijna koninklijk, hoe hij onder zacht applaus langsreed. De straten waren afgesloten voor andere auto's. Er mochten eigenlijk maar 100 mensen bij, er waren er 250. Ik vond dat heel bijzonder. Ook de begrafenis met dertig mensen had wel iets. Je bent alleen met mensen die heel dichtbij staan. Het enige wat ik vervelend vond is dat ik anderhalve meter afstand van m'n moeder en broertje moest houden. Bij het laatste nummer brak ik. Toen heeft mijn moeder me toch omhelsd."

Nog altijd vindt Jordy het onwerkelijk wat er is gebeurd. "Mijn vader was gezond. Echt niemand zag dit aankomen. Ik weet niet of ik iets heb verwerkt. Ik wil er niet aan denken dat mijn vader nooit meer terugkomt. Het is helaas echt zo."

Jordy en zijn broer vertelden NH Nieuws op camera over het verlies van hun vader.

Wil de Wit (72) overleed in een verpleeghuis in Arnhem. Op zijn afdeling stierven alle acht bewoners. Zijn dochter Marjolein kan het nog niet bevatten.

"Vlak voor zijn pensioen kreeg mijn vader alzheimer. Hij was een lieve, vriendelijke man die heel communicatief was. Door zijn ziekte veranderde dat natuurlijk. De laatste anderhalf jaar zat hij op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. Mijn moeder en ik bezochten hem iedere dag. Vaak gingen we dan wandelen en daar knapte hij echt van op."

Toen het coronavirus zich door Nederland verspreidde mochten Marjolein en haar moeder hem niet meer bezoeken. "Twee weken daarna kreeg een bewoner op zijn afdeling klachten en werd het virus vastgesteld. Maar toen was het al razendsnel verspreid. Binnen twee dagen is mijn vader overleden. We mochten erbij zijn, maar moesten wel speciale schorten voor, handschoenen aan en een veiligheidsbril op. Heel onwerkelijk."

Uiteindelijk zijn alle mensen op zijn afdeling overleden. Ook elders in het verpleeghuis zijn er doden gevallen. "De andere bewoners zagen bijna elke dag weer een kist voor de deur worden weggereden. Dat moet verschrikkelijk voor ze zijn geweest, ook voor de verzorgers." Toch neemt Marjolein het verpleeghuis en de overheid niets kwalijk. Wel wil ze dat er een les uit wordt getrokken. "Mensen in verpleeghuizen moeten beter beschermd worden. Dit gun je niemand."

Wat vooral overheerst is het ongeloof. "Het gaat in golven. Het lijkt echt een droom soms. Ik had nog zo graag met hem willen wandelen. Dat mis ik heel erg. Aan andere kant is hem misschien nu ook veel lijden bespaard gebleven. Dat is een heel dubbel gevoel."

Jo Dortmans-van den Akker (87) verloor in zes dagen tijd haar broer Jan (81) en zussen Nelly (82) en Mien (85). Arthur, de zoon van Jo, vertelt erover.

"Het was zo'n moeilijke tijd. Op maandag 16 maart overleed mijn oom Jan. We hadden het niet zien aankomen. Het bleek dat hij al een paar dagen ziek was. Mijn moeder belde er die dag over met mijn tante Nelly. Die vertelde dat de dokter zou komen, omdat ze zich niet goed voelde. Ze moest gelijk naar het ziekenhuis. Op donderdag overleed ze. Ook de andere zus Mien lag erg ziek op bed. Zij werd met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht en overleed op de zaterdag."

Zijn moeder is de enige van de vier kinderen die niet ziek werd. "Voor haar is het verschrikkelijk. Het doet haar denken aan het moment in de oorlog waarop ze haar vader verloor. Op 10 mei 1940 werd hij op 36-jarige leeftijd doodgeschoten. Ze heeft nooit afscheid kunnen nemen. Dat is met haar broer en zussen ook zo gegaan. Geen afscheid, nooit meer kunnen zien, niet meer kijken in de kist. We hebben er zelf voor gekozen niet bij de uitvaarten te zijn. Ik vond het te gevaarlijk om in de buurt te komen van al die mensen. Dat er geen afscheid is geweest, is heel moeilijk. Ze probeert sterk te blijven, maar het valt niet mee."

Bang om zelf ziek te worden is zijn moeder niet. "Ik was bang, zij niet. Ze zegt altijd: ik ben sterk, ik heb nooit griep. Ja, dat klopt ook eigenlijk wel. Ik hoop dat we het een plekje kunnen geven, maar het is nu nog veel te kort geleden."

Omroep Brabant sprak onlangs ook uitgebreid met Jo over het verlies van haar broer en zussen.

Kijk ook hieronder naar het verhaal van Bart van Horck, hij verloor zijn vader Geert.