Verkrachting vaak niet vervolgd: 'Politie liet mij twijfelen over aangifte'
Meldingen van verkrachting leiden vaak niet tot vervolging en veroordeling van de verdachten. Bij de politie worden de meeste meldingen niet omgezet in een aangifte. Daarnaast wordt ruim de helft van de aangiften door justitie geseponeerd wegens gebrek aan bewijs.
Dat blijkt uit cijfers over de eerste 9 maanden van 2019 die het AD bij politie, justitie en rechtbanken heeft opgevraagd en door het Openbaar Ministerie aan de NOS zijn bevestigd.
Het OM zegt elke aangifte in onderzoek te nemen, vanwege "de aard en de ernst van de feiten", maar erkent in het AD dat door de "lastige bewijsvoering" het aantal sepots hoog is.
Na melding van een zedendelict krijgen slachtoffers een gesprek waarbij de politie aan 'verwachtingsmanagement' doet. Daarbij legt de politie globaal uit wat een aangifte met zich meebrengt, welke hulpverlening mogelijk is en hoe lang het geheel in beslag zal nemen.
Dat ruim 62 procent van de meldingen niet wordt omgezet in een aangifte, betekent niet dat de politie slachtoffers ontmoedigt vervolgstappen te zetten, zegt zedenexpert Yet van Mastrigt van de Nationale Politie. "Maar het gesprek met de politie kan het slachtoffer wel op andere gedachten brengen."
'Is het wel een goed idee?'
Slachtoffers daarentegen klagen dat ze zich niet serieus worden genomen door de politie. Momenteel doet de Inspectie Justitie en Veiligheid onderzoek naar de bejegening van zedenslachtoffers door de politie en het OM.
Daar werkt ook een 28-jarig zedenslachtoffer uit Rotterdam aan mee, met wie de NOS heeft gesproken. Zij werd in 2017 na een avond uit door een collega naar huis gebracht. Ze was vermoedelijk gedrogeerd en werd vervolgens thuis verkracht. Een dag later spoedde zij zich direct naar het politiebureau voor een aangifte, maar hoorde tot haar verbazing dat ze eerst een soort voorgesprek had.
De twee agentes waren volgens haar "superlief en begripvol", maar lieten haar ook twijfelen over het doen van een aangifte. "Achteraf dacht ik: is het wel een goed idee?" De Rotterdamse werd verteld dat ze echt zeker van haar zaak moest zijn en dat na een aangifte ook haar eigen leven zou worden uitgeplozen.
Ook kreeg ze het gevoel dat fysiek onderzoek "echt niet prettig" zou zijn. Het werd haar niet duidelijk dat lichamelijk onderzoek van belang kon zijn voor het onderzoek, bijvoorbeeld om ghb-sporen te traceren. "Het bleef vaag, ik snapte er geen pepernoot van."
Elk denkbare emotie
Uiteindelijk besloot ze wel aangifte te doen en daar heeft ze geen moment spijt van gehad. "De aangifte heeft niets met mijn leven gedaan, maar het misdrijf." Haar ongewassen lakens, waar spermaresten op werd gevonden, dienden als cruciaal bewijs in de rechtszaak, waarin haar verkrachter voor 18 maanden cel werd veroordeeld. Hij is in hoger beroep gegaan.
"Tijdens de zitting voelde ik elke denkbare emotie en was ik in shock toen ik hem zag, maar uiteindelijk hielp het bij de verwerking." Ze raadt elk slachtoffer aan aangifte te doen.
"Het schaadt je niet. Het ergste wat kan gebeuren is dat de dader niet wordt veroordeeld. Niet omdat je geen gelijk hebt, maar omdat er geen bewijs is."
