Astrid Holleeder: 'Het zou zo fijn zijn als hij één keer sorry zei'
Ze is blij dat er eindelijk gerechtigheid is, zegt Astrid Holleeder over de veroordeling van haar broer, die gisteren een levenslange celstraf kreeg opgelegd. "Anderzijds is het heel verdrietig dat het zover heeft moeten komen, dat we geen andere keuze hadden dan hem aan justitie uit te leveren."
Dubbele gevoelens dus, vertelt de zus van Willem Holleeder in een interview met de NOS. Vandaag verscheen een boek van Astrid Holleeder, Familiegeheimen, dat gaat over hoe zij en haar familie de rechtszaak van de afgelopen anderhalf jaar hebben beleefd.
Het gesprek is telefonisch. Astrid Holleeder (53) zelf ontmoeten is vanwege haar beveiliging op korte termijn niet mogelijk. Ze verwacht dat haar broer er alles aan zal doen om wraak te nemen en ook haar te vermoorden.
"Zeker als hij weer in een normaal gevangenisregime komt, zal het niet moeilijk zijn om het te organiseren. Dus ik maak mij geen illusies. Ik heb hem voor zijn gevoel enorm verraden en dat is natuurlijk ook zo. Dat hij wraak wil, daar ga ik van uit. En daar heb ik mij eigenlijk ook al bij neergelegd."
Beluister hier het hele interview met Astrid Holleeder:
"Wat ik wilde, is dat hij zou stoppen", zegt Astrid over haar oudere broer. "Ik denk dat niemand iemand levenslang toewenst. Je hoopt altijd dat iemand leert van eerdere straffen en zoekt naar een manier om het voortaan anders te doen. Maar als dat keer op keer onmogelijk blijkt, wordt het eigenlijk onvermijdelijk dat je iemand uit de samenleving haalt."
Tijdens het proces werden de zussen Holleeder dagenlang ondervraagd door de rechtbank en de verdediging. Het was een zware tijd, staat in Astrids nieuwe boek. Ook voor de inmiddels 83-jarige moeder van Willem, Astrid en Sonja Holleeder. "Voor haar is het bij tijd en wijle heel moeilijk geweest om te moeten aanhoren over wat hij zei over de gang van zaken binnen de familie, omdat zij weet dat het anders zit."
Haar moeder heeft zich erbij moeten neerleggen dat ze haar zoon niet meer zal zien. "Enerzijds is dat een soort opluchting, als je het zo zou mogen zeggen. Anderzijds blijft het natuurlijk intens verdrietig omdat zij ook denkt: hoe heeft het allemaal zo kunnen gebeuren?"
Mediacampagne
Willem Holleeder schreef meteen na de uitspraak gisteren een verklaring, waarin hij stelde dat de "ongekende mediacampagne" van zijn zussen zijn effect niet had gemist. Astrids eerste boek was een afrekening met het beeld van de joviale knuffelcrimineel en ook in haar laatste boek speelt haar broer een hoofdrol. Heeft Willem Holleeder een punt?
"Ik schrijf mijn boeken niet voor of tegen hem", reageert Astrid. "Ik schrijf ze omdat ik mijn verhaal kwijt wil aan de mensen waarvan ik denk dat die er toe doen."
Wappie
Zes jaar is Astrid Holleeder nu met "de kwestie" bezig en het einde is nog niet in zicht. Willem Holleeder heeft al aangekondigd in hoger beroep te gaan en vermoedelijk zal de zaak doorspelen tot aan de Hoge Raad.
Maar de eerste uitspraak ligt er nu. Haar verklaringen zijn als betrouwbaar beoordeeld, iets waar ze zelf niet aan twijfelde. "Maar het is heel fijn om bevestiging te horen van een rechter, iemand die objectief en feitelijk naar de bewijsmiddelen kijkt. Als je anderhalf jaar hebt moeten horen dat je een leugenaar bent en wappie, dan is het wel fijn als iemand een keer zegt: het klopt wat je zegt."
Het zou zo fijn zijn als hij één keer zei: sorry wat ik Cor heb aangedaan.
Bij menig betrokkene was de ontlading groot, gisteren. De dochter van slachtoffer Thomas van der Bijl slaakte een diepe gil in de rechtszaal, nadat het vonnis was uitgesproken.
Astrid: "Zij schreeuwt vanuit haar tenen. Dertien jaar lang heeft ze zich lopen opwinden en zich ellendig gevoeld en dan komt er zo'n ontlading."
Spijt
Eén ding had Astrid Holleeder vurig gehoopt: dat haar broer toch nog spijt zou betuigen. "Het zou zo fijn zijn als hij één keer zei: sorry Son, dat ik je bedreigd heb. Sorry wat ik Cor heb aangedaan. Gewoon één keer, uit zijn mond. Nu moet je het van de rechter horen. Dat is ook prima, maar daar gaat het niet om. Uiteindelijk gaat het erom dat je graag erkenning wil van degene die het doet."
Iets dat iedere getuige, slachtoffer en nabestaande kan beamen, denkt ze. "Dan repareert het pas echt. Dat was ook het gevoel dat we hadden toen hij wegliep. Waarom allemaal? Wij zijn helemaal geen nare mensen. We zijn eigenlijk heel liefdevol met elkaar. Waarom is het nodig om je zo te verhouden tot je eigen familie?"