Rudi Lubbers terug in Nederland: 'Vreemd gevoel, maar ik ben gelukkig'
"Het is toch wel een vreemd gevoel om weer in Nederland te zijn. Ik ben drie jaar weggeweest en het zijn drie harde jaren geweest. Maar ik ben toch wel gelukkig dat ik terug ben."
Dat waren de eerste woorden van Rudi Lubbers, nadat hij zaterdagnacht om 00.08 uur samen met zijn zoon Marco met vlucht HV5740 vanuit Sofia op Schiphol was geland.
Diep in die Nederlandse nacht is het uitgestorven op de luchthaven. Geen onthaal dat je zou verwachten bij de terugkeer van zo'n topsporter van weleer. Maar Lubbers zelf is er blij mee. Blij dat hij rustig naar huis kan.
'Zo veel mooie, positieve berichten'
Bezweet komt hij aan na de lange wandeling van aankomsthal 1 naar aankomsthal 4, waar een taxi op hem wacht. Zittend op een bankje vertelt hij hoe gelukkig hij is om weer terug in Nederland te zijn. "Omdat ik zo veel mooie, positieve berichten heb gekregen. Dan is al het andere, al het slechte, toch wel een beetje vergeten."
Verslaggever Kees Jongkind ving Rudi en Marco op Schiphol op:
Met "al het slechte" doelt Lubbers op de reden dat hij aanvankelijk niet naar Nederland wilde terugkomen. Hij vond dat hij hier werd gezien als drugshandelaar. Maar na de uitzending van Andere Tijden Sport op 27 januari, waarin duidelijk werd dat hij met zijn vrouw Ria Bartling onder erbarmelijke omstandigheden leefde op een uitgestrekte en koude vlakte in het oosten van Bulgarije, waren de reacties vooral positief.
Nadat er een hulpactie voor Lubbers was opgezet, besloot zoon Marco naar Bulgarije af te reizen. Beiden hadden elkaar al twee jaar niet gezien en Marco wist niet dat het zo slecht ging met zijn vader. Hij overtuigde zijn vader ervan terug te keren naar Nederland. En eenmaal op Schiphol ziet Lubbers er een stuk verzorgder uit dan in Andere Tijden Sport.
De bokser Rudi
Zijn baard is getrimd en zijn wilde haren - hoewel verstopt onder een zwarte muts - zijn geknipt. Maar zijn knokige en grote, soms trillende handen waarmee hij het ooit twaalf ronden volhield tegen Muhammad Ali en die hij platdrukt op het bankje zijn onmiskenbaar van hem.
Ook zijn oude streken is Lubbers nog niet verleerd. "Hatsjaa", roept de achtvoudig Nederlands kampioen terwijl hij NOS-verslaggever Kees Jongkind, vlak voordat het interview begint, een tik in zijn maag verkoopt met zijn harde rechtervuist. De bokser zit nog steeds in hem.
Lubbers reisde dus samen met zijn zoon naar Nederland. Zijn partner Ria Bartling kampt volgens Lubbers met een dubbele longontsteking; zij ligt nog in het ziekenhuis in Bulgarije. "Het plan is om het vrouwtje zo snel mogelijk naar Nederland te halen. Ze is aan de beterende hand. Ik heb haar lief en ben graag bij haar."
Zelf wil Lubbers de komende tijd zijn rust pakken en goed herstellen. "Ik sta versteld van wat er in Nederland gebeurt, van de reacties van de mensen. Het is precies wat ik verdien", zegt hij, verwijzend naar het feit dat hij in 1986 in Portugal naar eigen zeggen ten onrechte is veroordeeld wegens betrokkenheid bij de smokkel van ongeveer 350 kilo hasj.
Ik ben nou eenmaal een eigenwijze klootzak, maar wel een eerlijk iemand.
"Ombudsman Alex Brenninkmeijer heeft mij volledig in het gelijk gesteld. Na 28 jaar", vertelt Lubbers. "En ik mag een schadeclaim indienen. Ik ben nou eenmaal een eigenwijze klootzak, maar wel een eerlijk iemand. Ik wil blijven kunnen hameren op het feit dat ze me heel vies behandeld hebben. Ze hebben me erin geluisd."
"Ik ben geen dopingzondaar. Ik ben een eerlijk mens en vind dat ze dat moeten weten. Dat komt wel tot uiting in mijn boek", verklapt hij. "Ik schat dat dat in april verschijnt. Ik ga er nog niet te veel over zeggen, maar we hebben al zevenhonderd bladzijden bij elkaar."
Aan dat boek zal Lubbers in Nederland verder werken. "Voorlopig blijf ik hier, tot ik alles weer goed op poten heb staan. Ik ben sterk, heb er de kracht voor. Ik ben lekker bij mijn zoon en ik wacht tot alles een beetje beter is. Dan gaan we weer verder."
Zoon Marco belooft voor zijn vader en diens partner te zullen zorgen. "Ze zijn te oud om te leven zoals ze geleefd hebben", zegt hij met zijn diepe stem. Het is duidelijk te zien dat alles wat zijn vader heeft meegemaakt, hem veel doet. "Ze kunnen niet voor zichzelf en niet voor elkaar zorgen. Dus laat dat een taak zijn voor de kinderen."
Met die warme woorden lopen vader en zoon samen de gure Nederlandse zaterdagnacht in. Naar de taxi op weg naar huis. Op naar een warm bed.
