Thaise reddingsactie lijkt wel een filmscript

• Wim Kopinga

  redacteur Online

Er staan zo'n duizend journalisten vanuit de hele wereld rond een grot in Thailand. Ze doen al twee weken lang verslag van twaalf jonge voetballers die met hun coach vastzitten in een ondergelopen grot. Waarom is dit verhaal zó groot?

"Omdat het een enorm spannend verhaal is", zegt Monique Timmers, mediapsycholoog aan de Universiteit van Amsterdam. "Het is bijna een avonturenfilm van een voetbalteam met een coach. Ook komt er iedere dag nieuwe informatie naar buiten en weet je niet wat er de volgende dag zal gebeuren. Daardoor ontstaan er dagelijks een soort cliffhangers."

Het verhaal maakt ook een positieve ontwikkeling door, met de eerste jongens die de grot uit zijn gekomen. Daar staat tegenover dat er een duiker is overleden tijdens de reddingsoperatie. Dit soort gebeurtenissen zuigen je het verhaal in. "Het publiek heeft ook echt meegedacht over mogelijke oplossingen of technieken om de jongens te bevrijden. Dat is een aspect dat de betrokkenheid bij een gebeurtenis vergroot", zegt Timmers.

Verslaggever Henrik-Willem Hofs erkent dit. Hij was vorige week in Thailand om verslag te doen van de gebeurtenissen in en bij de grot. "Dat mensen zo betrokken zijn komt onder meer doordat er geen tegenstanders zijn", vertelt hij. "Het is wat dat betreft een eenzijdig verhaal, waarbij iedereen hetzelfde doel heeft: die jongens moeten uit de grot gehaald worden."

Afschuwelijk

Ook speelt mee dat het verhaal zo lang duurt. Als de voetballers en hun coach al snel veilig waren geweest was het nooit zo'n groot verhaal geworden, zegt Timmers. Door de trage ontwikkeling en nare omstandigheden ontwikkelt dit verhaal zich als een filmisch plot.

Tegelijkertijd is het geen oorlog van drie of vier jaar, zegt Hofs. "Het is nog wel een tijdsbestek waarbij mensen hun aandacht erbij kunnen houden, alsof ze naar een spannende film zitten te kijken."

Ook de situatie waarin de kinderen zich bevinden, is beeldend. "Iedereen denkt altijd wanneer hij een grot in gaat: 'als ik er maar uitkom.' Dat zit in je natuur", zegt Timmers. "De situatie is daardoor heel beangstigend, het is een soort nachtmerrie. Het is natuurlijk een afschuwelijk idee dat jij of je kind zo lang in die grot vastzit. Dit verhaal roept daarom heel universele emoties op: spanning, angst en hoop."

In de eerste week was er eigenlijk helemaal niet zoveel media-aandacht, vertelt Hofs. "Er zaten niet veel journalisten en je kon gewoon nog met je auto de berg oprijden om verslag te doen bij de grot." Dat veranderde toen voor het eerst een filmpje opdook van de jongens op de zandbank. "Je kan het je daardoor opeens zo goed voorstellen, met zijn allen op zo'n zandbank en opeens komen twee duikers uit het water."

Rol van de coach

En dan is er nog iets dat onmisbaar is bij een goed plot. "Er is karakterontwikkeling", zegt Timmers. Ze doelt daarmee op de coach van de voetbaljongens. "In het begin denk je dat hij de bad guy is." Want waarom nam hij die jongens mee de grot in terwijl het ging regenen? "Nu is hij ineens de good guy door een excuusbrief te schrijven, eten uit zijn mond te sparen en als laatste uit de grot te willen."

De situatie in Thailand lijkt dus geknipt voor een filmscript. Over rechten wordt op de achtergrond ongetwijfeld al gesproken, en wie weet zien we de film dan over een paar jaar in de bioscoop. Maar nu eerst hopen op een goed einde voor de overige vier voetballers en coach in de grot, die nog de volgende tocht moeten afleggen: