David Lewis zette rouw schietpartij Sandy Hook om in hoop en vergeving
Op 14 december 2012 stortte de wereld van David Lewis in. Zijn 6-jarige kleinzoon Jesse was een van de twintig kinderen die werden doodgeschoten op basisschool Sandy Hook in Newtown. Het bloedbad, aangericht door de 20-jarige Adam Lanza met een AR-15 semi-automatisch wapen, schokte de wereld. Het debat over wapenbezit en de geestelijke gezondheidszorg in Amerika bereikte met het drama van Newtown een hoogtepunt.
Opa David Lewis en zijn dochter Scarlett gingen door een jarenlange hel, maar wisten uiteindelijk hun rouw om te zetten in een boodschap van hoop en vergeving. In naam van hun vermoorde kind Jesse richtten ze de organisatie Choose Hope op, die zich richt op een betere emotionele ontwikkeling van schoolkinderen. Want kinderen die opgroeien met compassie en begrip voor anderen, vallen minder snel in de valkuilen van haat en woede in onze harde maatschappij, zo redeneert Lewis.
We spreken Lewis thuis in Connecticut. "Ik ken mensen die zeggen: ik kan diegene die je kleinkind heeft gedood nooit vergeven", vertelt hij. "Ik zeg dan: dat kun je wel, als je wilt. Je doet jezelf anders alleen maar pijn." Het is hem gelukt om te vergeven. "Ik voel nu zelfs mededogen voor Adam Lanza."
Volgens Lewis zijn de emotionele en psychische nood waarin veel jongeren in Amerika verkeren, precies de reden waarom sommigen zo extreem ontsporen. Lewis ziet dan ook sterke verbanden tussen Sandy Hook-schutter Adam Lanza en de 19-jarige Nikolas Cruz, die op Valentijnsdag toesloeg op een school in Parkland in Florida. Hij doodde daar zeventien mensen.
"Lanza had het syndroom van Asperger. Hij werd gepest op school. Hij zwaaide als het ware met een vlag, als een noodkreet: ik heb hulp nodig!", zegt Lewis over de man die zijn kleinzoon doodde. "Boosheid en depressies kunnen leiden tot een psychose. Dan weet je niet wat je doet. Ik denk dat met die jongen in Florida hetzelfde is gebeurd."
David en Scarlett Lewis vragen met hun stichting aandacht voor de sociale en emotionele ontwikkeling van kinderen. Jongens als Cruz en Lanza vragen niet gewoon of je een psychiater voor ze kunt bellen, betoogt David. "Waren we in staat geweest om een sfeer van mededogen te organiseren op school, waar kinderen niet met afkeer naar hem keken, maar met compassie, dan was er een grote kans geweest dat hij er anders uitgekomen was. Beiden."
