Dionne Stax loopt de Vierdaagse weer met de Bende van Ellende
Ze waren er vanmiddag allemaal: oom Jan en Dre - de mannen met wie ik stevig door kan lopen – Gerrie, Nienke, Annebel, Leonie, Brenda en Corine – de dames met wie ik altijd even de spierpijn eruit dans – en mijn vader, moeder en tante Monique, die al jaren de verzorging op zich nemen.
Samen haalden we op de wedren in Nijmegen ons startbewijs op en dronken we ons eerste Vierdaagse-biertje. Om alvast in de stemming te komen.
‘De Bende van Ellende’ noemen we onszelf. En je kunt wellicht zelf al raden waarom. Acht jaar geleden leerde ik dit heerlijke zooitje ongeregeld kennen. De een is schaapsherder, de ander werkt in de zorg, weer een ander is veteraan. Ieder heeft zijn eigen passies, interesses en hobby’s, maar vier dagen per jaar delen we één grote liefde, die voor de Vierdaagse.
We lachen veel, maar huilen ook. Want eerlijk is eerlijk: wandelen is ook afzien. Van scheenbeenontstekingen tot (heel veel) blaren, geen enkele blessure is ons onbekend. Maar we geven nooit op, stoppen is geen optie.
Foute toerist
Acht jaar geleden had ik nooit kunnen bedenken dat ik zo enthousiast over een wandelmars zou kunnen schrijven. Wandelen? Ik? 160 kilometer? Geen denken aan. En ik zal eerlijk zijn: ik word nog steeds niet warm van het idee dat ik de komende dagen door Nijmegen en omstreken loop met mijn charmante stappers aan. Een maat te groot zijn ze, zodat ik genoeg ruimte heb voor de vette watten tussen mijn tenen.
In combinatie met mijn wandelbroek, -shirt en -pet voel ik me ieder jaar weer een foute rugzaktoerist, en dan ook nog eens met een heuptas om. Het zal inmiddels duidelijk zijn: voor het mooie plaatje hoef je de Vierdaagse niet te lopen. Maar waarom dan wel?
Misschien moet ik even iets vertellen over mijn ervaringen tijdens het allereerste jaar. Anders dan nu had ik toen wel getraind. Met zo’n 200 kilometer in de benen verscheen ik enigszins zenuwachtig aan de start. Geen idee wat mij te wachten stond.
Dag 1 ging goed. Ook dag 2 liep ik zonder noemenswaardige blessures richting de finish. En dus startte ik dag 3 vol goede moed. Dat ene kleine blaartje op mijn kleine teen kon toch geen spelbreker zijn. Bovendien: ik had ‘m zorgvuldig ingepakt, de tape volledig rond mijn teen gedraaid. Wie kon mij iets maken?
Mijn teen zag eruit als een niet zo smaakvolle champignon.
Ja, daar ging het natuurlijk mis. Als onervaren wandelaar had ik er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat mijn teen door de warmte in omvang zou toenemen. Resultaat na zo’n 30 kilometer wandelen: mijn ingetapete teen zag eruit als een niet zo smaakvolle champignon. Mijn excuses als je op dit moment aan het eten bent....
Pijn is fijn
Ik stond voor het dilemma waarmee iedere Vierdaagse-enthousiasteling eens te maken krijgt: gooi ik de handdoek in de ring of toch niet? Door een goedlachse man, die naast mij kwam zitten, was de keuze snel gemaakt: ik moest toch wel ongelooflijk stom zijn om na al die kilometers zwoegen op te geven. Meneer had welgeteld tien blaren op zijn voeten, en zelfs hij liep verder.
Want hé, pijn is fijn, bloed is goed en jeuk is leuk.
Hij gaf me ook nog een goed advies: tape je teen van boven naar onder in en smeer op je hak een dikke laag voetenzalf. Tot op de dag van vandaag is dat mijn Vierdaagse-recept.
Left-right-left
En zo geschiedde: ik liep verder, de resterende 10 kilometer op dag 3 en de laatste 40 op dag 4. Ondanks de pijn was het te doen. Ik hield het left-right-left ritme aan van de militairen, luisterde naar de muziek en aanmoedigingen op de route en praatte wat met de wandelaars om mij heen. Niet over de crisis of de situatie in het Midden-Oosten, maar over stijfheid in de benen, die ene dikke blaar die zich na drie keer doorprikken nog steeds vulde met vocht en natuurlijk over mijn champignonnetje.
Op de plek waar vier dagen lang de hele wereld samenkwam, van Suriname tot Afghanistan, van burger tot militair, was mijn wereld nog nooit zo klein en overzichtelijk geweest. De Vierdaagse had een bijna therapeutische werking op mij.
Uiteindelijk haalde ik de finish, net als de rest van de Bende van Ellende. Ja, we hadden pijn. En ja, het was afzien. Maar volgend jaar zouden we het zo weer doen. Want hoe fijn is het om te merken dat je je grenzen kan verleggen, zowel fysiek als mentaal? En nog belangrijker: ik had een clubje fijne mensen leren kennen.
Nog steeds geldt: zonder hen geen Vierdaagse voor mij. Kennelijk schept samen afzien een band. Ook dit jaar zullen we elkaar weer helpen waar nodig. We gaan wandelen en pijn lijden, maar ook veel lachen en feestvieren. Ik heb er weer zin in! Over een paar uur is het al zover: de start van de 100e editie, de start van mijn achtste Vierdaagse.
