'Azc's zijn geen pretje, maar alles is beter dan terug naar Egypte'

Maryam probeert niet te veel te denken aan haar terugkeer naar Egypte. "Want dat maakt me een beetje bang. Daar worden we misschien vermoord, want we willen geen moslim worden."

Het 15-jarige meisje moet terug naar het land waar ze zeven jaar geleden vandaan kwam. Vijf jaar geleden kreeg ze dat al te horen, maar haar vader ging in beroep. Twee weken geleden werd hun bezwaar door de rechter afgewezen.

Vandaag overhandigden vijf kinderen zonder verblijfsvergunning een boekje aan leden van de Tweede Kamer. Daarmee willen ze aandacht vragen voor kinderen die worden uitgezet, terwijl ze al heel lang in Nederland wonen.

Zoals Maryam dus, die denkt dat ze in haar geboorteland geen toekomst heeft. "Hier zijn mijn vrienden en hier ga ik naar school, in Egypte heb ik dat allemaal niet."

Niet dat Maryam hier de afgelopen jaren een prettig leven heeft gehad. Sinds de aanmelding in 2009 in Ter Apel heeft het gezin op twaalf plaatsen gewoond, van Den Helder tot Dronten en van Venlo tot Gilze. "Ik moest steeds weer afscheid nemen van mijn vrienden en wennen op een nieuwe school."

Maryam woont nu met haar vader en twee broers in een gezinslocatie in Amersfoort. Het gezin heeft weinig er bewegingsvrijheid, zegt ze. "Mijn vader moet elke dag stempelen." Het gezin is in Nederland zonder hun moeder. Zij zou jaren geleden ontvoerd zijn door de Moslimbroederschap, omdat ze geen moslim wilde worden. Niemand weet waar ze is. Volgens de advocaat is het verhaal van het Koptische gezin betrouwbaar, alleen het bewijzen is een moeilijke zaak.

Dekens

Als Maryam haar leven vergelijkt met dat van haar vrienden, ziet ze grote verschillen. "Andere kinderen hebben een huis en een gewoon leven, wij niet. En ze lopen niet rond met het idee dat ze naar een ander land moeten."

Maryams broer Mina (12) vond de verhuizingen ook geen pretje en in de azc's voelde hij zich niet thuis. "Je mag niet eens je eigen matras, dekens en gordijnen hebben. En de keuken en wc's zijn vies."

De centra voelen als een gevangenis, zegt Mina. "Maar eigenlijk is het nog erger. Een gevangene weet wanneer hij eruit mag, wij weten niet wat er met ons gaat gebeuren. Ik ben bang dat we in Egypte vermoord worden."

Ondanks de vele verhuizingen en de beperkte bewegingsvrijheid, zou Mina graag in Nederland blijven. "Als ik opsta, weet ik dat ik weer een dag naar school kan. In Egypte zal dat anders zijn. Nu ik weet dat we terug moeten, slaap ik niet meer zo goed."