Enkelbreuk, één keer goud en Vlaams-Nederlandse vete: de 'zware les' van WK shorttrack

De dramatiek op de WK shorttrack in Rotterdam was een toneelstuk waard. Tussen de discobeats van Ahoy eindigde het weekend met slechts één gouden medaille voor Nederland, een enkelbreuk voor Suzanne Schulting en een Vlaams-Nederlandse vete.

"Het was een heel dure en zware les die we blijkbaar nodig hebben richting de Olympische Spelen", vatte bondscoach Niels Kerstholt de drie dagen samen.

Eigenlijk was op de "klotedag" van gisteren al het voorproefje gegeven, toen Schulting "niet goed, frustrerend, dom" had gereden en door een val en diskwalificatie twee finales misliep.

Met goed gemoed betrad Schulting op de slotdag het ijs van de discohal, schaatsend voor de ultieme revanche na een jaar waarin ze op doktersadvies rust moest nemen, kampte met een virus en geveld werd door een schaats in haar rug.

Worsteling Schulting en Desmet

Vlekkeloos ging het, totdat Schulting in de finale van de 1.000 meter binnendoor wilde glippen bij de Belgische Hanne Desmet. De Vlaamse en de Nederlandse raakten verstrengeld, Schulting gleed de kussens in en Desmet reed door naar haar eerste wereldtitel. Dacht ze. De jury besloot anders: armblokkade en dus diskwalificatie.

"Dit is echt belachelijk, ik had gewonnen", sneerde Desmet, nog voordat ze wist van Schultings enkelbreuk. "Ik word van achter aangereden, vastgepakt, ik sla dat uiteraard weg en ik kom als eerste over de streep en dan moet ik van het ijs. Ik vind het debiel voor de sport."

Desmet vond dat zij Schulting niet hinderde. "Ik vind het alleen haar schuld eigenlijk. Ik heb niks gedaan. Ik zat voor haar. Zij moet mij niet vastpakken. Ze is nooit naast mij geweest, dus dan moet zij van mij afblijven."

In de opnieuw gestarte finale gaf Schulting na enkele rondjes huilend van de pijn op. Fijn geplet in de kussens wist ze het eigenlijk al: de enkel was kapot. Een breuk, klaarde een foto in het ziekenhuis later op, maar ze wilde het per se nog proberen.

"Het is een wonder dat ik er nog een paar rondjes op heb kunnen rijden", snikte ze in de catacomben van Ahoy. "Ik heb fantastisch gereden vandaag, op de Schulting-manier. Jullie hebben het gezien, het was een fucking goede rit en ik lag op koers voor goud."

Schulting twijfelt niet aan wie schuld had voor de chaotisch verlopen finale. "Hanne Desmet kegelt mij de baan uit. En dat is niet de eerste keer dit weekend. Dat mag ook weleens gezegd worden."

"Ze heeft op elke afstand een penalty gekregen. En dat ze in de halve finales er niet uit is gehaald door de jury vind ik ook ongelooflijk, want daar reed ze Shim eigenlijk ook eruit."

Dat Desmet het anders zag, verbaasde Schulting. "Oh, ze geeft mij de schuld? Als dat haar manier van denken is, dan moet dat zo zijn. Ik denk dat Hanne bij zichzelf goed moet nagaan hoe ze dit weekend heeft gereden. Ik denk dat het zeker niet aan mij ligt."

Na een vliegensvlug ziekenhuisbezoek keerde Schulting met een gipsvoet terug in Ahoy. Op krukken werd ze herenigd met de haar ploeggenoten van de aflossing, die zonder Schulting de wereldtitel relay en het enige Nederlandse WK-goud van het weekend hadden veroverd.

Schulting legde haar gipsvoet op schoot bij Yara van Kerkhof, kreeg alsnog haar gouden medaille om de nek gehangen en luisterde mee naar hoe Xandra Velzeboer, Selma Poutsma en Michelle Velzeboer de enerverende slotdag hadden beleefd.

Na het goud van de relayvrouwen, het zilver van Velzeboer op de 500 meter en het zilver van Jens van 't Wout op de 1.500 meter zocht bondscoach Niels Kerstholt naar een verklaring voor het matige wereldkampioenschap. "Het viel allemaal de verkeerde kant op dit weekend. Behalve dan die relay op het einde."

Hoe was het mogelijk dat de Nederlanders zo opvallend vaak onderuit gingen? "We wilden heel heel graag. Dat zorgde voor een bepaalde opgejaagdheid", wees Kerstholt op de bewijsdrang van Van 't Wout na zijn val in de relayfinale van de mannen.

"We oefenen om op zo'n moment rustig te blijven. Maar in zo'n hal en zo'n vibe, dat is nog iets extra's." Zaterdag en zondag zat Ahoy vol met 20.000 fans.

De druk dus. Kerstholt noemt het een "zware, dure les" op weg naar de Olympische Spelen van 2026. "We hebben vier keer het goud voor het grijpen gehad en het glipt net voor onze handen weg. Het kan niet anders dan dat het ook met druk te maken heeft. Veel jonge rijders hier, die blijkbaar deze les nodig hebben."

"Deze tik was even nodig, want over twee jaar sta je op de Spelen en ga je deze gejaagdheid ook voelen. Nu weten we dat je dan niet te wild moet worden. Ik zie het een beetje als cadeautje dat dit gebeurd is."