Urenlang zwoegen tussen de naaimachines, in gebouwen die soms hartstikke gevaarlijk zijn. Dat is waar medewerkers van een zogeheten sweatshop in bijvoorbeeld Bangladesh mee te maken hebben.
Zo'n honderd modestudenten van het Amsterdam Fashion Institute (Amfi) proberen dat drie dagen lang na te bootsen. In de naaizaal in hun gebouw is zo'n kledingfabriek nagemaakt.
En oké, de omstandigheden zijn er natuurlijk niet zo erbarmelijk als waaronder mensen in Bangladesh écht werken, maar het maakt de studenten hier wel meer bewust van.
"We proberen het zo duidelijk mogelijk na te bootsen. Het is hier bloedje heet, de studenten mogen niet eten en drinken, of naar het toilet. En ze krijgen steeds hetzelfde klusje. Dus bijvoorbeeld het vaststikken van een rits, en dat dan drie dagen lang", legt Laura, tweedejaarsstudent mode en management, uit.
Ook heeft elke student een nummer gekregen; hun naam doet er niet meer toe. Ze werken in twee shifts die zes uur duren. Lopendebandwerk dus. "Je ervaart hoe het is een kleine pion te zijn in zo'n fabriek."
