Poëzie, dat staat toch alleen in zo'n boekje dat je op de basisschool aan je vrienden gaf? Of in de stoffige boekenkast van je opa en oma? Of vooruit, in dat Sinterklaasgedicht dat ieder jaar weer geschreven moet worden. Nope. Zo verkocht Tim Hofman al meer dan 10.000 dichtbundels en volgens literatuurwetenschapper Kila van der Starre (29) is poëzie in bíjna ieders leven aanwezig.
Zij deed namelijk onderzoek naar wanneer en waar we poëzie tegenkomen. En dat is dus echt niet alleen in boeken. De meeste mensen zien poëzie in de openbare ruimte (bijvoorbeeld op de muur van een winkel of een bloembak), via social media of tv, legt Kila uit.
Als je goed om je heen kijkt, zie je dat het o-ve-ral is:
De ene vorm is niet beter dan de andere, vertelt de literatuurwetenschapper. Maar het is wel afhankelijk van het gedicht welke vorm het beste werkt: "Op het podium kan je heel veel dingen doen die op papier niet overkomen, zoals tempowisselingen, je stem verheffen en interactie met het publiek."
"Andersom zijn er gedichten die alleen werken op papier, omdat je bijvoorbeeld met regelafbrekingen werkt of het soort lettertype. Dat werkt dan weer niet op het podium."
Honderden ambtenaren zien iedere dag dat gedicht.
Dichter Alexis de Roode vindt dat er bij gedichten in de openbare ruimte voor de schrijver meer verantwoordelijkheid komt kijken. Het gedicht wordt namelijk zelfs een beetje opgedrongen, zegt hij. "Bij een boek kies je ervoor om het te lezen, maar bij zo'n straatgedicht niet."
Alexis schreef een gedicht voor het gemeentehuis in Utrecht. Dat moest een antwoord zijn op het gedicht van de overleden dichter Guillaume van der Graft. "Hij had een nogal pessimistisch gedicht geschreven, maar daar moeten honderden ambtenaren iedere dag tegenaan kijken", zegt Alexis. "Mijn gedicht moest dus een stuk positiever zijn."
NOS'Guillaume schreef een pessimistisch gedicht' 
NOSHet antwoord van Alexis
Het gedicht van Alexis is een van de 1500 gedichten die inmiddels op straatpoezie.nl staan. Die site was onderdeel van Kila's onderzoek, waarmee ze poëzie buiten het boek om letterlijk in kaart bracht.
"Mensen konden zelf een gedicht toevoegen aan de database, en dat kunnen ze blijven doen. Als gedichten dan van een muur worden verwijderd - omdat het misschien wel illegale graffiti was - kunnen liefhebbers het toch nog ergens terugvinden."
