Emma wil leven. Maar Emma mag niet eten van haar eetstoornis. En wordt hierdoor de dood in gestuurd. Het verhaal van Emma, die ten onder gaat aan de ziekte anorexia, maakt grote indruk op Nederland. Maar er was ook verdeeldheid: was het te heftig om de ziekte zo confronterend te laten zien?
Wij vroegen het aan mensen die zelf te maken hebben (gehad) met een eetstoornis.
Sarah (23) is studente en ambassadeur van centrum voor eetstoornissen Human Concern.
"Toen ik de documentaire zag, dacht ik wel even: dat had ik kunnen zijn. Ik herken heel veel van mezelf in Emma. Ik ben ook meegesleurd en overgenomen door een eetstoornis. Het begon met een obsessie voor gezond eten, waarna er uiteindelijk niks meer overbleef en ik niets meer at."
"Deze documentaire is een hele goede eye-opener voor meisjes (of jongens) die strijden tegen een eetstoornis. Het is heel moeilijk om realistisch naar jezelf te kijken als je ziek bent. Veel meisjes beseffen niet hoe slecht het met ze gaat. Ik was bijvoorbeeld niet vel over been zoals Emma, maar mijn organen en menstruatie vielen wel uit. Dat is heel gevaarlijk."
"Veel jongeren denken: zo ver als bij Emma gaat het bij mij niet komen. Ik heb die controle wel. Maar die heb je dus juist niet: de eetstoornis heeft de controle. Ik hoop dat het mens achter de eetstoornis wakker geschud wordt, of dat de ouders en omgeving hierdoor meer bewust worden van het probleem."
Carmen Netten (49) is oprichtster en directeur van Human Concern. Ook behandelt ze patiënten, onder wie Emma.
"Toen ik de documentaire voor het eerst zag, kon ik er niet objectief naar kijken. Ik was er namelijk zelf bij geweest. Maar het raakte mij: het was echt heel puur. Het ging echt om Emma, met veel respect voor haar ouders en behandelaars. Je zag hoe de persoonlijkheid van Emma werd gegijzeld door de eetstoornis."
"Er zullen drie soorten reacties komen op de documentaire. De eerste groep gaat dit hopelijk als een wake-up call zien. Een andere groep gaat denken: bij mij is het niet zo erg als bij Emma, dus ik heb nog wel even. En een derde groep gaat denken: 'goh, dat zou ik ook wel willen, zo dun.' Dat zijn de die hard's: de uitzonderingen. Die wil je niet op ideeën brengen, maar dat betekent niet dat je documentaire dan maar niet moet uitzenden."
Volgens Carmen heeft de documentaire voor discussie gezorgd. Ze hoopt dat er meer begrip, en meer hulp van alle kanten gaat komen doordat mensen over anorexia gaan praten.
Kirsty (22), studente beleidsmanagement en gezondheidswetenschappen, vecht zelf tegen anorexia. Ze is twee weken geleden weer begonnen met studeren, nadat ze net als Emma was behandeld in Portugal.
"Ik was er eerst van overtuigd dat ik de documentaire wilde zien. Maar uiteindelijk heeft mijn vader het gezien en met mij besproken. Ik had vooraf beelden gezien, en vond het toch nog te confronterend."
"Hoe heftig het ook is, het is goed dat de documentaire er is. Het laat zien hoe de ziekte er echt uitziet: als een verschrikkelijk monster. Het had mij misschien ook geholpen als er in die tijd meer open over werd gepraat."
"Ik hoop dat het de drempel lager maakt om hulp te gaan zoeken en dat mensen zich realiseren dat ze zich er niet voor hoeven te schamen. Je bent niet alleen met dat monster. Mensen willen je helpen."