Juryvoorzitter Ahmed Aboutaleb heeft de zes genomineerden van de Libris Literatuur Prijs 2022 bekendgemaakt. Het zijn Nico Dros, Mariken Heitman, Auke Hulst, Deniz Kuypers, Renée van Marissing en Lisa Weeda, allen Nederlanders. Het is voor het eerst sinds 2018 dat er geen enkele Vlaming op de shortlist staat.
De Libris Literatuur Prijs wordt toegekend aan de "beste oorspronkelijk Nederlandstalige roman" van het afgelopen jaar. 18 schrijvers stonden al op de longlist en maakten dus kans om op de shortlist te komen. Nieuwsuur ging, zoals traditie is, langs de deuren van de genomineerde schrijvers om ze het nieuws bekend te maken.
De winnaar ontvangt 50.000 euro en wordt op 9 mei live bekendgemaakt in Nieuwsuur.
Bekijk hier de bekendmaking door juryvoorzitter Ahmed Aboutaleb:
In het juryrapport staat dat de jury "gemeenschappelijke grond" vond bij "romans die compromisloos waren in hun esthetiek; bij romans waarin fictie een manier is om over de samenleving na te denken; bij romans die ons uitdaagden onze eigen bubbel te verlaten en lieten zien hoe de wereld inwerkt op concrete mensenlevens, in verleden, heden en toekomst."
De jury signaleert dat de literatuur van dit jaar vaker dan vroeger kijkt vanuit het perspectief van mensen die aan de onderkant van de "sociaaleconomische piramide" een leven voor zichzelf proberen op te bouwen. Ook zoekt veel van de dit jaar geschreven literatuur de grens tussen verbeelding en waargebeurd verhaal op. "Maar het werd ons eens te meer duidelijk dat een dagboek met een kaftje eromheen nog geen roman maakt", schrijft de jury.
Nieuwsuur ging langs bij de zes genomineerden om ze het goede nieuws te vertellen. Bekijk hier hun reacties:
Lees hieronder een greep uit de juryrapporten van de zes genomineerde boeken:
Willem die Madoc maakte (Nico Dros)
"Dros slaagt erin om deze wereld van monniken, ridders en zoete lellen, die doortrokken is van angstaanjagend religieus extremisme, volmaakt overtuigend tot leven te brengen. Hij doet dat in een zeldzaam fraai Nederlands, waarbij hij er merkbaar genoegen in schept de lezer te prikkelen met in onbruik geraakte woorden en uitdrukkingen. Welke hedendaagse schrijver durft er nog woorden als zwalpen en kneteren te gebruiken en zijn personages arglistig en balsturig te noemen?"
Wormmaan (Mariken Heitman)
"De opbouw en thematiek van Wormmaan getuigen van een groot intellect, literair meesterschap en de moed om niet te kiezen voor een conventionele vertelling. Als lezer word je niet behaagd maar uitgedaagd om de hersenen te laten kraken: de roman is filosofisch, zonder nodeloos zwaarwichtig te zijn. Heitman hanteert bovendien de taal met dezelfde souplesse en precisie als de samoerai zijn zwaard."
De Mitsukoshi Troostbaby Company (Auke Hulst)
"Hulst zet alles op het spel door soms onuitstaanbaar zelfingenomen te zijn, om dan weer te ontroeren door zijn onzekerheid en kleinzielige jaloezie tot op het bot te fileren.
Wie De Mitsukoshi Troostbaby Company na zeshonderd pagina's dichtslaat, hangt uitgeteld in de touwen maar heeft wel een onvergetelijke literaire reis gemaakt."
De atlas van overal (Deniz Kuypers)
"De atlas van overal mag dan een onvervalste Vatersuche zijn, het zijn de kleurrijke vrouwen in Deniz' leven die de roman dragen. Daarnaast schetst Kuypers een weinig florissant beeld van hoe Nederland is omgesprongen met gastarbeiders en hoe hun ontworteling ook de volgende generatie heeft beïnvloed.
Dat alles is geschreven met bewonderingswaardige compassie en in een superieure stijl, hetgeen De atlas van overal tot een persoonlijke, gevoelige en onvergetelijke roman maakt."
Onze kinderen (Renée van Marissing)
"Van Marissing is wars van effectbejag, weidt niet nodeloos uit en beheerst de kunst van de geloofwaardige dialoog als weinig anderen. Ook etaleert ze een groot observatievermogen voor het alledaagse: deze schrijver kan personages al leven inblazen door de manier waarop ze een hand door hun haar halen of een biertje bestellen."
Aleksandra (Lisa Weeda)
"De manier waarop Weeda verschillende tijdvakken in en over elkaar laat schuiven, getuigt van durf en verbeeldingskracht. Datzelfde geldt voor haar gebruik van magisch-realistische elementen om een harde werkelijkheid te beschrijven. Aleksandra maakt honger, kou, moed en wanhoop heel invoelbaar in een aantal onvergetelijke scènes."