Dagelijks honderden doden, crematoria die overbelast raken, overwerkte artsen en mensen die eenzaam sterven en zonder nabestaanden begraven worden. De corona-uitbraak leidt in het noorden van Italië tot huiveringwekkende toestanden.
Het zwaarst getroffen is de stad Bergamo. De bevolking mag er alleen naar buiten voor de meest noodzakelijke boodschappen. We spreken via Skype twee Nederlanders die daar wonen.
"De enige mensen die ik spreek zijn mijn buren, via het balkon", zegt Jiska van der Kooij. Ze woont met haar gezin in het centrum van Bergamo. "Iedereen is bezorgd en begrijpt dat dit nog niet snel over is en we niet snel weer de straat op kunnen."
Toch zou Van der Kooij nu niet liever in Nederland zijn. "Ik mis mijn familie maar ik maak me zorgen over Nederland. Ik denk niet dat wat hier gebeurt, alleen gebeurt omdat het Italië is. Als ik hoor dat bij jullie de scholen dichtzitten maar kinderen gewoon in parkjes doorspelen, vrees ik voor de consequenties."
Ook Lonnie Holders, die iets buiten Bergamo woont, kijkt met verbazing naar haar thuisland. "Wij zitten hier heel geïsoleerd. We willen absoluut niet aan de verspreiding bijdragen. Dat is ook wat ik door wil geven aan Nederlanders die misschien te makkelijk denken over social distancing. Houd je eraan, want al word je zelf niet ziek, je kunt het virus wel verspreiden."
In Italië gaan de maatregelen verder dan in Nederland. "We moeten binnen blijven", zegt Holders. "Boodschappen doen proberen we te beperken tot een keer per week. Dat is ook het enige moment dat we mensen fysiek spreken, in de supermarkt."
Van der Kooij: "Ik ben gisteren groente en fruit gaan halen, ook voor wat oudere buren van mij. Je merkt een soort gespannenheid. Je gaat boodschappen doen, je raakt zakjes aan bij de groenteboer en je hoopt maar dat je het virus niet oploopt. Dat zit toch wel in je systeem, ook al denk je dat je wel gezond genoeg bent om er niet heel ziek van te worden."
'Al die doden, dat laat je niet koud'
Het leven in isolatie valt haar steeds zwaarder. "Alle doden en zieken, dat laat je niet koud, ook al zitten wij veilig binnen. Je hebt er echt wel last van, ik voel me zwaarmoediger." Holders: "We kennen veel mensen van wie de ouders zijn overleden. Hun verhalen zijn verdrietig en moeilijk."
Haar twee jonge kinderen slepen Van der Kooij erdoorheen. "Zij houden me bezig. We doen fysieke activiteiten in huis zoals dansen en sporten, we verzinnen gewoon dingen. Maar tegelijkertijd denk ik veel over hoe onze toekomst eruit gaat zien. Hoe gaat dit aflopen?"
Om het thuisblijven vol te houden probeert Holders zoveel mogelijk haar normale dagritme te houden. "We gaan vroeg uit bed en proberen nog zoveel mogelijk te werken en aan beweging te doen. We houden online contact met mensen."
Van der Kooij hield gisteren een "online borrel" met neven en nichten via videobel-app Zoom. "Om elkaar toch even te zien en elkaar een hart onder de riem te steken. Dat is denk ik wel heel belangrijk."
