De maatstaf dateert uit de jaren dertig van de vorige eeuw, toen Franklin D. Roosevelt tijdens zijn eerste honderd dagen als president vijftien wetten door het Congres loodste om de Grote Depressie te bestrijden. Sindsdien is het een begrip: The First Hundred Days van een presidentschap, waarna een eerste tussenbalans wordt opgemaakt.
President Donald Trump presenteerde tijdens zijn campagne een 'Contract met de Amerikaanse kiezer', bestaande uit tien plannen die hij tijdens zijn eerste 100 dagen wilde realiseren. Zaterdag is de honderdste dag - geen enkel plan is waargemaakt. Trump wuift de 100-dagen-drempel inmiddels weg als een 'idiote maatstaf', al deed zijn regering er de afgelopen week nog alles aan om de 100 dagen met tenminste één wetgevend succesje te bezegelen - tevergeefs.
Maar dat zijn meest ambitieuze plannen voorlopig gesneuveld zijn in het Congres (het herroepen van 'Obamacare', de muur op de grens met Mexico) of bij de rechter (het inreisverbod voor bezoekers uit zeven moslimlanden), wil niet zeggen dat er niets is gebeurd.
Ontmanteling
De Republikeinen brachten Trumps kandidaat-rechter Gorsuch naar het Hooggerechtshof, en Trump zette een streep door een vrijhandelsakkoord met landen rond de Stille Oceaan.
En misschien wel belangrijker: de regering-Trump haalde tientallen door Obama doorgevoerde reguleringen door de papierversnipperaar. Regelgeving op het gebied van consumentenbescherming, milieu, wapenwetgeving en nog veel meer zaken is inmiddels teruggedraaid, of staat op de nominatie daartoe. Het proces moet uitmonden in een ontmanteling van de "administratieve staat", zoals Trumps politiek adviseur Steve Bannon het noemde.
Veel Republikeinse activisten zijn dan ook niet teleurgesteld na de eerste 100 dagen - eerder opgewonden. En Trump mag na 100 dagen onpopulairder zijn dan elke andere president voor hem, de harde kern van zijn achterban - onder wie veel kleine ondernemers die aandrongen op minder regelgeving - staat nog volop achter hem.
De eerste honderd dagen van de meest verrassende president uit de moderne Amerikaanse geschiedenis - wat brachten ze teweeg? Nieuwsuur maakt de balans op met negen personen die de honderd dagen op de voet hebben gevolgd. Onder hen de legendarische journalist Bob Woodward, hoofdredacteur Dean Baquet van de New York Times, en Trumps eerste campagnemanager, Corey Lewandowski.
Corey Lewandowski was de eerste campagnemanager van Trump. In de zomer van 2016 moest hij opstappen, maar inmiddels heeft hij weer een stevige voet tussen de deur in Washington. Zijn nieuwe kantoor - Lewandowski geeft 'strategische adviezen' - kijkt uit op het Witte Huis, waar hij nog geregeld opduikt.
Aanvankelijk wilde Jennifer Palmieri de inauguratie van Trump op 20 januari aan zich voorbij laten gaan, maar uiteindelijk kon ze het toch niet laten om te kijken. Palmieri was de belangrijkste woordvoerder van de geplaagde Clinton-campagne, en leidde eerder de communicatieafdeling van Obama's Witte Huis.
Is er iemand bezorgder over het aantreden van Trump dan historicus Timothy Snyder? Al voor de verkiezingen schreef Snyder, aanvankelijk op Facebook, een kort pamflet over de verantwoordelijkheden van burgers in staten die naar een autoritair bewind lijken af te drijven. Het twintig-punten-pamflet mondde uit in een boekje, On Tyranny dat al maanden hoog op de bestsellerlijst van de New York Times staat. De Nederlandse vertaling verscheen vorige maand. Snyder is hoogleraar Centraal- en Oost-Europese geschiedenis aan Yale University.
Dean Baquet is sinds 2014 hoofdredacteur van de New York Times. Hij noemt het presidentschap van Trump het meest opwindende verhaal uit zijn lange journalistieke loopbaan. Hij looft de toegankelijkheid van Trump voor de verslaggevers van de New York Times, waarvoor de president een obsessie lijkt te hebben, maar noemt Trump ook een bedreiging voor de vrije pers.
Bob Woodward legde samen met Washington Post-collega Carl Bernstein het Watergate-schandaal bloot, dat leidde tot het aftreden van Nixon. Ruim veertig jaar later schrijft Woodward nog steeds voor de Washington Post. Woodward ziet af en toe een president die zich gematigder begint op te stellen, maar is ook bezorgd en wijst op het belang van journalistiek, juist nu. "Democratie sterft in het duister."
Oud-nieuwsanchor Tom Brokaw, de man met één van de beroemdste stemmen van de Amerikaanse televisie, was 22 jaar lang het gezicht van NBC Nightly News. Daarvoor deed hij als Witte Huis-correspondent voor NBC verslag van het presidentschap - en dus ook de val - van Richard Nixon. "Trump liegt meer dan Nixon deed," zegt Brokaw.
Jessica Tirpak woont in het plaatsje Tamagua in Pennsylvania, een swing state die vorig jaar tot ieders verrassing door Donald Trump werd gewonnen. In 2008 stemde Tirpak nog op Obama, maar voor haar liep zijn presidentschap uit op een grote teleurstelling. In 2016 ontdekte ze Trump, en ze verwacht niet dat hij haar steun ooit nog zal kwijtraken.
De Democraat Chris van Hollen zit sinds begin dit jaar in de Amerikaanse Senaat en was daarvoor jarenlang een invloedrijk Congreslid voor de staat Maryland. Sinds januari is hij medeverantwoordelijk voor de verkiezingsstrategie van de Democraten in 2018. "Het is hoofdzakelijk voor de bühne geweest", zegt Van Hollen over de eerste maanden van Trump. Een scherpe koerswijziging ziet hij wel op het gebied van immigratie, tot zijn grote zorg.
Anti-belastingactivist Grover Norquist geldt al decennia als een van de meest invloedrijke conservatieven in Washington. Als directeur van de organisatie Americans For Tax Reform, door hem opgericht in 1985, liet hij al 1400 politici op staats- en landelijk niveau The Pledge ondertekenen, een document waarmee ze beloofden nooit belastingen te zullen verhogen.
Beroemd is Norquists uitspraak dat hij een overheid wil die zo klein is "dat ik hem kan verdrinken in de badkuip." Norquist is lyrisch over Trump, die in zijn eerste maanden het mes zette in veel regelgeving, en ouderwets belastingen wil verlagen.