Tien jaar lang werkte Oscarwinnaar Michael Dudok de Wit aan The red turtle. Bij het filmfestival in Cannes viel de lange animatiefilm meteen in de prijzen en leverde staande ovaties op.
Dudok de Wit werkte samen met een internationaal team van vaak wel vijftig animators jaren aan de film, beeldje voor beeldje. "Vanwege de deadline moesten we op het laatst het tempo opvoeren tot drie seconden film per dag. Dat klinkt als weinig maar het is bijna niet te doen." Dat zijn minimaal 75 tekeningen per dag.
"Als we alles op papier hadden getekend dan waren het waarschijnlijk honderdduizenden tekeningen geweest", vertelt hij in Parijs. De Nederlandse animator en filmregisseur is daar voor de Franse première.
De film vertelt het verhaal van een schipbreukeling die aanspoelt op een onbewoond eiland en moet zien te overleven. Steeds als hij op een zelfgebouwd vlot probeert te ontsnappen wordt hij gedwarsboomd door een grote rode schildpad.
De schildpad is samen met een duizendpoot de enige computeranimatie van de film geworden. "Het is een heel moeilijk dier om te tekenen."
De animator tekende in het begin nog met potlood en papier, maar stapte snel over naar digitaal potlood. "Als je een man tekent waarvan het hoofd net te groot is, dan hoef je alleen dat maar aan te passen en niet helemaal uit te gummen."
De hoofdpersoon worstelt met de elementen om te overleven. Schrikt hij in de eerste scenes nog van het lawaai van een stortbui in het oerwoud, in de volgende scenes prikt hij al behendig een visje aan en scherpe stok, permanent gadegeslagen door vijf krabbetjes, die een glansrol van sidekick hebben gekregen.
"De krabbetjes geven een komisch element aan de film, maar er zijn ook een paar scenes waar je een krabbetje aan een dode vis en aan een dood schildpadje ziet trekken", vertelt Dudok de Wit.
Ik hoop dat de kijker herkent dat de film gaat over ontzag voor het leven.
Hij vindt het belangrijk dat de dood een onderdeel van de film is. "In veel animatiefilms gaat niemand dood, ook al vallen ze bijvoorbeeld van een grote hoogte naar beneden. De dood maakt het verhaal spannender, en ik vind de dood mooi."
"De dood is een groot symbool van vergankelijkheid, alles komt, alles gaat, alles beweegt, alles heeft een einde, alles heeft een begin, dat vind ik zo mooi. Dat is een van de redenen dat ik die film maak, dat ik op een eenvoudige manier kan uitdrukken dat alles beweegt. Ik hoop dat de kijker herkent dat de film gaat over ontzag voor het leven."
Dudok de Wit werd door de prestigieuze Japanse animatiestudio Gibli gevraagd voor de film. "Ze maken al jarenlang animatiefilms die ik prachtig vind, het zijn volwassen films met veel diepe symbolen. Ze vroegen of ik een lange film met hen wilde maken omdat ze Father and Daughter zo mooi vonden, in zekere zin heeft die een Japanse stijl."
Dudok de Wit ging in 2001 ging naar huis met een Oscar voor zijn ontroerende korte animatiefilm Father and Daughter. Een film over een vader en zijn dochter die afscheid van elkaar moeten nemen, waarna de dochter een leven lang blijft hopen op zijn terugkeer.
Ook met The red turtle hoopt hij op een Oscar. De film is vanaf 7 juli in de Nederlandse bioscopen te zien