De winnaar van de Arabische versie van Idols bracht de inwoners van Gaza twee jaar geleden een sprankje hoop. Mohammed Assaf werd in korte tijd een ster en liet de wereld een ander Palestijns gezicht zien.
De film The Idol vertelt over zijn wonderlijke levensverhaal. De film is vanaf vandaag in Nederland in de bioscoop te zien.
"De weg die Assaf aflegt is zo bijzonder, het was de moeite waard om er een film over te maken", zegt regisseur Hany Abu-Assad. "Zijn leven heeft alle elementen in zich om een goede dramafilm te maken."
De nu 25-jarige Assaf reisde in 2013 vanuit het vluchtelingenkamp in de Gazastrook naar Egypte om mee te doen aan het televisieprogramma Arab Idol. Het kostte hem twee dagen om door de grenscontroles te komen. Daardoor was hij te laat voor de audities.
Toen Assaf echter in de lobby van het hotel begon te zingen, werd besloten dat hij alsnog auditie mocht doen. Uiteindelijk won de zanger in de finale met het lied Ali al-Keffiyeh, dat wordt beschouwd als het officieuze Palestijnse volkslied, en verbroederde voor een moment de Arabische wereld.
Regisseur Abu-Assad heeft zelf eigenlijk een hekel aan talentenshows op tv. "Ze maken misbruik van jong talent. Die shows maken mensen in een keer beroemd, terwijl talent meer natuurlijk moet groeien." Maar toen hij van zijn zus het verhaal van Assaf hoorde, besloot hij toch naar de finale te kijken.
"Op een plein in Nazareth, met duizenden andere mensen, heb ik toen de laatste aflevering van Arab Idol bekeken", zegt de regisseur. "Toen Assaf won was ik zo ontzettend blij. Met zijn zang heeft hij de Palestijnen verenigd. Dat was zo bijzonder om te zien."
Voor Abu-Assad is Assaf het bewijs dat menselijkheid niet uit te roeien is. "Hij is een symbool van hoop voor Gaza. Een jonge man die met zijn stem een heel volk in beweging brengt. Hij geeft mensen de hoop dat ze hun dromen kunnen bereiken."
Behalve voor de Palestijnse ster Assaf, is er in de film ook een hoofdrol weggelegd voor Gaza. Want ook het verhaal van Gaza is bijzonder, zegt Abu-Assad. "Er wonen bijna een miljoen mensen, omsingeld door muren. Het is eigenlijk een grote gevangenis, en toch heeft die plek de menselijkheid niet verloren."
Hij is zelf verliefd geworden op Gaza. "Ondanks alle moeilijkheden die de mensen daar hebben, zijn ze nog steeds optimistisch. Ze willen verder leven, ze zetten gewoon door. Dat was bijzonder om te zien. Ik wilde deze film maken als een soort cadeau voor Gaza."