Lichtvoetig, dat is de typering die vaak wordt gebruikt voor het werk van Remco Campert. Hij is een van de bekendste schrijvers, dichters en columnisten van Nederland, en een van de meest gelauwerde.
Op 8 oktober ontvangt hij van koning Filip van België de driejaarlijkse Prijs der Nederlandse Letteren. Verslaggever Tonko Dop zocht de schrijver thuis op en sprak met de biograaf.
"Deze prijs is de kers op de taart van zijn oeuvre," vertelt Mirjam van Hengel, de kersverse biograaf van Remco Campert. "Hij heeft een heel eigen geluid, je herkent zijn gedichten meteen. Het knappe is, zowel de kwaliteit als de toegankelijkheid is groot."
Remco Campert maakte in de jaren 60 in een klap naam met zijn roman Het leven is vurrukkulluk. Daarna volgden de klassiekers Tjeempie! en Liefdes schijnbewegingen. De afgelopen jaren publiceerde hij onder meer Een liefde in Parijs (2004) en Het satijnen hart (2006). Daarnaast schreef hij vele gedichtenbundels en was hij jarenlang actief als columnist, onder meer in verschillende kranten. Gisteravond werd zijn nieuwste bundel Verloop van jaren gepresenteerd.
Tijdloos
Gisteravond stond Campert in een uitverkochte Brakke Grond, waar 'Een ode aan Remco Campert' was georganiseerd. Als de 86-jarige schrijver op het podium zijn oud-radiocollega Wim Noordhoek begroet, roept hij "wrakken", doelend op hun leeftijd en het feit dat beiden tegenwoordig met een stok lopen.
Samen laten ze oude radiofragmenten aan de zaal horen. Ze zijn nog net zo geestig als toen, het gelach uit de jaren 70 van de band vermengt zich met het gelach anno 2015 in de zaal. Tijdloos is het dus ook, het werk van Campert.
De Prijs der Nederlandse Letteren is een prestigieuze prijs, maar zelf is Campert er laconiek over. Met zijn vertrouwde sigaret in de hand en gehuld in een rookwolk zegt hij: "Ja, die prijs. Eigenlijk was ik het bestaan helemaal vergeten."