Klappertanden, thee en teleurstelling: ijskoud WK laat sporen achter in vrouwenpeloton

• Arthur Huizinga

  verslaggever bij WK wielrennen

De winnares van de Tour de France schreeuwde het uit na de finish van het WK in Zürich. Niet van vreugde, ook niet van teleurstelling. Kasia Niewiadoma schreeuwde het uit van de kou.

De Poolse kopvrouw speelde geen rol van betekenis in de koers en na afloop bleek waarom. Springend, huilend, schreeuwend probeerde ze met alle macht weer een beetje warm te worden.

Beelden die doen denken aan de laatste editie van de Waalse Pijl, toen hagelstenen groot als tennisballen het peloton teisterden. Zo erg was het nu ook weer niet. Maar koud was het wel.

De Zwitserse Noemi Rüegg kreeg haar kenmerkende lach pas weer terug toen ze ingepakt werd in een dikke ski-jas. De Afghaanse Fariba Hashimi schuifelde gewikkeld in een thermodeken door de mixed zone, niet als enige trouwens. Daar werden de interviews bijna overstemd door de klapperende tanden.

Stilte in de regen

Toen de rensters vanmiddag bij de plaatselijke speeltuin in het dorpje Uster een minuut stil stonden ter nagedachtenis aan de omgekomen Zwitserse renster Muriel Furrer, kwam de regen al met bakken uit de hemel. En dat bleef zo voor het grootste deel van de wedstrijd.

Bepalend voor de uitkomst van de koers was het niet, al kan de ene renster beter tegen de kou dan de andere. Elisa Longo Borghini, winnares van het brons, maakte zich niet zo veel zorgen. "Ik ben altijd goed in de kou en juist minder in de hitte. Voor mij was gewone regenkleding goed genoeg."

De taaie Italiaanse is daarmee een uitzondering. Winnares Lotte Kopecky hield haar beenwarmers langer aan dan gepland, omdat het "vooral in de afdalingen verschrikkelijk koud was".

Chloé Dygert wilde het liefst helemaal niet starten toen ze de gordijnen van haar hotelkamer opentrok. "Op een gegeven moment was ik zo aan het trillen op de fiets, dat ik twijfelde of ik nog wel een bocht kon nemen. Ik heb bijna de hele laatste ronde in de achtervolging gereden, dus daar kreeg ik het wel warm van."

De Amerikaanse sprintte naar het zilver, maar had daarna de grootste moeite om van haar fiets te stappen. Een erfenis van de WK in Imola, waar ze in de tijdrit viel en zwaar geblesseerd aan haar knie raakte. "Als het zo koud is, speelt die oude blessure altijd wat meer op. Die pijn is er altijd; daar moet ik mee leven."

Tegen onderkoeling aan

In het Nederlandse kamp speelde de teleurstelling over wéér een mislukte greep naar de titel de overhand. Maar ook zij hadden de kou gevoeld.

Thalita de Jong moest opgeven. "Ze zat bijna tegen onderkoeling aan", vertelde bondscoach Loes Gunnewijk. "Ze zag niet helemaal goed meer en toen ze afgestapt was, was ze echt ijskoud. De rest van de ploeg waren na de finish allemaal ijsbeertjes."

Marianne Vos knuffelde met een door de kou en uitputting getekend gezicht de aangeslagen Demi Vollering. Puck Pieterse, die wel een regenboogtrui aan de wedstrijd overhield (de voorlopig laatste in de beloftencategorie), viel Mischa Bredewold verkleumd in de armen.

Pas na een kopje hete thee kwam er weer wat kleur op de wangen.

Na de afgelopen donkere dagen huilde de Zwitserse hemel zaterdag een beetje mee. Die schaduw zal altijd blijven hangen over deze WK in Zürich.

"Ik weet niet of het goed is dat we zo snel na een dodelijk ongeval alweer koersen. Misschien vergeten we soms dat het leven belangrijker is dan wielrennen", opperde Longo Borghini na afloop.

"Muriel Furrer was een wielrenster met dromen. Ze is omgekomen terwijl ze deed wat ze het liefst deed. Misschien was dit ook wel een manier om haar leven te eren."