Onvrede over tactiek in Nederlandse ploeg na teleurstellend WK: 'Ongunstig voor mij'

De wegwedstrijd bij de WK in Zürich is voor de Nederlandse wielrensters uitgelopen op een stevige teleurstelling. De ambitie was om kopvrouw Demi Vollering naar de winst te begeleiden en zo de regenboogtrui mee terug te nemen naar Nederland, maar dat mislukte.

Vollering was wel de beste Nederlandse, maar ze eindigde niet eens op het podium. In een sprint met andere topfavorieten werd de Zuid-Hollandse vijfde. De Belgische Lotte Kopecky pakte voor het tweede jaar op rij de wereldtitel.

"Ik moet het eerst even terugkijken en erover nadenken", zei Vollering na afloop. "Achteraf is het altijd makkelijk om te zeggen: hadden we het maar zo en zo gedaan." Daarmee snijdt ze direct een belangrijk thema aan: heeft de Nederlandse tactiek in de wegwedstrijd gefaald?

Vos en Markus vooruit

Bij het ingaan van de laatste ronde om Zürich zaten Marianne Vos en Riejanne Markus in een kopgroep van vier vrouwen die iets meer dan een minuut voorsprong had op de favorieten. Was dat wel de bedoeling? Daarover lijken de rensters direct na de koers andere opvattingen te hebben.

"Ik hoopte dat Marianne en ik op de top van de laatste klim vooruit zouden zitten, zodat we er in de finale bij zouden zijn", zei een verkleumde Markus na de race. "We hoopten dat wij twee als eersten over de top zouden komen. Dat lukte op vijf of tien seconden na..."

Markus had gehoopt dat kopvrouw Vollering op de klim haar concurrenten kon lossen. "Demi wilde proberen bergop weg te rijden, maar de rest kon blijkbaar mee. Het is haar niet gelukt en dat is klote."

Vollering zelf weet wel waar dat aan lag: "Het was gewoon niet zwaar genoeg", zei ze. "Ik wilde het overal proberen waar dat mogelijk was. Maar die laatste kleine 'pukkeltjes' waren gewoon niet zwaar genoeg."

De lezing van Markus, die graag met Vos vooruit had willen zitten in de laatste fase, wordt niet gedeeld door Vollering. Na afloop reageert de kopvrouw: "Het was voor mij ongunstig dat we op die laatste klim Marianne en Riejanne van voren hadden zitten."

Vollering: "In mijn groepje ging het niet hard genoeg en er was niemand die een aanval deed. Dat was nadelig voor mij. Dan kom je in een situatie dat je niet zo veel kan."

"Ik wilde mijn eigen koers rijden en van mijn eigen krachten uitgaan. Maar misschien heb ik een beetje te veel op mijn eigen krachten vertrouwd", verzuchtte Vollering voordat ze zich koukleumend naar de bus begaf.

Gevraagd naar de tactiek van de Nederlandse ploeg bleef Vos, drievoudig wereldkampioen, op de vlakte. "In de laatste ronde wisten we wel dat het snel in elkaar zou kunnen schuiven", relativeerde ze het belang van haar positie. "Het idee was om de koers zwaar en hard te maken, zodat Demi in een goede positie zou komen."

Wellicht had het ook niet veel uitgemaakt, want de ervaren Vos had het zwaar in de laatste fase. "Vanaf zo'n 50 kilometer van het einde ging het kaarsje langzaam uit, ja."

Een juichende Nederlandse

Te midden van de teleurstelling in de Nederlandse ploeg, was er opvallend genoeg één renster die juichend over de streep kwam. Puck Pieterse eindigde als dertiende en werd daarmee wereldkampioen beloften.

"Echt pas in de late finale, toen we de laatste ronde in gingen, was ik daarmee bezig", vertelde Pieterse na afloop. "In de laatste tien kilometer hebben Mischa (Bredewold, red.) en ik het plan gemaakt om te gaan sprinten. Vanaf toen hebben we gezegd: we gaan voor die beloftentitel. Een heel mooi einde van mijn beloftentijd, heel bijzonder om die periode zo af te sluiten."

Wereldkampioen Lotte Kopecky stond vanzelfsprekend tevreden voor de camera. Ze vond het echter moeilijk de juiste woorden te vinden in haar vreugde. "Cool om zo de titel te winnen", zei de Belgische, die net zo goed 'koel' had kunnen zeggen. "Ik stond wel rustig aan de start, ja", lachte ze.

Waar de Nederlandse rensters niet tevreden waren over de gehanteerde tactiek, was bij Kopecky precies het omgekeerde het geval. "Ik denk dat ik tactisch een verstandige wedstrijd heb gereden", stelde ze. "Wielrennen is soms ook heel koel blijven. Daar ben ik wel heel blij mee."

In de sprint had Kopecky duidelijk de beste benen en leek ze de concurrentie vol zelfvertrouwen aan de kant te zetten. Onbedoeld leek het Vollering die haar goed afzette. "Ja, dat wel, maar je weet nooit wie er nog van achter komt. Ik zette op het juiste moment aan en dan is het sprinten tot aan de meet."

Om er lachend nog aan toe te voegen: "En niet te vroeg juichen."