De Groot heeft 'dubbel' gevoel na Paralympische Spelen: 'Niet trots op zilver'
Twee zilveren paralympische medailles pakken en toch ontevreden zijn. Het klinkt misschien wat verwend, maar voor rolstoeltennisster Diede de Groot is het niet zo onbegrijpelijk. Ze was namelijk jarenlang nagenoeg onverslaanbaar.
De Groot won al 22 grandslamtoernooien en veroverde bij de vorige Paralympische Spelen in Tokio twee gouden medailles. In Parijs greep ze naast het goud. Ze verloor zowel de enkel- als de dubbelspelfinale en moest genoegen nemen met zilver.
En daar heeft ze moeite mee. "Ik voel een bepaalde druk om trots te zijn op zilver." Maar dat lukt niet, zegt ze: "Ik weet niet of dit ooit gaat komen, dat vind ik ook lastig."
"Ik weet dat er verschrikkelijk veel atleten überhaupt een medaille hadden gewild", zegt ze schuldbewust. "Het voelt oneerlijk om niet blij te zijn met zilver, maar het is nou eenmaal hoe ik mij voel."
Het is niet zo dat De Groot nu in zak en as zit. Ze heeft een "dubbel gevoel". Naast de ambiance in Parijs heeft ze genoten van de "liefde en aanmoedigingen" die ze "van alle kanten" heeft gekregen na haar verliespartijen. "Wat heel bijzonder is, want dat is misschien iets wat je onderschat als sporter."
De Groot, samen met wielrenner Tristan Bangma vlaggendrager tijdens de sluitingsceremonie, geeft toe dat het ook goed is voor de sport dat ze een keer verliest. "Voor mij is het wat minder", zegt De Groot.
Hoewel ze in de enkelspelfinale met de Japanse Yui Kamiji dezelfde tegenstander trof als in Tokio, ziet ze dat het niveau internationaal toeneemt. Volgens De Groot komt dat doordat ook buiten Europa meer paralympische tennissuccessen worden geboekt.
De 27-jarige De Groot zag niet alleen het niveau toenemen, maar ook de grootte van het evenement. "Dit waren de eerste Spelen waarbij ik het gevoel had dat die door iedereen werd beleefd. Niet alleen door familie en vrienden, maar ook door de rest van Nederland."
"Ik heb het gevoel dat het is opgepikt", vervolgt De Groot, die ook wijst op de grote media-aandacht voor de paralympiërs.
Ze hoopt dat de aandacht "de rest van het jaar, volgend jaar en het jaar daarna" wordt vastgehouden. "Ik denk dat als mensen ons leren kennen, ze het fantastisch vinden om ons te volgen."
De verhalen, de tranen en de andere emoties zijn volgens haar ook bijzonder. "En dan maakt het dus niet uit of we olympisch of paralympisch zijn."
