Bevrijd van misselijkmakende zenuwen naar paralympisch goud: 'Blij dat het erop zit'

Was het zwemmen naar paralympisch goud ook wel een beetje leuk geweest? "Eerlijk antwoord? Nee", zei Chantalle Zijderveld met een lach, maar ook bloedserieus, nadat ze haar paralympische titel op de 100 meter schoolslag had geprolongeerd.

"Bij het inzwemmen was ik misselijk en was ik bijna flauwgevallen. Ik dacht: dit ga ik niet doen, ik ga naar huis. Maar je moet wel." De last die van Zijdervelds schouders viel, nadat ze als eerste had aangetikt was dan ook groot.

Zijderveld stopte drie jaar geleden, na haar paralympische titel op deze afstand in Tokio omdat ze het zwemmen simpelweg niet meer leuk vond. Toch dook ze weer het bad in. "Weet je wat het is: ik houd van trainen en elke keer jezelf verbeteren. Maar Sifan Hassan en Sharon van Rouwendaal zeiden al hetzelfde: op het moment dat je daar staat, wil je gewoon naar huis. Ik ben blij dat het erop zit."

Liesette Bruinsma, die vrijdagavond in Parijs voor de tweede keer paralympisch kampioen werd op de 400 meter vrije slag, kan meepraten over de zenuwen en de druk van het moeten presteren. Als zestienjarige won ze in 2016 paralympisch goud in Rio de Janeiro. Vier jaar later in Tokio werd ze verrast en greep ze naast het goud. In Parijs was ze vastberaden om haar paralympische titel terug te pakken. En dat lukte.

Als een herwonnen titel, zo voelde het. "Ik heb hier heel hard voor gewerkt", zei Bruinsma. "In Tokio had ik zilver, toen zat ik niet lekker in mijn vel. Hier ben ik lekker aan het genieten. Ik ben gaan werken met een psycholoog, waar ik heel dankbaar voor ben. Ik heb gewerkt aan mijn persoonlijke ontwikkeling, hoe ik mijn grenzen moet verleggen, hoe ik om moet gaan met spanning. Het plaatje past nu gewoon in elkaar."

Tuurlijk was er spanning voor de finale. "Maar ik probeer dat nu te gebruiken in plaats van dat het tegen me gaat werken. Ik zwem hier uit liefde voor de sport en niet uit angst voor de concurrentie. Dat het dan zo uitpakt, met een persoonlijk record, dat is zo mooi", zei Bruinsma geëmotioneerd.

Familie dichtbij

Zijderveld, die werd geboren zonder rechterhand en met scoliose (een aandoeningen aan de wervelkolom), barstte tijdens het volkslied met het goud om de nek in tranen uit en kon niet ontkennen dat het een gedenkwaardige zwemdag was geweest. Haar tweede paralympische titel was "misschien wel het beste en het mooiste".

"Want alle familie is erbij. Ik zocht ze, maar ik kon ze niet vinden. Ik zag sprankjes oranje, dus daar zwaaide ik maar naar."

Ook bij de visueel beperkte Bruinsma was het afgelopen dagen al flink gaan kriebelen in het energieke en van de zwemfans uitpuilende bad in Parijs. Aan de herrie had ze genoeg. "Het enige wat ik van het publiek meekrijg, is natuurlijk het geluid. Supertof dat mijn familie erbij kan zijn. Dat ik gewoon win, dat ik hen dat kan geven, is heel mooi."