Turner De Munck na finale paardvoltige: 'Vette ervaring, maar teleurstelling overheerst'

Turner Loran de Munck is als achtste en laatste geëindigd in de olympische finale op paardvoltige. De 25-jarige Haarlemmer moest vlak voor het einde van zijn oefening van het toestel en kwam daarmee slechts tot een score van 13,733.

Het goud ging naar de Ierse wereldkampioen Rhys McClenaghan, die een totaal van 15,533 punten op het scorebord zette.

Nariman Kurbanov uit Kazachstan eindigde met 15,433 punten als tweede, brons was gereserveerd voor de Amerikaan Stephen Nedoroscik (15,300).

Max Whitlock miste in Parijs de kans om tot een unieke reeks te komen. De Brit kon na Rio 2016 en Tokio 2020 zijn derde olympische titel op rij in de wacht slepen. De 31-jarige routinier, die tijdens Londen 2012 al goed was voor brons, eindigde buiten het podium en werd vierde.

Eerder op de dag werd vloer een prooi voor de Filipijn Carlos Yulo (15,000). De Aziaat bleef Artem Dolgopyat uit Israël (14,966) en de Brit Jake Jarman (14,933) voor.

Bekijk hieronder de oefening van Loran de Munck.

De Munck gooide naar eigen zeggen 'te veel energie' in zijn oefening. Al snel kreeg hij een flashback van de WK van 2022 in Liverpool, waar hij ook de fout inging. "Mijn armen blokkeerden volledig. Ik probeerde het nog te corrigeren, maar dat lukte niet. Ik denk dat ik te graag wilde."

De eerlijkheid gebood hem te zeggen dat hij ook zonder fout in een dergelijk sterk deelnemersveld nooit om de knikkers had meegedaan. "Maar het was wel leuk geweest als ik mijn oefening in ieder geval goed had kunnen uitturnen."

Voor de De Munck was het een klein wonder dat hij het tot de laatste acht schopte. Niet dat de vice-Europees kampioen van München 2022 en Rimini 2024 talent ontbeert. Integendeel. Maar turners met zijn lichaamsbouw zijn dun gezaaid op het krachtonderdeel.

Het domein van het paard, 1,60 meter lang, 1,15 meter hoog, 35 centimeter breed en twee twaalf centimeter hoge bogen op 40 tot 45 centimeter van elkaar, is van turners die bij voorkeur lang en slank zijn. Slungelig, zelfs.

Lange benen zijn belangrijk voor het flanken, de zijwaartse zwaai langs het paard. Lange armen vergemakkelijken het transport, het 'lopen' over het paard.

"En ik ben maar 1.72 meter en allesbehalve langs en dun. Ik oog absoluut niet als een voltigespecialist. Ik moet door mijn bouw meer werken dan mijn tegenstanders om in evenwicht te blijven."

Het was een lange weg die De Munck de voorbije jaren aflegde. De EK van 2019 in het Poolse Szczecin, waar hij in één oefening twee keer van het toestel moest, betekende bijna het einde van zijn loopbaan.

Afgeschreven

"Ik werd afgeschreven door de toenmalige bondscoach Bram van Bokhoven. Hij had geen vertrouwen in me, ik stond echt op het punt om te stoppen met turnen." De Munck besloot vijf jaar geleden nog één keer alles op alles te zetten. Hij zette zichzelf op dieet en ging op de weegschaal van 73 naar 68 kilo.

"In een paar jaar tijd veranderde ik van een gezette jongen tot iemand die tot topprestaties in staat was. Echt bizar."

De Olympische Spelen hadden als kind al een magische klank voor De Munck. "Pas sinds de EK in München is het een realistisch doel. Daarvoor was het een beetje een ongrijpbaar fenomeen."

De Munck onderhoudt een haat-liefde verhouding met paardvoltige. "Wat het voor mij zo mooi maakt? Er is echt helemaal niets mooi aan. Maar het is eigenlijk het enige toestel dat me ligt. Dus ik heb geen keuze."

Valkuil

"Je weet nooit of, waar en wanneer het fout gaat in een oefening. Of je er überhaupt op blijft. die spanning is vet, maar ook een valkuil." Om over het oordeel van de jury nog maar te zwijgen. "Die is ronduit subjectief. En soms oneerlijk."

Misschien, zegt De Munck, brengt zijn olympische finale paardvoltige een beetje naar de voorgrond. Want geloof hem, het is echt een mooie discipline.

"Als ik op vakantie ben, mis ik mijn toestel echt. Ik droom soms zelfs van dat paard. Als ik dat meestal na een mislukte oefening tijdens een nachtmerrie."