Geen finale lopen, wel goud: voor reserve Van der Schoot was WK alsnog 'supergaaf'

• Anne van Eijk

  Redacteur atletiek in Glasgow

Het lot van 'de reserve' is apart. In de series van de 4x400 meter estafette had Myrte van der Schoot zondagochtend haar WK-debuut gemaakt. Mede dankzij haar plaatsten de Nederlandse vrouwen zich in Glasgow voor de finale, maar die moest Van der Schoot wel vanaf de tribune aanschouwen. In de finale werden zij en Eveline Saalberg namelijk vervangen door Cathelijn Peeters en Lieke Klaver.

Maar dat was allesbehalve een straf voor de negentienjarige Van der Schoot, die nog wel aan de warming-up meedeed. Haar vragend naar haar eerste grote toernooi en haar antwoord is zonder enige twijfel en met een grote lach: "Supergaaf."

Samen met Saalberg pakte ze na de warming-up, een minuut of twintig voor de start van de finale, haar rugzak en zocht ze een stoeltje in de Emirates Arena. Maar dat was net iets te ver weg, want na enkele minuten besloten ze toch een niveau lager bij de glazen reling een plekje te zoeken.

Reserves laten zich niet naar achteren sturen

Een Schotse steward was het er echter niet mee eens dat ze daar stonden en sommeerde Van der Schoot en Saalberg enkele meters naar achteren te gaan staan. Daar lieten de twee het niet bij zitten. Vlak voor het startschot schuifelden ze toch weer naar voren. De steward probeerde ze opnieuw naar achteren te krijgen, maar tevergeefs.

Van der Schoot en Saalberg focusten zich op de race en gilden hun teamgenoten vooruit. Een laatste "kom op, Fem" en enkele seconden later zagen ze dat de wereldtitel een feit was. Na een vreugdekreet vlogen de twee elkaar in de armen, want ook zij mogen zich nu wereldkampioen indoor noemen.

Ze trekken een sprintje naar de andere kant van het stadion en rennen de stadiontrap af om het feestje mee te kunnen vieren met Bol, Klaver, Peeters, en Lisanne de Witte.

Want, zo vertelde Van der Schoot even later, ze voelt zich helemaal onderdeel van het team, dat als een warm bad voelt. "Ik heb inmiddels twee trainingsstages met ze gedaan en de meiden zijn superleuk." Ze kijkt dan ook niet echt meer tegen ze op. "Het zijn nu gewoon mijn trainingsmaatjes."

En daar kan ze veel van leren. "Zij hebben het natuurlijk al vaker gedaan, hebben heel veel ervaring. Daar leer ik heel veel van", waarmee ze doelt op techniek, maar ook op bijvoorbeeld omgaan met druk, wat best handig was zo vlak voor haar WK-debuut.

"Ik vond het wel spannend, ja. Het is ook niet zomaar een toernooi natuurlijk, je kan nu geen foutje maken. Maar na het startschot was dat wel weg, dan is het gewoon gaan."

Goed debuut

En dat deed ze goed als startloopster in de series. Ze gaf het stokje vlekkeloos over aan Saalberg en zag uiteindelijk Bol de finaleplaats veiligstellen. Dat ze vervolgens in de avonduren de strijd om de wereldtitel niet van dichtbij kon meemaken, maakte haar WK-ervaring er niet minder om.

Vlak voor de medailleceremonie hoorde ze zelfs nog dat ook zij een gouden medaille zou krijgen, waar ze in eerste instantie niet van uitging. Dat is namelijk niet bij elk toernooi hetzelfde. Soms krijgen reserves, ook al hebben ze de series gelopen, geen medaille.

"Moet ik nog van kleding wisselen?", vroeg ze in de haast, want de anderen stonden al op haar te wachten om richting podium te gaan. "Nee", was het antwoord, want ze mocht niet op het podium plaatsnemen. Die plek was voor de vrouwen die de finale hadden gelopen, maar de gouden medaille kreeg Van der Schoot achter de schermen alsnog in haar handen gedrukt.