Achter alles wat aanspoelt zit een levensverhaal, weet de strandvonder

Willem de Rover (78) is een van de vele strandvonders die deze maand op de stranden van Noord-Holland aangespoelde kledingstukken en tassen vond. Hij is blij dat er dankzij het nieuws aandacht is voor zijn vak, maar hij maakt zich ook zorgen of er straks wel een nieuwe generatie klaarstaat om het stokje van hem over te nemen.

De strandvonder uit Camperduin is verantwoordelijk voor het strand tussen pakweg Schoorl en Petten. Sinds 1986 vindt hij al allerlei aangespoelde spullen: een schroef van een mast van het gezonken Britse slagschip Prince George, tientallen felgekleurde boeien, een granaat en zeehondjes: levend, dood, soms piepjong of door vossen aangevreten.

"Van zo'n beetje alles wat ik vind, maak ik foto's met m'n digitale camera", zegt De Rover tegen NH Nieuws. De foto's gaan daarna in het plakboek: zijn 'inventaris'. Op de laatste pagina van zijn huidige fotoboek is een foto te zien van een rugzak. Het is een aangespoelde tas, zeer vermoedelijk van een vluchteling die heeft geprobeerd op een rubberboot over te steken van Frankrijk naar Engeland.

De Rover is een van de twee mannen die door de Noord-Hollandse commissaris van de koning officieel is aangesteld als hulpstrandvonder van gemeente Bergen. Van oudsher waren strandvonders nodig, omdat het vergaan van de vele schepen langs de kust vaak dieven naar het strand trok.

Volgens de wet heeft de hulpstrandvonder namens de burgemeester de leiding als iets aanspoelt. Hij is verantwoordelijk voor de opslag en de zoektocht naar de rechtmatige eigenaar.

In weer en wind doen zij en hun personeel al het schoonmaak-, verzamel- en coördinerend werk op het strand. "Het mooie is: ik ben er altijd als er wat is. Of dan gaat mijn Nokia en ben ik er snel bij", vertelt De Rover.

Brokstenen verzamelen

De liefde voor het strand zat er al vroeg in bij De Rover. Om wat geld te verdienen verhuurden zijn ouders bijvoorbeeld het ouderlijk huis. "En wij sliepen dan in het zomerhuis 25 meter verderop, vlak bij het strand. Dat was bijna helemaal gemaakt van strandhout."

De Rover weet nog dat hij als kleine jongen een zakcentje kon verdienen door spullen te rapen van het strand. Zo ook in 1954, toen een toestel van KLM voor de kust van Egmond aan Zee in het water stortte. "De politie vroeg de schooljongens de brokstukken en onderdelen te verzamelen voor onderzoek. En van het geld konden we weer shag kopen."

Nadat hij klaar was met school ging De Rover varen en in 1975 begon hij als 'assistent' van een hulpstrandvonder. Dat werk is hij altijd blijven doen.

De Rover bewaart ook een deel van zijn vondsten. Zijn zolder hangt vol met schatten van over de hele wereld: boeien van de visserij, lampen van schepen, hoofddeksels uit Canada. De Rover noemt het zijn museum. "Soms kom ik hier een paar weken niet. En als ik er dan weer ben, denk ik: dit is toch wel apart."

"Prachtig toch? Ik vind het uniek", zegt zijn vrouw Tiny (73). Het werk als strandvonder ziet ze als een uitstervend gebeuren. En dat vindt ze jammer. "Ik heb het idee dat jongelui niet meer naar het strand gaan. Die gaan naar school in Alkmaar, zitten achter de computer. En dan is het over."

Dankzij de strandvonders worden veel aangespoelde spullen veiliggesteld. "Want achter alles zit een levensverhaal", zegt ze. Zoals de aangespoelde rugtas. Die ligt nu in het Juttersmuseum op Texel.

'Je moet het vooral mooi vinden'

De Rover zelf wil het werk blijven doen zo lang het voor hem leuk blijft. "Ze vragen weleens wanneer ik er mee uitschei. Ik stop ermee als het niet meer gaat. Net hoe ik mijn eigen voel."

Wie hem wil opvolgen, moet beseffen dat het financieel geen vetpot is, zegt De Rover. "Ik kan mijn auto er een beetje van rijden, maar voor de rest: je moet het vooral mooi vinden."