Droom Luijten komt na tien jaar uit, alleen groter en mooier dan gedacht
Anne Luijten verraste vanmorgen in Amsterdam door in haar derde marathon ooit de olympische limiet te lopen. Haar jeugddroom was echter individueel te mogen starten op een Europees kampioenschap atletiek. Dan, zo redeneerde het jeugdige talent een jaar of tien geleden, was haar loopbaan in ieder geval compleet.
Zover kwam het niet op de baan. Toen ze het niveau van de Europese subtop bij de junioren niet bleek te kunnen ontstijgen en een hardnekkige achillespeesblessure een vroegtijdig einde van haar carrière op de 1.500 en 5.000 meter inluidde, gaf ze zichzelf één opdracht mee. "Je moet verder met je leven."
Andere uitdaging
Ze rondde haar studie af aan de Universiteit van Portland, ging aan de slag als journalist en werd eigenaar van de bekende website hardloopnetwerk.nl. Ook buiten de arbeidsmarkt zocht ze een andere uitdaging. Zonder enige vorm van ambitie begon ze een kleine twee jaar geleden te trainen voor de marathon.
De lange duurlopen bleken een verademing. Aan het realiseren van toptijden, laat staan deelnemen aan de Olympische Spelen, durfde ze toen zelfs niet te denken. Luijten kende zichzelf. "Waarom zou iemand die ooit tweede werd op een EK junioren denken dat zoiets haalbaar was?"
Luijten (29) leerde zichzelf gaandeweg echter beter kennen. In 2022 debuteerde ze in Rotterdam met een tijd van 2.36.34. Dit voorjaar werd ze in diezelfde stad zelfs gekroond tot nationaal kampioene, met 2.30.59 op de klokken.
Het was het moment, zo verklaarde ze in de dagen voor haar debuut in Amsterdam, waarop ze Parijs in het vizier kreeg. De vraag bleef of ze meer dan vier minuten van haar persoonlijke toptijd kon halen, met een olympische limiet die op 2.26.50 was bepaald.
Luijten toonde met de verlossende 2.26.36 aan op de klassieke afstand over een ijzersterk wapen te beschikken. Ze blijkt de kunst te verstaan om onder alle omstandigheden haar kalmte te bewaren en zich af te kunnen sluiten van zaken waar ze geen invloed op heeft.
Die gave kwam haar al van pas in aanloop naar de Amsterdam Marathon. Twee weken voor het startschot klonk, kreeg ze last van haar knie en moest ze haar trainingsschema noodgedwongen omgooien. Reden voor paniek was het allerminst.
"Het werk is dan toch al gedaan. Het gaat om die tien weken die daaraan voorafgingen."
Keelpijn
Ze dacht aan het laatste trainingsblok van tweeënhalve maand. Een periode waarin de deeltijd-gemeenteambtenaar uit Arnhem onder meer in het Zwitserse Sankt Moritz op hoogte haar kilometers maakte. "Die trainingen gingen supergoed. Beter dan ooit. Daar heb ik me maar aan vastgehouden."
Tien dagen voor haar jacht op de olympische richttijd werd ze wakker met keelpijn. De vrees voor corona bleek ongegrond, een dagje bedrust deed wonderen. Volkomen hersteld was ze echter niet, zag ze tot zondagochtend op haar horloge.
"Dat ding gaf de hele week aan dat ik slecht geslapen had en mijn rusthartslag te hoog was." Ook op die momenten hield ze zich vast aan die ene gedachte: "De afgelopen maanden waren fantastisch, het zal wel."
Als ik dit in 2024 had willen proberen, zou hij er vermoedelijk niet meer bij zijn.
Tijdens de marathon zelf liep het ook al niet van een leien dakje. In de vroege ochtend had Luijten, met een pen, de doorkomsttijden die volstonden om onder de vereiste tijd voor Parijs te blijven op haar linkerhand geschreven.
De cijfercodes waren door de regen evenwel onleesbaar geworden, waardoor ze haar schema kwijt was en volledig moest vertrouwen op haar persoonlijke haas, Niels Esmeijer.
Gangmaker
De gangmaker bleek niet alleen het schema uit zijn hoofd te hebben geleerd, hij week ook nog eens tot de laatste meter geen seconde van Luijtens zijde.
De atlete zelf zag het van een afstand toe zonder het goed te registreren. "Ik kwam al heel vroeg in de wedstrijd in een bepaald soort focus en daar ben ik niet meer uitgekomen. Ik was volledig out of it."
Pas een half uur na het passeren van de eindstreep keerde Luijten terug op aarde en liet ze haar emoties de vrije loop. Een knieblessure, keelpijn, slechte nachtrust, een op de hand geschreven schema dat onleesbaar bleek; het bleken probleempjes die volkomen in het niet vallen bij de privéomstandigheden waaronder ze de strijd om het olympische startbewijs aanving.
Vader
Op het middenterrein van het Olympisch Stadion betrok Luijten, naast de andere leden van het gezin, nadrukkelijk haar ongeneeslijk zieke vader in de feestvreugde na het welslagen van de missie.
"Dat het mij nu lukt om onder de limiet te lopen, maakt het extra bijzonder", zei ze hevig geëmotioneerd. "Als ik dit in 2024 had willen proberen, zou hij er vermoedelijk niet meer bij zijn. Daarom hebben we dit met z'n allen gevierd. We hadden vandaag alle reden voor een feestje."
Maar Luijten zou Luijten niet zijn wanneer ze de vreugde enigszins zou temperen. Dat ze door een finishlint met de tekst 'Ticket to Paris' was gelopen en dat kleinood vervolgens als een trofee om haar nek droeg, betekende niet automatisch dat ze verzekerd was van één van de drie startplekken op de marathon, zei ze.
Eén ticket is al gereserveerd voor Sifan Hassan. De tweede gaat, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid naar de in Amsterdam afwezige Nienke Brinkman. Maar tot 30 april 2024 kunnen loopsters als Jill Holterman en Andrea Deelstra alsnog onder haar tijd duiken en daarmee het retourtje Parijs voor haar neus wegkapen, zo waarschuwde Luijten.
Hopen
"Voor mezelf heb ik de limiet gehaald. Daar hou ik het voorlopig maar bij."
Ze heeft nu eenmaal geen invloed op hetgeen haar concurrenten het resterende half jaar doen, wilde ze er maar mee zeggen. Er rest Luijten tot de komende 198 dagen dus maar één ding. "En dat is hopen dat de situatie blijft zoals die is."
