Na het goud van Peking werd het leven van Schippers nooit meer hetzelfde
Vrijdag 28 augustus 2015. Dafne Schippers noemt het, ruim acht jaar na dato, nog altijd de meest memorabele dag uit haar leven. De atlete uit Utrecht werd die dag niet alleen in Peking wereldkampioene op de 200 meter. In een tijdsbestek van 21,63 seconden werd ze van schuchtere sprintster tot veelbesproken vedette.
"Met die gouden medaille om mijn nek wist werkelijk de hele wereld in één klap wie ik was. Dat is heel gek en heb ik heel pittig gevonden. Vooral in het begin was dat een dingetje. Later heb ik daar steeds meer mijn weg in gevonden."
Dinsdag maakte de inmiddels 31-jarige atlete bekend dat haar loopbaan voltooid verleden tijd is. Na een periode van bezinning hakte Schippers, na jaren vol chronische rugblessures en recent ontstoken achillespezen, eindelijk de knoop door.
Niets is onmogelijk
"Ik hoor nog altijd vaak zeggen dat ik degene ben die heeft aangetoond dat niets onmogelijk is, omdat ik de eerste Europese atlete ben die dit op de sprintnummers heeft geflikt. Andere Europeanen zien sindsdien ook mogelijkheden en grijpen die. De tijd dat het op de sprint alleen maar ging om atleten uit de Verenigde Staten, Jamaica en Bahamas ligt sindsdien achter ons."
Schippers had er sinds die memorabele avond op Chinese bodem steeds meer moeite mee haar draai te vinden in de sport waarin ze aanvankelijk als meerkampster furore leek te maken. Afgelopen zomer, in de aanloop naar de WK atletiek in Boedapest, keek ze terug op het mondiale titeltoernooi waar ze de wereld voor de eerste maal verbaasde.
"Ik belandde bij terugkeer in een totaal andere wereld. Ik kon niet meer over straat zonder door iedereen nagestaard te worden. Ik was er absoluut niet op voorbereid. Althans, op het feit dat het allemaal zó groot zou worden. We hadden in Nederland in die tijd ook geen voorbeelden waar ik me aan kon spiegelen."
Toch kwam die wereldtitel naar eigen zeggen niet geheel uit de lucht vallen. "Ik had vanaf het begin van die WK al een goed soort voorgevoel. Niet dat ik zou gaan winnen. Wel dat ik een heel grote kans maakte op een medaille. Dat zat echt in mijn hoofd."
"Van die race zelf herinner ik me eigenlijk maar twee dingen. Dat ik waanzinnig uit de bocht kwam en alleen maar dacht: dit gaat véél te hard! Gelukkig ging Elaine Thompson ietsje meer stuk dan ik. Het tweede moment was dat ik naar het scorebord keek en ervan overtuigd was dat de klok stuk was. 21,63? Dat was onmogelijk. Achteraf denk ik: er is niets mooier dan jezelf zo verbazen."
Race heel vaak teruggekeken
"Ik heb die race heel vaak teruggekeken. De laatste tijd probeer ik alleen steeds vaker het gevoel dat ik toen had erbij terug te halen. Ik besef nu steeds vaker dat het heel bizar is wat ik toen gedaan heb. Dat besef ik de laatste tijd steeds meer, omdat ik door alle blessures een beetje in een neerwaartse spiraal ben beland."
"Eigenlijk is het doodzonde dat ik tijdens mijn carrière niet de tijd heb gehad, en genomen, om van zulke successen te genieten. Aan de andere kant: het is zoals het is, het leven loopt zoals het loopt."
"Ik kreeg van mensen om me heen het advies om vooral van die gouden WK-medaille te genieten. Dan dacht ik alleen maar: wat móet ik met zo'n advies? Nu pas snap ik wat daarmee bedoeld werd."
In Peking maakte Schippers al enkele minuten na haar gouden race, in de catacomben van het Vogelnest, kennis met de keerzijde van de medaille.
"Ik was zo euforisch, ik wist niet meer waar ik was of wat me allemaal overkwam. Toen ik bij de buitenlandse pers kwam, was de eerste suggestie dat het onmogelijk was om zonder doping wereldkampioen te worden op de 200 meter. Dat staat me nog zó helder op mijn netvlies."
Twee voeten op de grond
"Met een denderende klap werd ik weer met twee voeten op de grond gezet. Het was echt ontnuchterend. Ik had alleen maar iets van: wat vraagt deze man nou? Hoezo kan dat niet zonder doping? Ik laat het toch zien!"
"Het heeft me een ander mens gemaakt, dat zeker. Aan de andere kant weet je natuurlijk niet hoe ik me had ontwikkeld zonder die wereldtitel."
Het antwoord op de vraag of de wereldtitels haar een gelukkiger mens hebben gemaakt, bleef altijd tweeledig. "Op sommige vlakken wel. Op andere vlakken niet."
Zo mooi als in Peking werd het een jaar later in olympisch Rio de Janeiro niet. Een blessure, opgelopen in de aanloop naar de finale, was er debet aan dat ze als regerend wereldkampioene op de 200 meter genoegen moest nemen met zilver. De beelden van een woeste atlete die uit boosheid haar spikes op het tartan smeet, waren voor de eeuwigheid.
Tweede wereldtitel
In 2017 was er genoegdoening met opnieuw een wereldtitel op de 200 meter, in Londen ditmaal. "Het is héél absurd wat ik heb gepresteerd", keek Schippers terug die dubbelslag. "Daar kijk ik echt wel met trots op terug. Heel gek misschien, maar ik heb het vooral heel gaaf gevonden dat zoveel mensen oprecht van mijn prestaties hebben kunnen genieten."
Tot een week geleden droomde Schippers nog van de Olympische Spelen van Parijs. "Het lastige is alleen dat ik daar ook echt competitief wil zijn, mee wil doen op het hoogste niveau", zei ze daarover.
"De lat ligt voor mij ergens ter hoogte van het plafond. Tijdens de Spelen van Tokio was ik niet fit genoeg en heb ik er om die reden niet het plezier uit gehaald dat erin zit. Dat gun ik mezelf niet."
"Het is heel moeilijk om ondanks al die tegenslagen toch geduld te houden om terug te keren. Soms denk ik weleens dat ik al mijn geluk verspeeld heb."
Nadenken
Na de WK in Boedapest gunde Schippers zich rustig de tijd om goed na te denken over haar toekomst. "Om eens goed te kijken of een terugkeer op het allerhoogste niveau realistisch is."
Eén vraag stond daarbij centraal. "Wil ik dit allemaal nog?" Het verlossende antwoord op die laatste vraag volgde dinsdag. Nee, dus.
