Eigenlijk is het heel gepast dat Michael Woods als eerste boven kwam op de Puy de Dôme in de negende etappe van de Tour de France. Toen de vulkaan in het hart van de Auvergne voor het laatst werd beklommen in de Tour was de Canadees negen maanden oud.
Sinds 2000 reed geen enkele wielrenner nog naar boven, tenminste niet in koers. De Puy de Dôme is namelijk een kwetsbaar ecosysteem, dat beschermd moet worden. En daarom is de weg naar de top voor alle verkeer afgesloten.
Tot vandaag. Voor het eerst in 35 jaar was de Puy de Dôme weer opgenomen in de Tour. En aan het einde was de 36-jarige Woods, in het peloton bekend als een van de grootste voorvechters voor duurzaamheid, de beste.
"Het was oorverdovend tot vier kilometer voor de finish", vertelde Woods na afloop. "Daarna was er opeens die stilte. Ik reed met piepende oren, had alle tijd om na te denken en ook alle tijd om pijn te lijden."
Matteo Jorgenson reed op 48 kilometer alleen weg uit de kopgroep en werd op 350 meter onder de top ingelopen. Woods begon met meer dan twee minuten achterstand aan de klim, maar rekende vooral in de laatste, steile kilometers iedereen in.
"Ik had eigenlijk bij Jorgenson willen zitten", bekende Woods na afloop. "Ik wist dat ze in de kopgroep vooral op mij zouden letten en eigenlijk speelde ik mijn kaarten niet al te best. Op de Puy de Dôme dacht ik er niet eens aan om te winnen, maar was vooral bezig om een tijdrit te rijden naar de top. Ik kan niet geloven dat het is gelukt."
Wie is Woods?
Bergop doet hij voor weinig renners onder, maar winnen is voor de Canadees lastig. Je kunt hem gerust een laatbloeier noemen op de fiets. Eigenlijk was Woods een succesvol hardloper op de vijf en tien kilometer, maar een voetblessure dwong hem op de fiets.
Pas op zijn 29ste meldde Woods zich in 2016 in de grote koersen in Europa en maakte hij ook meteen indruk met ereplaatsen in de Waalse Pijl en Milaan-Turijn, koersen die beslist werden op stijgingspercentages boven de tien procent.
Maar tactisch had Woods nog heel veel te leren. Dat bleek bijvoorbeeld in de Ronde van Japan in 2019, waar hij door Bauke Mollema vakkundig in de maling werd genomen.
Vlak voor de finish zou Woods aan Mollema gevraagd hebben hoeveel rondjes ze nog moesten. Nog eentje, zou Mollema gezegd hebben. Om vervolgens vol overgave naar de zege te sprinten. Mollema ontkent nog altijd alles, maar de beelden van Woods' ploeg spreken boekdelen.
Bijna wereldkampioen
Het grote publiek leerde Woods een jaar eerder kennen bij de WK in Innsbruck in 2018, toen hij bijna de wereldtitel greep.
Op de Gramartboden, het laatste klimmetje van dat loodzware WK met percentages tot 28 (!) procent, was Woods de beste. Alejandro Valverde en Romain Bardet beten zich nog net vast in zijn wiel en Tom Dumoulin - die zigzaggend omhoog moest vanwege de steilte - keerde vlak voor de finish terug.
Valverde won, Woods werd derde.
Later won hij nog twee etappes in de Vuelta, maar nog nooit in de Tour. Wel was hij al vaak dichtbij. Vorig jaar, bijvoorbeeld, werd hij nog derde in de etappe naar Foix.
Die dag zat hij mee in de kopgroep en beschermde in de laatste kilometers de vlucht van zijn land- en ploeggenoot Hugo Houle. In de afdaling van Peyragudes bewaakte hij het wiel van Matteo Jorgenson.
En toen ging het fout voor de jonge Amerikaan.
Perfect uitgevoerd
Ook vandaag was Jorgenson de schlemiel in het mooiste hoofdstuk in het wielerboek van Woods. "Mijn radio deed het niet op de klim. Ik hoorde alleen van de motorrijder die me begeleidde dat ik met nog een kilometer te gaan nog 36 seconden voorsprong had. Maar ik was leeg, ik kon niks meer."
Ook de ervaren Dirk Demol, in het verleden onder meer ploegleider van Lance Armstrong en tegenwoordig ploegleider bij Israel-Premier Tech, maakte zich even zorgen. "We hadden een plan en dat plan werd perfect uitgevoerd. Maar toen Jorgenson twee minuten pakte, dachten we wel even...oei. Gelukkig weet Woods precies wat hij kan en kan hij zijn inspanning op zo'n klim perfect indelen."
"Het is eindelijk gelukt", jubelde Woods. "Ik ben 36 en word 37 dit jaar, dus ik word er ook niet jonger op. Dit is een iconische klim, ik hoop dat we hier nog vaker mogen komen. Over 35 jaar? Ik hoop dat ik er dan nog ben."
