Terwijl in hun vaderland 3000 kilometer verderop wordt geschoten, bloed wordt vergoten en onzekerheid heerst, lopen twee Oekraïense vrouwen door een zonovergoten Parijs. Het contrast kan niet groter zijn.
De vrouwen zijn in Frankrijk om aandacht te vragen voor de oorlog. Om precies te zijn: aandacht voor hun partners, militairen die vastzitten in de belegerde Azovstal-fabriek.
"Ik heb mijn man, Arseniy, de laatste keer gezien op 22 februari. Daarna niet meer'', vertelt Yuliia Fedosiuk (29), die in het dagelijks leven assistent van een parlementariër is. Ook voor voormalig studente Darya Tsykunova (22) is het al drie maanden geleden dat ze haar vriend voor het laatst in haar armen sloot. "We waren voor het laatst samen op 19 februari, Illia en ik'', zegt ze. Haar vriend is de inmiddels beroemde en bebaarde woordvoerder van de Azovstal-militairen, Illia Samoilenko.
Allebei de vrouwen spreken hun partner geregeld per telefoon, als de bombardementen het ten minste toelaten. "De eerste maand was er helemaal geen contact mogelijk met mijn man'', vertelt Fedosiuk. "Daarna kwam die satelliet van Elon Musk en konden we gelukkig weer bellen. Dat doen we nu één keer per dag of twee dagen. Natuurlijk praten we over wat er daar gebeurt, hoe kan dat anders? We praten over de bombardementen van de fabriek waar hij zit. En over zijn kameraden die gewond zijn en pijn hebben.''
- Nieuwsuur
Darya Tsykunova praat met haar vriend Illia Samoilenko - Nieuwsuur
Yuliia Fedosiuk met haar man.
De nog jonge Tsykunova doet het anders. "Als ik mijn vriend bel, doen we als vroeger. Ik vraag gewoon aan hem hoe het gaat. En dan zegt hij: ik leef nog. Als we wat langer de tijd hebben om te praten, dan hebben we het ook over onze toekomstplannen." Ze zegt het zonder grimas of twijfel: toekomstplannen.
'Granaatscherf in zijn been'
De Azovstal-fabriek, waar zich honderden tot duizenden Oekraïense burgers en militairen schuil hielden, werd eind maart gebombardeerd door de Russen. Daarna volgde een langdurige belegering. Niemand kon lange tijd nog een kant op.
"Mijn man raakte er twee maanden geleden al gewond", vertelt Fedosiuk. "Hij heeft sindsdien een granaatscherf in zijn been. Maar er zijn daar weinig medicijnen of medische hulp. Hij krijgt antibiotica, dat is alles. Die scherf zit nog steeds in zijn been."
Tsykunova: "Mijn vriend is niet gewond gelukkig. Maar sinds het begin is hij wel al 10 kilo afgevallen. Er is weinig te eten en er is ook geen drinkwater meer. Hun lichamen raken verzwakt."
De twee vrouwen zijn met drie lotgenoten een reis door Europa aan het maken. Polen, Duitsland, Italië en Frankrijk worden aangedaan. Het 'hoogtepunt' was de ontvangst door de paus. "We vertelden hem over onze mannen en dat we vinden dat de internationale gemeenschap in actie moet komen", zegt Fedosiuk.
Deze week werd bekend dat een grote groep Oekraïense militairen geëvacueerd is. Anderen zijn achtergebleven. Fedosiuk en Tsykunova hebben nog geen bericht ontvangen over hun partners. Ze weten op dit moment nog niet waar ze zijn.
De onzekerheid knaagt aan ze, maar dat is al heel lang zo, aldus Fedosiuk. "De strijd die onze mannen voeren, motiveert ons juist om óók in actie te komen, om ook een bijdrage te leveren. Wij vrouwen kunnen aandacht vragen voor de oorlog. Door onze strijd houden we het vol."
Zij is daarom speciaal in Oekraïne blijven wonen. Tsykunova ging naar familie in het buitenland en probeert van daaruit steun te mobiliseren.
In februari van dit jaar keken Arseniy en ik samen naar de tv-toespraak van Poetin en we wisten het meteen: het wordt weer oorlog.
"In onze hoofden is het eigenlijk al oorlog sinds 2014", vertelt Fedosiuk, verwijzend naar onder andere de oorlog in de Donbas. "In februari van dit jaar keken Arseniy en ik samen naar de tv-toespraak van Poetin en we wisten het meteen: het wordt weer oorlog. Arseniy is daarna meteen naar Marioepol vertrokken."
Tsykunova had andere plannen. Zij en Illia kenden elkaar al lang maar kregen pas in februari een relatie, vlak voor de oorlog begon. "Illia had kort daarvoor besloten om te stoppen hij het leger. Hij ging alleen nog één keer terug naar Marioepol om afscheid te nemen van collega's. Toen begon de oorlog en is hij daar gebleven."
