Gulle lach maakt zeldzame krachten los bij Wüst
Het was een smakelijke anekdote die Kjeld Nuis maandagochtend opdiste, een slordige zes uur voordat de strijd om het goud op de 1.500 meter bij de vrouwen losbarstte. In de kelder van The Ice Ribbon vertelde de tweevoudig olympisch schaatskampioen lachend over een selfie die hij kort daarvoor van Ireen Wüst en Femke Kok had gekregen.
In het olympisch dorp van Peking deelt de schaatser zijn badkamer met beide ploeggenoten. Die besloten, na het doen van de gezamenlijke was, uit balorigheid om Nuis eens een geintje te flikken.
Boxershort
Wüst en Kok haalden ieder een boxershort van Nuis van de lijn, trokken die aan, stopten er aan de voorkant een paar sokken in en poseerden met stoere blik en gebalde vuisten voor de camera. Dat Nuis maar niet dacht dat hij de enige macho binnen hun ploeg is.
Humor, zo werd duidelijk, is voor Wüst ook een brandstof waarop ze onnavolgbaar naar goud kan snellen op de metrische mijl. Mildheid komt immers met de jaren.
Conflictmodel
Jarenlang zwoer de schaatsster bij het conflictmodel. Hoe groter de spanning om haar heen, hoe sneller de tijden, luidde het adagium. Op haar vijfde en laatste Winterspelen bleek evenwel dat ook een gulle lach bijzondere krachten in het tengere lijf kan losmaken.
Getergd of ontspannen, Wüst is het type schaatsster dat altijd levert zodra ze de vijf olympische ringen in haar nabijheid ontwaart. Sinds haar debuut, in 2006 in Turijn, stapte ze op de 1.500 meter nooit met lege handen van het ijs.
In Italië pakte ze brons, vier jaar later lag er in Vancouver goud voor haar klaar. In 2014 eindigde ze in Sotsji als tweede, een nederlaag waar ze zich vier jaar nadien in Pyeongchang voor revancheerde. In Peking slaagde ze er voor de eerste keer in een olympische titel te prolongeren.
Trivia
Liefhebbers van trivia werden door winnares Wüst op hun wenken bediend. Ze werd maandag de eerste atleet ooit die op vijf opeenvolgende Winterspelen een gouden medaille heeft behaald. Tevens passeerde ze Lidia Skoblikova op de eeuwige medaillespiegel van het olympische schaatsen.
Namens de voormalige Sovjet-Unie kwam Skoblikova tijdens Squaw Valley 1960 en Innsbruck 1964 tot zes maal goud. Wüst evenaarde dat aantal en heeft daarnaast vijf zilver en één brons achter haar naam. Meer dan genoeg om een plek in de rangorde te stijgen.
Felicitaties van koning Willem-Alexander en koningin Maxima voor Ireen Wüst:
Met 35 jaar, tien maanden en zes dagen is ze bovendien ook nog eens de oudste schaatsster ooit die tot olympisch kampioene werd gekroond.
Late herfst
Waar een atlete in de late herfst van haar loopbaan de kracht vandaan haalt om in een olympisch record van 1.53,28 te zegevieren, luidde na afloop dan ook de logische vraag. Ach, reageerde Wüst. "Leeftijd is maar een nummer."
De veterane zelf hield het er gemakshalve maar op dat ze in het aanschijn van de vijf ringen nu eenmaal automatisch 'aan' staat. "De Olympische Spelen, dat is iets magisch."
Bolletje vertrouwen
Zonder aanmatigend te willen klinken, vertelde ze dat haar zege niet geheel onverwacht kwam. "Het lijkt er op zulke momenten wel op dat ik ergens diep van binnen een klein bolletje vertrouwen voel. En dat groeit en groeit naarmate zo'n belangrijke race dichterbij komt."
Bekijk hieronder de reacties van Ireen Wüst en haar schaatscoach Gerard van Velde na afloop van de 1.500 meter.
Op zeldzaam spannende wedstrijddagen als deze voelt ze zich steeds zenuwachtiger worden naarmate de uren richting het verlossende startschot verstrijken. "Dat is absoluut geen fijn gevoel. Maar aan de andere kant is dat het toch ook weer wel. Want dat betekent namelijk dat het om het 'echie' gaat. Bij andere wedstrijden heb ik dat absoluut niet."
Kokhalzen
Al haar zintuigen staan op zulke momenten op scherp, merkte ze bovendien toen ze rond het middaguur probeerde te lunchen in de eetzaal van het olympisch dorp. "Ik moest bijna kokhalzen van al die kookluchtjes."
Wüst beperkte zich tot een bord pasta, maar na drie happen kreeg ze niets meer door haar keel. Daarop besloot ze haar trek te stillen met een mierzoet sportgelletje. "Genoeg om een wedstrijd op te kunnen rijden", wist ze uit ervaring.
Bekijk hieronder de fenomenale rit van Ireen Wüst op de 1.500 meter.
Niemand die dat in twijfel trok. Zeker Gerard van Velde niet. De olympisch kampioen op de 1.000 meter van Salt Lake City, die zich sinds maart 2020 coach van Wüst mag noemen, kon weinig meer dan ook de allerlaatste fase van haar voorbereiding op de olympische 1.500 meter met vertrouwen gade te slaan.
Uitzonderlijke gave
Als iemand weet hoe ze zich klaar moet stomen voor de belangrijkste race in vier jaar tijd, dan is het Wüst wel, zei hij. En dat is een uitzonderlijke gave, voegde hij daaraan toe.
"Ik geef het je te doen om dergelijke spanning in je hoofd te dragen wanneer iedereen van je verwacht dat je het wel even weer zult gaan doen."
De introverte Van Velde stak in de kelder van het ijsstadion zijn bewondering voor Wüst niet onder stoelen of banken. Acht jaar na Michel Mulder, op de 500 meter van Sotsji, leverde hij voor de tweede maal een olympisch kampioen af. Maar dit sloeg in zijn optiek alles.
Privilege
"Ik vind het een privilege dat ik met haar mag werken en haar vertrouwen heb gekregen", bekende hij. De vraag of hij ooit eerder een dergelijk uitzonderlijke atleet was tegengekomen, behoefde voor de oud-schaatser geen seconde bedenktijd. "Nee."
Bekijk hieronder de spannende ontknoping van de 1.500 meter.
Wüst benutte in diezelfde catacomben haar rondgang langs de internationale media om de grootsheid van haar prestatie in te laten dalen. Op de vraag van een Amerikaanse journalist of zij zich realiseerde wat ze zojuist had gepresteerd, moest Wüst het antwoord schuldig blijven. "Kom over een kwartiertje maar terug. Misschien dat ik het dan weet."
Tranen
Het historisch besef van haar prestatie kwam inderdaad een slordige vijftien minuten later. Aan het einde van haar gloedvolle betoog ging haar conclusie dat het een bijzonder einde was geweest van vier emotionele jaren ongewild gepaard met tranen.
Ze wilde het niet na iedere zege over haar drie jaar geleden overleden hartsvriendin Paulien van Deutekom hebben, had ze zich nog zo voorgenomen. De intense vreugde bleek geen partij voor het diepgewortelde verdriet.
"Normaal had Paulien mij voor de race gebeld en hingen we nu waarschijnlijk ook met elkaar aan de telefoon", snikte Wüst. En uitgerekend nu, na misschien wel de mooiste overwinning uit haar leven, bleef het akelig stil. Opnieuw.
