Het uitstapje van Marianne Vos in 2020: 'Maar ze is nog lang niet klaar'
"Zo, dat gaat snel voorbij. En ik had nog heel veel voorbereid." Marianne Vos doet haar koptelefoon af. Ceylin Alvarado is net voor onze neus Europees kampioene veldrijden geworden. Het is november 2020 en Vos is co-commentator in Rosmalen.
"Dat valt nog niet mee...", verzucht ze na afloop.
Op het podium staan die dag alleen maar Nederlandse vrouwen. Het veldrijden kan dus verder zonder Vos. Maar andersom ook? Andersom nog lang niet. Zaterdag is de 34-jarige wielrenster weer favoriet op het wereldkampioenschap, op de dag af zestien jaar na haar eerste mondiale titel.
Bij dat EK in 2020 doet Marianne het prima voor de eerste keer achter de microfoon. Ze heeft een rustpauze ingelast in haar drukke fietsprogramma en vindt het leuk om de cross een keer op deze manier te beleven.
Ik maak een foto van ons als gelegenheidsduo. Het is vreemd. Ik praat dan al ruim vijftien jaar óver haar en maak haar vooral mee rondom veldritten in het weekend.
Ze bereidt zich dan altijd voor bij de camper van de familie, waar zich altijd hetzelfde tafereel afspeelt: Marianne speldt haar rugnummer op, vader Henk schenkt koffie en moeder Conny snijdt de cake, altijd gebakken door de voormalige buurvrouw uit Babyloniënbroek. En ondertussen spint de kat op het dashboard.
En nu doen we samen verslag van het EK. Ze is zenuwachtig, maar voegt met haar kennis direct veel toe. Ik geef haar een compliment en daar is ze blij mee. Maar ik krijg een rare blik als ik suggereer dat ze dit voortaan altijd moet gaan doen.
In mijn hoofd zet ik alles op een rijtje. Marianne is al 33 en ze heeft alles al gewonnen. Thuis heeft ze geen prijzenkast, maar een prijzenkámer en ook die puilt uit. En in eigen land wordt ze op de weg overvleugeld door Annemiek van Vleuten en Anna van der Breggen. Waarom geen nieuwe carrière achter de microfoon?
Maar in háár hoofd zit het op dat moment anders. Ze is pás 33. Afgelopen zomer ging ze een nieuw avontuur aan als kopvrouw van de vrouwenploeg van Jumbo-Visma. Voor meerdere jaren.
Een paar weken daarvoor werd ze zesde op het WK op de weg. Ja, achter Van Vleuten en Van der Breggen. Maar die heeft ze ook vaak geklopt de laatste jaren. Dus stoppen? De glimlach is vriendelijk: "Ik houd het in mijn achterhoofd voor na het fietsen."
Een dag later zegt mijn hoofdredacteur: "Die Vos was goed als co-commentator. Een ontdekking. Hoe lang fietst die nog?" Ik antwoord lachend: "Die is nog lang niet klaar."
Als zij fietst, dan praat ik. Behalve die ene dag in Rosmalen.
Dit is nu veertien maanden geleden. Sindsdien won Marianne Gent-Wevelgem, de Amstel Gold Race, twee etappes in de Giro, drie in de Ladies Tour en werd ze vijfde in het tactische drama van Tokio. En ze wordt zowel bij de WK op de weg als in Parijs-Roubaix tweede.
Ook in de winter dendert Vos door. Winst in twee wereldbekers in Amerika en twee in Nederland. Ze soleert in tranen naar de Nederlandse titel. Ja, Lucinda Brand is sterk en constant, maar Vos is steeds vaker de beste. Ook al is ze inmiddels 34 jaar.
Vroeger was Marianne altijd de jongste. Op haar zesde kreeg ze na lang zeuren van vader Henk een groene Mercier. Model Special Sport. Het kleinste maatje denkbaar en dan nog een paar extra beuken op het zadel om het nog iets lager te krijgen.
Bij de jeugd wint ze alles en de grote doorbraak komt in 2005. Ze zit in haar examenjaar VWO, maar trainen en wedstrijden kosten veel tijd. Ze wordt verrassend Europees kampioene in Frankrijk, terwijl ze in de auto onderweg leert voor haar tentamen wiskunde. Ze haalt een 6,7.
Kort daarna zijn de WK veldrijden in Zeddam. Voor de vrouwen op 29 januari, nu exact zestien jaar geleden.
Brabants broekie
Favoriet Daphny van den Brand heeft materiaalpech. De Duitse Hanka Kupfernagel hoeft in de finale alleen nog maar af te rekenen met het Brabantse broekie. Kupfernagel is 31 en komt als eerste de laatste bocht uit. Maar tijdens de sprint hoor ik mezelf zeggen: "We krijgen een VWO-scholiere als wereldkampioene."
De Duitse is kansloos tegen het onbevangen meisje van 18 met de dikke bos pluishaar. En vanavond gaat ze in het Amerikaanse Fayetteville voor haar achtste wereldtitel veldrijden.
Ik was er als commentator altijd bij. Als zij fietst, dan praat ik. Behalve die ene dag in Rosmalen. Ook dit seizoen had Marianne weer een rustperiode gepland rond de EK. Het appje of ze weer naast me wilde komen zitten, was rap verstuurd. En kwam ook weer vlot retour.
"Leuk dat je aan me denkt, maar ik ga op fietsvakantie."
Ach, het zit in haar achterhoofd. Ooit komt het ervan. Maar voorlopig is ze nog vol van ambitie en passie, En geef haar eens ongelijk. Met de snelle omlopen in Fayetteville, Hoogerheide en Tabor zijn de komende drie wereldkampioenschappen bovendien op haar lijf geschreven.
