Staking zorgpersoneel: 'Verschil salarisverhoging zorgt voor tweedeling'

In zeven grote academische ziekenhuizen wordt vandaag het werk neergelegd. 'De grootste staking ooit', stelt vakbond FNV. Het personeel draait een 'zondagsdienst': alleen noodzakelijke zorg wordt verleend. Voor 26 oktober heeft het academisch personeel nieuwe acties aangekondigd.

Inzet voor de staking zijn loonsverhogingen en maatregelen tegen de hoge werkdruk. De Nederlandse Federatie van Universitair Medische Centra (NFU) zegt niet verder te kunnen gaan dan een structurele loonsverhoging van 3,5 procent voor een deel van het zorgpersoneel, waaronder verpleegkundigen. De lagere salarissen (beveiligers, schoonmakers) krijgen een structurele loonsverhoging van 1 procent.

Zo werd in Groningen, Utrecht en Maastricht gestaakt:

Vakbonden reageerden wisselend op dit eindbod: FNV wees het bod af, CNV deed hetzelfde na het bod aan de leden te hebben voorgelegd. NU'91, de vakbond die vooral opkomt voor de belangen van verpleegkundigen, keurde het eindbod goed.

Beveiliger Hans, laborant Erna en verpleegkundige Rolien en administratief medewerker Roland eisen een betere cao. Zij leggen vandaag het werk neer. Dit is waarom.

Rolien Koomans van den Dries (55), verpleegkundige afdeling kleine operaties UMC Groningen

"Ik werk sinds mijn negentiende in de zorg, en dit is mijn eerste 'zondagsdienst'. Dat zegt wel wat. Het water staat ons aan de lippen. Ik krijg wél 3,5 procent loonsverhoging, maar mijn collega's niet. Ik durf de schoonmakers niet eens meer onder ogen te komen: we doen het tenslotte met z'n allen."

"Als we echt in de zorg willen investeren - en dat is hard nodig - moeten we ook investeren in jonger personeel. Als we niet oppassen dan hebben we hier in Groningen straks een prachtig ziekenhuis, maar geen personeel. Terwijl dit academische ziekenhuis voor de regio en ver daarbuiten, heel belangrijk is. Er moet een beter cao-bod komen, niet alleen in geld, maar ook wat betreft het generatiepact, anders lopen jongere collega's weg."

Roland van Braam (51), Amsterdam UMC, administratief medewerker

"Deze staking gaat om de lagere salarisschalen: het aanbod van 1 procent is echt te laag. Het is een schoffering naar de lagere inkomensgroepen die ook risico's liepen tijdens de coronaperiode. Het is een schande dat we zelfs na corona moeten vechten voor meer loon."

"De werkdruk is niet alleen aan het bed te hoog, ook bij de ondersteunende afdelingen is dat het geval. Daar heb ik geen goed woord voor over. Het mooie aan een ziekenhuis is dat iedereen elkaar helpt. En dat maakt ook dat je voor iedereen dezelfde salarisverhoging moet doorvoeren, anders krijg je een tweedeling. Ik vind dat discriminatie."

Erna van Sinttruijen, medewerker laboratorium UMC Groningen (44)

"Ik werk al bijna 20 jaar in de zorg en vind staken vreselijk, maar nu moet het. Ik krijg wel 3,5 procent salarisverhoging, maar mijn collega's niet. Mijn verhoging gaat ten koste van die van collega's, dat vind ik niet kunnen. Ik werk samen met mensen op het lab die maar 1 procent krijgen. Dat voelt scheef: de een krijgt het wel, de ander niet."

"En dan heb ik het nog niet eens over de werkdruk. Vroeger kon je vrij krijgen, dat kan nu bijna niet. Er is simpelweg geen vervanging en de stroom patiënten wordt er niet minder op. De werkdruk neemt hierdoor toe, want je wilt dingen afmaken. Als je het bloed van een pasgeboren kind onderzoekt op downsyndroom, dan wacht je niet tot morgen. Ik bedenk altijd: wanneer zou ik deze uitslag zelf willen hebben?"

Hans Boekkooi (56), beveiliger Leiden UMC

"Ik werk hier sinds 1985, al 36 jaar. En voor het eerst heb ik het gevoel dat mijn werk minder belangrijk wordt gevonden, dan het werk van mijn collega's hier in het ziekenhuis. Wij krijgen 1 procent, verplegend personeel 3,5 procent. Dus krijg je scheve gezichten en dat is uiteindelijk nadelig voor iedereen in het ziekenhuis. Ook voor diegene die wél 3,5 procent krijgen."

"Eerst, aan het begin van corona, werden we de hemel ingeprezen, maar nu niet meer. Beveiligers hebben toen veel patiënten begeleid, terwijl dat eigenlijk niet ons werk is. Dat was ook risicovol. Toen klapten ze allemaal, maar nu staan we met lege handen. Salaris is belangrijk, maar er moet ook iets aan de werkdruk gedaan worden. Je merkt het aan de sfeer in het ziekenhuis: vroeger was er ruimte voor een praatje met een patiënt, nu niet meer. En de agressie neemt toe, zeker toen er maar twee bezoekers per dag mochten komen. Je raakt er bijna aan gewend."